Όταν ξεκίνησε η κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πολλοί μιλούσαν για μία «παρά φύσιν» συνεργασία, θεωρώντας ότι δεν μπορεί να συνεργάζεται ένα «αριστερό» κόμμα με ένα ακροδεξιό.
Η κοινή τους πορεία αποδεικνύει πως η εκτίμηση αυτή ήταν λανθασμένη και πως η συνεργασία τους δεν ήταν παρά φύσιν, αλλά απόλυτα φυσιολογική. Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, συνεχίζουν την κυβερνητική τους πορεία χωρίς σοβαρούς τριγμούς…
Ξεκίνησαν έχοντας μια κοινή λαϊκιστική βάση στην οποία στήριξαν τον «αντιμνημονιακό» τους αγώνα. Ωστόσο, αυτή ήταν η επιφανειακή πλευρά του κοινού τους αγώνα. Υπήρχαν και άλλα σοβαρότερα θέματα που τους ένωναν, όπως η κατάκτηση της εξουσίας. Έτσι, αν και «αντιμνημονιακοί», υπέγραψαν το 3ο μνημόνιο και καθώς φαίνεται, δεν θα διστάσουν να υπογράψουν και τέταρτο.
Στη διάρκεια της κοινής τους πορείας, παρατηρούμε μια όσμωση, μια όλο και μεγαλύτερη προσέγγιση σε ιδεολογικά και άλλα σημαντικά θέματα που αφορούν τη λειτουργία της δημοκρατίας. Ένα «πάντρεμα», αυτό που οι του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούν «σοσιαλισμό», με τις εθνικιστικές και ακραίες θέσεις που εκφράζει η παρέα του Καμμένου. Έτσι, κάθε φορά που βγαίνει στην επιφάνεια μια διαφωνία, αυτό που μέχρι τώρα έχει συμβεί, είναι ότι ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ υποχωρεί προς τις θέσεις των ΑΝΕΛ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας και η αποπομπή Φίλη.
Παρατηρούμε επίσης πως η αμφίσημη θέση που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ με την Χρυσή Αυγή, την περίοδο που τα στελέχη της νεοναζιστικής οργάνωσης οδηγούνταν στη φυλακή για εγκληματικές πράξεις, υπήρξε η αρχή μιας όλο και μεγαλύτερης ανοχής. Υπενθυμίζεται πως την περίοδο εκείνη, διάφορα επιφανή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Κατρούγκαλος, Χρυσόγονος κ.ά.), αρχικά υποστήριζαν πως δεν υπήρχαν στοιχεία και στη συνέχεια αμφισβητούσαν τη νομιμότητα των συλλήψεων των βουλευτών της ΧΑ για αυτόφωρα κακουργήματα, χωρίς άδεια της Βουλής.
Η ανοχή αυτή διευρύνθηκε ακόμη περισσότερο με την κοινή παρουσία, βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ με τους χρυσαυγίτες βουλευτές σε μια άκρως επικίνδυνη, εθνικιστική και ανόητη, εμπνεύσεως Καμμένου, επικοινωνιακή φιέστα στο Καστελόριζο, σε μια περίοδο που οι σχέσεις με την Τουρκία του Ερντογάν βρίσκονται πάλι σε επικίνδυνο σημείο.
Αυτό που στην κοινή τους πορεία συμβαίνει είναι, για να παραφράσουμε το τραγούδι του Μηλιώκα, «ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ… ». Μόνο που στην περίπτωση αυτή τα ρούχα άρχισαν να παίρνουν ένα επικίνδυνο φαιοκόκκινο χρώμα, που σοκάρει.
Δεν αρκεί η διαμαρτυρία των «53», που με επικεφαλής τον Τσακαλώτο ασκούν κατά καιρούς ανώδυνη και χωρίς επιπτώσεις κριτική στην κυβέρνηση την οποία στηρίζουν, όπως στην περίπτωση του εθνικολαϊκιστικού τουρισμού στο Καστελόριζο, που λειτούργησε ως η «κολυμβύθρα του Σιλωάμ», κατά τους ίδιους. Ούτε οι μύδροι του συντάκτη του άρθρου της «Αυγής», που καταγγέλλει το συναγελασμό των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ με τους νεοναζί βουλευτές.
Αυτά αποτελούν απλώς άλλοθι για τη σταδιακή μεταμόρφωση του φαινομένου που ξεκίνησε ως εθνικολαϊκισμός, σε έναν επικίνδυνο εθνικοσοσιαλισμό…
Δημοσιεύεται και στην ιστοσελίδα του «Αθήνα 984»