Απλό τελικά είναι. Μαζευόμαστε μερικοί φίλοι στην καφετέρια της γειτονιάς και φτιάχνουμε μια νέα πολιτική κίνηση. Τη λέμε κίνηση, ομάδα, πρωτοβουλία, τάση, άντε γιατί όχι, κόμμα. Αρκούν μερικές αράδες στο διαδίκτυο και μερικά τηλεφωνήματα σε φίλους δημοσιογράφους και βλέπουμε…

Απορία πρώτη, οι «ιδέες» τους. Απορία δεύτερη, οι λύσεις που ισχυρίζονται ότι ΘΑ προτείνουν για τα τεράστια προβλήματά μας. Απορία τρίτη, ποια μύγα τους τσίμπησε. Απορία τέταρτη, λεφτά έχουν για να οργανώσουν γραφείο, καμπάνιες, εκδόσεις; Απορία πέμπτη, η μαμά τους, τους έπεισε ότι μπορεί να γίνουν σωτήρες στη θέση των σωτήρων; …

Λυπάμαι για τον Λοβέρδο που δεν είναι αδιάφορος, για τον Νεφελούδη (γιατί είχα διαβάσει τα τραγικά βιβλία του μπαμπά του -υποθέτω) και για πολλούς άλλους, ακόμα και για τον Μάνο που προφανώς δεν του φτάνουν τα όσα δεν κατάφερε ως τώρα. Δηλαδή, δεν λέω ότι δεν χρειάζεται το καινούργιο –αντίθετα, απαραίτητο είναι. Αλλά αλλιώς προκύπτει. Από ουσιαστικές συλλογικότητες. Και όχι από ατομικές μικροπεριπέτειες. Κανένας προφανώς δεν διαβάζει κάποια ιστορία της πολιτικής. Αυτά τα τερτίπια είναι φαινόμενα παρακμής. Δεν θα ήταν, αν ο αγώνας για το καινούργιο δίνονταν εκεί όπου υπάρχει κάποιος κόσμος που έστω και απογοητευμένος, ψάχνει να το βρει.

Μα καλά, όλοι αυτοί οι «πρωτοβουλάριοι» δεν βλέπουν ότι λίγο ακόμα και συλλογικά φουντάρουμε αν δεν αναδυθούμε συλλογικά – ότι καραδοκεί η ΧΑ, που δεν είναι διόλου χαχαχά – ότι καραδοκεί η δυστυχία – ότι οι ευρωπαίοι τα έχουν και αυτοί χαμένα όσο κι εμείς…

.

Ο Ριχάρδος Σωμερίτης είναι δημοσιογράφος