Οι εφημερίδες, τα περιοδικά, τα μίντια, οι παρέες, όλοι κάνουμε αναφορές στην νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή και τούτο είναι κατανοητό, μετά και από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Μετά από τόσες και τόσες βιαιότητες και παρανομίες τής ρατσιστικής οργάνωσης, έχει διαμορφωθεί για καλά η εμπεριστατωμένη άποψη στην κοινωνία πως έχουμε να κάνουμε με συμμορία που δρα ως «εγκληματική οργάνωση» και όχι ως πολιτικό κόμμα. Κάτι είναι κι αυτό… Τώρα, είναι η στιγμή που το λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο» είναι αναγκασμένο από τα γεγονότα να ψάξει και να διαμορφώσει πλαίσιο άμυνας της Δημοκρατίας, όπως, έστω και αργά, να αναζητήσει τρόπους τιμωρίας, αλλά και συρρίκνωσης του δημοσκοπικού ποσοστού που εκφράζει ένας κόσμος ανιστόρητος, χωρίς ευρύτερη παιδεία (και δεν εννοώ σώνει και καλά αγράμματο), που ελαφρά τη καρδία δηλώνει πως θα ψηφίσει αυτό το χιτλερικό μόρφωμα.
Βρισκόμαστε ακριβώς μπροστά σ’ αυτή την αναγκαία επιλογή τιμωρίας από μέρους τής πολιτικής εξουσίας και των δημοκρατικών θεσμών και δεν βλέπω κανένα δημοκρατικό κόμμα να διαφωνεί ως προς αυτό. Το κλειδί είναι να χρησιμοποιηθεί το αυτονόητο νομικό πλαίσιο για την τιμωρία τής συμμορίας και των μπράβων της, για όσα εγκληματικά πράττουν εις βάρος συνανθρώπων μας, δίχως όμως να προκαλέσει τους ψηφοφόρους της, ώστε η τιμωρία να μην αποβεί… μπούμερανγκ και αντί να δούμε πτώση ποσοστών, δούμε αύξηση!
Ο καθένας από μας έχει σχηματίσει ολοκληρωμένη γνώμη και ολοφάνερα ανησυχεί, αφού οι τρομοκρατικές δράσεις τής συμμορίας των ναζιστών έχουν προκαλέσει τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των ενσυνείδητων και φιλήσυχων πολιτών, οι οποίοι εκτός της καθημερινής αγωνίας τής οικονομικής κατρακύλας, έχουν να αντιμετωπίσουν και την προοπτική τού ερέβους τών ναζιστικών μεθόδων…
Ποιος είναι αυτός ο… μαγικός τρόπος τιμωρίας;
-Να τεθεί εκτός νόμου.
-Να απαγορευτεί εκείνο, να απαγορευτεί το άλλο.
-Να αντιδράσουμε με αντίποινα στις γειτονιές.
-Να εφαρμοστούν και να επιβληθούν οι ήδη υπάρχοντες νόμοι.
-Να τους μπουζουριάσουνε όλους.
-Να αφαιρέσουμε την αστυνομική προστασία τών βουλευτών της.
-Να τους αποκλείσουμε από κάθε δημόσια συμμετοχή.
-Να τους απαγορεύσουμε από τις μιντιακές συζητήσεις.
Και άλλα πολλά… Τελικά τί να διαλέξουμε από τις τόσες σκέψεις που μας κατακλύζουν;
Μπήκα κι εγώ σ’ αυτόν τον προβληματισμό, πελαγωμένος είν’ η αλήθεια κυρίως από την αγωνία για το αν θα είχαν αποτελεσματικότητα οι παραπάνω προτάσεις. Σκέφτηκα πως, ενώ η συμμορία έχει προ πολλού αποκλειστεί από τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά τραπέζια και παράθυρα, εν τούτοις, το ποσοστό της εξακολουθεί ακάθεκτα να ανεβαίνει! Τα μνημόνια, η ανεργία, οι περικοπές μισθών και συντάξεων, βολεύουν τη συμμορία η οποία κραυγάζει πως τους «κλέφτες» θα τους κρεμάσει (!!!) και κυρίως «όλους όσοι έφαγαν το δημόσιο χρήμα»… Γνωστό το μοτίβο που απευθύνεται σε έναν κόσμο που έχει χτυπηθεί από τα μέτρα (και ποιος έχει γλυτώσει απ’ αυτά;) Ο λαϊκισμός στο μεγαλείο του…
Ωστόσο, όλοι αυτοί οι συμμορίτες, με το ύφος νταβατζή, μαφιόζου, φουσκωτού και φάτσα αγριανθρώπου, με χαμηλότατο επίπεδο καλλιέργειας, με ανικανότητα να αρθρώσουν λόγο, παρά μόνο κραυγές, βρισιές και απειλές, με το άγριο βλέμμα τιμωρών, με το όπλο ως εργαλείο «διαλόγου», με τον γνωστό σωματότυπο του μπράβου νυχτερινού χαμαιτυπείου, με τα ποινικά αδικήματα πάνω από το κεφάλι τους, μήπως (λέω μήπως) θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν όλοι επί τέλους αφενός την παντελή ακαταλληλότητα να πολιτεύονται για να «οδηγήσουν μια χώρα στην ομαλότητα και τη δημιουργία» και αφετέρου τη στρατιωτική δομή και τις όποιες διασυνδέσεις τής οργάνωσής τους με μέρος των σωμάτων ασφαλείας;
Να τραβήξουν τη μάσκα και να φανεί η λούμπεν καταγωγή τέτοιων ανθρωποειδών; Να δει και να ακούσει ο κόσμος το κενό και τη βαρβαρότητα που είναι το μόνο που διαθέτουν εν αφθονία; Μήπως η αποχή τους και η απουσία τους από τα κανάλια τελικά τούς προστατεύει και συντηρεί σε κάποια απολίτικα κοινωνικά στρώματα έναν υποβόσκοντα… ηρωισμό;
Δεν ξέρω αναγνώστες μου. Περισσότερο σκέψεις διατυπώνω παρά προτάσεις. Και, δεν σας κρύβω πως θέλω να σας εμπλέξω σε μια τέτοια συζήτηση…