Ο θεσμός των βουλευτών Επικρατείας καθιερώθηκε το 1974 με σκοπό την ενθάρρυνση σημαντικών προσωπικοτήτων να ασχοληθούν με την πολιτική χωρίς το άγχος του «σταυρού» και όλα όσα συνεπάγεται η ψηφοθηρία. Η σύνθεση του ψηφοδελτίου Επικρατείας είναι προνόμιο του πολιτικού αρχηγού που με τις επιλογές του δείχνει την αντίληψή του για την κοινοβουλευτική διαδικασία αλλά και την ποιότητα της πολιτικής του σκέψης.
Και αυτός ο θεσμός, στην πορεία του χρόνου, κακοποιήθηκε στην εφαρμογή του με αποτέλεσμα να έχει χάσει το κύρος και την αξιοπιστία του. Τα ψηφοδέλτια Επικρατείας των κομμάτων άλλοτε είναι αδιάφορα, άλλοτε για γέλια ή για κλάματα.
Ευτυχώς, υπάρχουν εξαιρέσεις. Το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του Ποταμιού αρχίζει με Νικηφόρο Διαμαντούρο και τελειώνει με Νίκο Αλιβιζάτο – δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο…
Αλλά η εξαίρεση δεν αρκεί για να κάνει πιο υποφερτό τον κανόνα που είναι -για μια ακόμη φορά- ότι τα ψηφοδέλτια Επικρατείας αποπνέουν την τσίκνα της κομματικής κουζίνας και μαγειρέματα με καθόλου φρέσκα υλικά.