Η επιδημία πανώλης στα αιγοπρόβατα της χώρας, προκαλεί απώλεια του «ζωικού κεφαλαίου», που για πολλούς συμπολίτες μας ισοδυναμεί με βαρύ πλήγμα στο οικογενειακό τους εισόδημα και στις επαγγελματικές τους προοπτικές.
Είναι σημαντικό όμως να θυμόμαστε πάντοτε πως στα βασικά θύματα της επιδημίας ανήκουν τα ίδια τα ζώα. Στο κάτω κάτω, αυτά χάνουν κατά χιλιάδες τη ζωή τους, στις μαζικές προληπτικές σφαγές υγιών ατόμων.
Τα ζώα δεν είναι μόνο –ούτε καν κυρίως- «ζωικό κεφάλαιο». Σύμφωνα με τον Νόμο (4830/2021) όλα τα ζώα είναι συναισθανόμενα όντα. Αυτό σημαίνει πως έχουν δικαιώματα, ελάχιστα μεν, αλλά νομικά κατοχυρωμένα.
Στο όνομα της δημόσιας υγείας (των ανθρώπων), χιλιάδες υγιή ζώα οδηγούνται καρτερικά στον θάνατό τους. Τέτοιες οδυνηρές στιγμές όμως, είναι Λυδία Λίθος για την ανθρωπιά μας. Τώρα, στα δύσκολα, είναι ανάγκη να υπερασπιζόμαστε τις «ελευθερίες» των αθώων τετράποδων μαρτύρων από την «άσκοπη ταλαιπωρία και καταπόνηση», από «τον πόνο και τον τραυματισμό», από «τον φόβο και την αγωνία» (ό.π).
Αυτός είναι ο λόγος που ο Περιφερειάρχης Θεσσαλίας αντέδρασε ακαριαία στην θανάτωση ζώων χωρίς αναισθησία, που κάποιοι αποτόλμησαν στα Τρίκαλα, αν και απαγορεύεται από το 1981 (!). Η μαζικότητα του φονικού στην οποία μας εξαναγκάζουν τα υγειονομικά μας πρωτόκολλά, δεν μας απαλλάσσει, ίσα ίσα μας υποχρεώνει ακόμα περισσότερο, από το να ανακουφίζουμε, όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό, τα αθώα μας θύματα από την αχρείαστη οδύνη, το άγχος, την ταλαιπωρία.
Κατά τα άλλα, αυτή η επιδημία μας καλεί να αναστοχαστούμε τη θέση της βιομηχανικής-εντατικής κτηνοτροφίας στην οικονομία μας. Γνωρίζουμε πως αυτή η θεραπαινίδα της κυρίαρχης «δυτικής διατροφής» απειλεί τη δημόσια υγεία. Συνδέεται με την παχυσαρκία, με την καρκινογένεση με τα πολυανθεκτικά μικρόβια. Λειτουργεί ως επωαστήριο ζωονόσων και νέων πανδημιών. Σπαταλά πολύτιμους φυσικούς πόρους (νερό, έδαφος) και επιδεινώνει την Κλιματική Κρίση. Είναι κολαστήριο για ογδόντα δισεκατομμύρια ζώα στεριάς, που τα σκοτώνουμε κάθε χρόνο, για να τα φάμε.
Εν μέσω πλημμυρών, ερημοποίησης, λειψυδρίας, επιδημιών, καλούμαστε να επινοήσουμε ένα βιώσιμο μέλλον για μας και τα παιδιά μας. Αυτό φαίνεται να περνάει από την απόλυτη τοπικοποίηση της κτηνοτροφίας και από την κατάργηση των διεθνών συμφωνιών «απελευθέρωσης» του εμπορίου. Από την απαγόρευση της διασυνοριακής μεταφοράς ζώντων ζώων. Από την κατάργηση της εκτροφής σε κλουβιά. Από συρρίκνωση της προσφοράς και της ζήτησης σε ζωικά προϊόντα. Από μείωση του ΦΠΑ και επιδοτήσεις μόνο στα υγιεινά και τα καθαρά τρόφιμα. Από κίνητρα για εθελούσια μετατόπιση του αγροτικού κόσμου από τη ζωική στη φυτική παραγωγή («refarmation»). Από την προώθηση της Μεσογειακής Διατροφής, της φυτοφαγίας και της λεγόμενης «δίαιτας των 100 μιλίων (160 χλμ)». Η εξασφάλιση ενός βιώσιμου μέλλοντος για όλους μας (και για τους κτηνοτρόφους) απαιτεί δύσκολες και ρηξικέλευθες αποφάσεις.