«Νομικό προνουντσιαμέντο υπέρ φοροφυγάδων» καταγγέλλει στο πρωτοσέλιδο της 6ης – 1ου – 2016 η εφημερίδα “ Αυγή ”.Η εφημερίδα, η οποία άλλοτε αντιδρούσε ακόμα και στην υποψία προσβολής διαφόρων δικαιωμάτων , δεν καταγγέλλει κάποια αντισυνταγματική συμπεριφορά παραδικαστικών κύκλων. Ως όργανο πλέον του υπό διαμόρφωση εθνολαϊκού εγχώριου καθεστώτος , καταγγέλλει ψευδώς την Ένωση Εισαγγελέων και διαστρέφει την παρέμβαση της. Η Ένωση με ανακοίνωση της επισήμανε την ενδεχόμενη αντισυνταγματικότητα της διάταξης που επιτρέπει την χρήση παρανόμως αποκτηθέντων αποδεικτικών μέσων για κακουργηματικές πράξεις που υπάγονται στην αρμοδιότητα των Εισαγγελέων Οικονομικού Εγκλήματος και Εγκλημάτων Διαφθοράς. Η διάταξη αυτή παρεισέφρησε ξαφνικά χωρίς καμιά προαναγγελία και κανέναν διάλογο στον νόμο 4356/2015 για το σύμφωνο συμβίωσης. Όμως η παράγραφος 2 του άρθρου 177 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας απαγορεύει ρητά την χρήση στην ποινική διαδικασία αποδεικτικών μέσων που έχουν αποκτηθεί με παράνομες πράξεις . Το ίδιο ρητά το άρθρο 19 του Συντάγματος , απαγορεύει τη χρήση αποδεικτικών μέσων που έχουν αποκτηθεί κατά παράβαση του απορρήτου των επιστολών και της επικοινωνίας , του άσυλου της κατοικίας και των προσωπικών δεδομένων. Στην απάντηση τους οι αρμόδιοι υπουργοί Ν. Παρασκευόπουλος και Δ. Παπαγγελόπουλος, αντί να τοποθετηθούν για την αντισυνταγματικότητα η μη της συγκεκριμένης διάταξης , εξόχως λαϊκιστικά , ιδίως ο δεύτερος , εμφάνισαν περίπου τους διαφωνούντες εισαγγελείς ως προστάτες των φοροφυγάδων και των κλεπτών του δημοσίου χρήματος. Στον , κατόπιν εορτής , διάλογο , παρενέβη και η άλλη δικαστική ένωση , η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων , η οποία , συμφωνώντας με την παρούσα εκτελεστική εξουσία , υπεραμύνθηκε της νέας διάταξης , περισσότερο με στερεοτυπικές αναφορές στην οικονομική κρίση . Αντίθετα η ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας διατύπωσε την έντονη κριτική της τόσο για την σχεδόν εν κρυπτώ κατάθεση της διάταξης όσο και για την ουσία της και δη την σημαντική διεύρυνση των δικαιοκρατικών ελλειμμάτων που επιφέρει.
Προφανώς η εν λόγω διάταξη , η οποία δημιουργεί μια ειδική κατηγορία εγκλημάτων, είναι συνταγματικά και δικονομικά αμφιλεγόμενη και επιδέχεται πολλαπλές νομολογιακές αναγνώσεις . Έχει όμως και πολιτική χροιά διότι συμπλέει με την κυβερνητική ρητορική και την κυρίαρχη απλοϊκή άποψη ότι η κρίση οφείλεται στην φοροδιαφυγή και την διαφθορά και όχι στον τρόπο συγκρότησης και αναπαραγωγής της ελληνικής κοινωνίας και στις συνακόλουθες παθογένειες . Η άποψη αυτή έχει εσωτερικευθεί σε τομείς των μηχανισμών του κράτους , οι οποίοι , σχετικοποιόντας την διάκριση των εξουσιών , θεσπίζουν κανόνες δικαίου για την “ νομιμοποίηση” πολιτικοϊδεολογικών και οικονομικών σκοπών , αδιαφορώντας κυνικά για την απομείωση των συνταγματικών και δικονομικών εγγυήσεων των πολιτών. Η ιστορία έδειξε όμως ότι οι σκοποί δεν αγιάζουν τα μέσα.