Η κάθε κατηγορία που σεβόταν τον εαυτό της διεκδικούσε αυξήσεις και επειδή τα μισθολόγια ήταν συνδεδεμένα κατά καιρούς εισέπραττε συνήθως ένα επίδομα!

Ευφάνταστα ονόματα, δικαιολογίες για να διακρίνονται κατηγορίες εργαζομένων άπειρες. Συνήθως, κάποιο επίδομα ξεκινούσε από μια λογική παρατήρηση (π.χ. οι εκπαιδευτικοί διαβάζουν στο σπίτι τους για τη δουλειά τους) από τη διαπίστωση ότι αυτήν την ανάγκη δεν μπορούσε να την ικανοποιήσει το κράτος (π.χ. να έχει βιβλιοθήκες από τις οποίες να προμηθεύεται βιβλία ο εκπαιδευτικός) και έτσι αναγνώριζε το επίδομα “βιβλιοθήκης”.

Αν μεν χρειάζεται παραστατικά (κάποτε ζητούσαν να τους πάνε οι εκπαιδευτικοί τιμολόγια αγοράς) το κόστος ελέγχου των παραστατικών ήταν μεγαλύτερο. Άντε να βρεις, αν τα βιβλία ήταν για χρήση του εκπαιδευτικού ή του παιδιού του ή απλώς ένα εικονικό τιμολόγιο. Έτσι, φορολογήθηκε το επίδομα εκτός από τον έμμεσο φόρο και με άμεσο φόρο. Δεν φτάνει δηλαδή, που αγοράζεις βιβλίο για τη δουλειά σου, πληρώνεις και φόρο για τα λεφτά αυτά. Έτσι, κάτι που δεν σου παρέχει η πολιτεία, ενώ απαιτεί να το έχεις, σου το φορολογεί!

Ατράνταχτη λογική. Εμβριθείς αναλύσεις για τους “απατεώνες” πανεπιστημιακούς και εκπαιδευτικούς, που ενώ τους δίνουν λεφτά για να αγοράζουν βιβλία αυτοί τα κάνουν καταναλωτικά αγαθά. Βολεύει πάντα να έχεις τη δυνατότητα επιχειρημάτων που πιάνουν στην αδηφάγο για σκάνδαλα κοινή γνώμη.

Όταν το ΣτΕ αποφάσισε ότι το επίδομα αυτό πρέπει να είναι αφορολόγητο το υπουργείο άρχισε να μηχανεύεται τρόπους να μην συμμορφωθεί. Θα το πάρουν μόνο όσοι έκαναν προσφυγή (οι άλλοι όταν κάνουν θα δικαιωθούν, άσε λοιπόν να δουλέψουν τα δικαστήρια, να καθυστερούμε. Καταφανώς, εναντίον της χρηστής διοίκησης, αλλά ποιος νοιάζεται;). Υποθέτω, ότι μόλις έρθει η αντιπολίτευση αμέσως θα το κάνει (λέμε τώρα) εκτός και αν θεωρηθεί ότι οι δικαιούχοι είναι “πλούσιοι” και άρα δεν είναι άμεσης προτεραιότητας κλπ, κλπ. Εκτός αν κόβει το δραχμόδεντρο λεφτά…

Και όμως, σε μια ευνομούμενη πολιτεία (όχι κράτος) η λύση είναι απλή: ενσωματώνεις τα επιδόματα στους μισθούς (αν θεωρείς ότι δεν τα αξιοποιούν για το σκοπό που τα δίνεις) ή εφόσον δίνονται για τον σκοπό αυτό τα χειρίζεσαι μέσω ενός ειδικού λογαριασμού και ζητάς τιμολόγια δαπανών για τη χρήση τους. Το πρώτο δεν το θέλει το κράτος, το δεύτερο δεν το θέλουν αυτοί που τα χρησιμοποιούν εν μέρει ή εν όλω για άλλες δουλειές. Έτσι, εμείς οι ηλίθιοι, που τα χρησιμοποιούμε για αυτό που μας τα δίνουν, φορολογούμαστε διπλά. Πρέπει να πας σε ένα συνέδριο. Δεν σου δίνει λεφτά το πανεπιστήμιο. Πληρώνεις εισιτήριο, συνδρομή, ξενοδοχείο και σε αυτά πληρώνεις 42% φόρο (σαν υψηλόμισθος που είσαι…). Απλώς, δεν πας στο συνέδριο. Τι δουλειά έχεις; Περαστικά μας… Μετά μιλάμε για απαξία και θεσμικό έλλειμμα…