«Ζητήσαμε: Η εθνική κόκκινη γραμμή απέναντι στους δανειστές να είναι ΟΧΙ σε νέες επώδυνες περικοπές στις συντάξεις. Και αρνηθήκατε». Ήταν η επωδός του κ. πρωθυπουργού στην Ομιλία του για τον Προϋπολογισμό 2016. Επανέλαβε ό,τι εδώ και μια εβδομάδα, μετά την Σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, θεωρείται ως το προπαγανδιστικό… μπαζούκας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Υπάρχει άραγε ελληνικό κόμμα το 2015, μετά τη θύελλα των 6 χρόνων, που να τάσσεται υπέρ … των επώδυνων περικοπών στις συντάξεις;! Και όμως η κυβερνητική προπαγάνδα τολμά να το συνεχίζει. «Πες, πες κάτι θα μείνει…». Όμως η επιχείρηση σπίλωσης έχει πολύ κοντά ποδάρια. Μέχρι την 15η Ιανουαρίου 2016 θα έχει αποδειχθεί ποιο κόμμα ψηφίζει περικοπές, δηλ. μείωση, των συντάξεων.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ δηλώνει, σε όλους τους τόνους, ότι ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΕΙ ΜΕΙΩΣΗ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ!
Υπάρχουν όμως, ακόμη, καλόπιστοι πολίτες που μας λένε: «Αφού συμφωνείτε επί της ουσίας στη μη περικοπή συντάξεων γιατί δεν δίνετε αυτό το ελάχιστο που ζητάει ο πρωθυπουργός; Μιλάτε για την ανάγκη συναίνεσης, αλλά και εσείς το ίδιο κάνετε τώρα όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης!».
Η άρνηση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ είναι σαφής και κατηγορηματική γιατί δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ στον Αλ. Τσίπρα(!), για το πώς αυτός θα διαχειριστεί τη συγκατάθεση και τη συναίνεση ακόμη και για το ξεκάθαρο θέμα της μη περικοπής συντάξεων. Αυτή είναι η συνολική αίσθηση, μετά το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών τον Ιούλιο.
Έχοντας διασφαλίσει τη συναίνεση, αφού αυτός και η κυβέρνησή του κάνουν τις διαπραγματεύσεις, μπορεί στο τέλος να εμφανίσουν ότι «ναι μεν δεν κάναμε καμία επώδυνη περικοπή, στις κύριες συντάξεις, αλλά… υποχωρήσαμε στις επικουρικές»! Ή «αυξήσαμε τις εισφορές, τις εργοδοτικές ή ακόμη και των ασφαλισμένων». Ή, ακόμη, «στο «επώδυνες» δεν εννοούσαμε ότι υπάρχει και τόσο οδύνη στην περικοπή συντάξεων πάνω από τα 1000 ευρώ» κ.ο.κ.!
«Μη ξεχνάτε, όμως, ότι ψηφίσατε και εσείς το 3ο Μνημόνιο!», συνεχίζουν τώρα, καλόπιστοι και μη.
Η Φ. Γεννηματά, στην ίδια συζήτηση στη Βουλή, επανέλαβε με ένταση την έκκλησή της στις 13 Αυγούστου στον πρωθυπουργό, μετά την υποχρεωτική ψήφιση του Μνημονίου 3, να υπάρξει ταυτοχρόνως και ένας οδικός χάρτης βημάτων και ενεργειών, που πέρα από την αποφυγή των άμεσων εκλογών-υπόσχεση του Α. Τσίπρα προς τους αρχηγούς- θα προέβλεπε τη δυνατότητα σοβαρής επεξεργασίας και συζήτησης και μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων και με τους εταίρους για τη βελτίωση των εξαιρετικά άδικων και αντιπαραγωγικών όρων και για τους εφαρμοστικούς νόμους. Την πρόταση για συγκρότηση εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης. Φωνή βοώσης εν τη ερήμω…
Άρα είναι πρόδηλο ότι τώρα και για το κορυφαίο αυτό ζήτημα η μόνη δυνατότητα ουσιαστικής συζήτησης και συμβολής δεν μπορεί παρά να γίνει αποκλειστικά στη βάση ενός συγκεκριμένου Σχεδίου- νόμου σε δημόσιο διάλογο και στη Βουλή.