Όταν η Επιτροπή γιατρών του ΚΕΠΑ (Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας) κρίνει πως κάποιος ηλικιωμένος «χρήζει βοηθείας και συμπαραστάσεως ετέρου προσώπου» τελειώνει εκεί το θέμα; Παίρνει ο ηλικιωμένος το βοήθημα που προβλέπεται για το μέγεθος της αναπηρίας του;

Όχι!

Έρχεται ο ΕΦΚΑ (Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης) και ανοίγει την λίστα των απίθανων διακρίσεων. Έχει κατάλογο, που για άλλους προβλέπει συμφωνία με τους γιατρούς και για άλλους συμφωνία με τον Καιάδα. Αν κάποιος είναι στο χ ταμείο δικαιούται αύξηση της σύνταξης και επίδομα την μισή σύνταξη. Στο ψ, δικαιούται κάτι άλλο ή τίποτα. Τους συνταξιούχος του ταπεινού και παρακατιανού πρώην ΟΓΑ, το επίδομα που προαναφέραμε δεν τους αφορά. Αλλά, κάτι έχει – λέει – και γι’ αυτούς. Τι; Ένα επιδοματάκι γύρω στα 150€. Δηλαδή, αυτοί οι ηλικιωμένοι θα βρουν «βοήθεια και συμπαράσταση ετέρου προσώπου» με 150€. Που υπάρχουν αυτοί οι βοηθοί; Στην τυχερή σακούλα;

Να πούμε μήπως πως το 150 είναι κι αυτό κάτι, αφού είναι μεγαλύτερο από το μηδέν, και να παρηγορηθούμε; Μην βιάζεστε. Έχει κι άλλο φίλτρο. Αυτό το επίδομα το παίρνει ο αγρότης, εφ’ όσον κάποτε βγήκε σε σύνταξη αναπηρίας. Αν πήρε σύνταξη λόγω γήρατος, δεν παίρνει τίποτα. Γιατί; Επειδή… δεν φορούσε κράνος. Τι σχέση μπορεί να έχει το ποια σύνταξη πήρες, αφού οι γιατροί κρίνουν πως χρειάζεσαι «βοήθεια ετέρου προσώπου»; Αλλάζει η ανάγκη του ασθενούς για βοήθεια; Προφανώς λογάριασαν πόσους θα κόψουν μ’ αυτό το κόλπο. Λέει ο άρχοντας Επιδοματάριος: «Πόσοι να βγήκαν σε σύνταξη αναπηρίας πριν την ηλικιακή σύνταξη; Ελάχιστο ποσοστό. Άρα, ελάχιστοι θα πάρουν και το επίδομα». Άρα, μπορεί ο ΕΦΚΑ να ισχυρίζεται πως μοιράζει χρήμα (ψίχουλα) στους αναξιοπαθούντες και να ψεύδεται «νόμιμα».

Προσδεθείτε και πάμε σε μια ακόμα «νόμιμη» κοροϊδία. 

Οι γιατροί του ΚΕΠΑ κρίνουν αν κάποιος χρειάζεται επίδομα παραπληγικού ή τετραπλληγικού ώστε να πάρει το επίδομα «εξωτερικής βοήθειας» για 24ωρη φροντίδα, που είναι γύρω στα 800€.

Κάνει λοιπόν το αίτημα ο ασθενής, ή κάποιος από το περιβάλλον του, κάποιο παιδί του συνήθως, το οποίο αίτημα λέει να εξεταστεί από γιατρούς προκειμένου να πάρει το ποσόν για 24ωρη φροντίδα. Αν οι γιατροί του ΚΕΠΑ διαγνώσουν πως πληροί τις προϋποθέσεις θα πάρει το επίδομα; Ναι, εφ’ όσον ζει.

  Όμως αυτή η διαδικασία παίρνει χρόνο. Αν πεθάνει, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος της διάγνωσης και της γραφειοκρατίας, πάλι δικαιούται να πάρει τα χρήματα, για το διάστημα από την καταχώρηση της αίτησης, έως τον θάνατό του. Αυτά τα κληρονομούν οι συγγενείς που τα έχουν ξοδέψει για να πληρώσουν την κατ’ οίκον νοσηλεία του ηλικιωμένου ασθενή. Τελειώσαμε; Όχι, δεν τελειώσαμε. Παρεμβάλλεται μια «λεπτομέρεια».

   Ο σοφός κανονάρχης του ΕΦΚΑ υποθέτει, πως μπορεί κάποιος να αιτηθεί την εξέτασή του για να πάρει επίδομα, ενώ δεν θέλει το επίδομα! Οπότε, για να επιβεβαιωθεί πως δεν ξόδεψε χρήματα σε γιατρούς εισηγητές της πάθησής του και δεν μπήκε στην όλη ταλαιπωρία από βίτσιο και καπρίτσιο, θα πρέπει - άκουσον άκουσον – να κάνει κι άλλη μία αίτηση στην οποία θα ζητάει να πάρει το επίδομα. Δεν αρκεί να κάνει την αίτηση εξέτασης του ασθενούς με σκοπό να πάρει το επίδομα, αλλά χρειάζεται κι άλλη μία αίτηση… για να το πάρει. Αλλά αφού πέθανε ο ανάπηρος, πώς να κάνει αίτηση; Δεν προβλέπεται να κάνουν την αίτηση αναδρομικά εκείνοι που τον φρόντιζαν, ούτε καν εκείνοι που έχουν πάρει δικαστικά την επιμελητεία του αποθανόντος. Αποτέλεσμα; Δεν τα παίρνει επειδή δεν έχει γίνει η δεύτερη αίτηση! Στοίβες οι περιπτώσεις που δεν δόθηκε το επίδομα, οπότε δεν το κληρονόμησαν και οι συγγενείς οι οποίοι έχουν ξεπενταριστεί προκειμένου να βοηθήσουν τον άνθρωπό τους. Ασφαλώς, δεν μπορούμε να υποθέσουμε πως πρόκειται για γραφειοκρατικό σφάλμα. Αν επρόκειτο για τέτοιο, κάποιος θα το είχε παρατηρήσει και θα είχε εισηγηθεί την διόρθωσή του και κάποιος θα είχε φιλοτιμηθεί να το διορθώσει. Πρόκειται προφανώς για μια ακόμη στοχευμένη μπαμπεσιά.

  Με λίγα λόγια, ο ΕΦΚΑ μας λέει πως ο αγρότης, ο homo–farmer, ανήκει στην τέταρτη τάξη των «ανέγγιχτων» της Ινδίας, ήτοι στην τάξη των ανάξιων να έχουν ίση βοήθεια από το κράτος πρόνοιας. Αλλά ο ΕΦΚΑ λειτουργεί στα πλαίσια των νόμων του κράτους και το κράτος είναι στα χέρια των κυβερνήσεων.

  Είναι αλήθεια πως δεν ξέρουμε όλες τις περιπτώσεις στις οποίες τα «παραθυράκια» του νόμου οδηγούν στον Καιάδα. Αλλά και μόνο αυτές που έχουν πέσει στην αντίληψή μας φτάνουν για να πάρουμε μια ιδέα περί του κράτους πρόνοιας.  

  Ακούμε ήδη τον αντίλογο που λέει πως, τα τελευταία πενήντα χρόνια οι προνοιακές πολιτικές έχουν κάνει μεγάλη πρόοδο. Κι εμείς λέμε πως η απόσταση που υπολείπεται ως την, χωρίς διακρίσεις, αρωγή των ασθενέστερων και των ανήμπορων, τις νοθεύει με τόση  - έστω κατά περίσταση – αναλγησία, ώστε καταλήγει να αφήνει έκθετες, και την πρόοδο και την κάθε κυβέρνηση που δεν διορθώνει τα στραβά του ΕΦΚΑ.

  Το όλο θέμα, είναι εξόχως πολιτικό:

  Η σοσιαλδημοκρατία δεν υπήρξε μόδα κάποιας εποχής. Ανταποκρίθηκε στη ροπή της ανθρώπινης φύσης η οποία, από τη μια ανταγωνίζεται για την κορυφή στην απόχτηση πλούτου και απ’ την άλλη δεν ανέχεται την εξαθλίωση των κοινωνικά ασθενέστερων. Αυτή η κορυφαία της πολιτική, η καθιέρωση του κοινωνικού κράτους, υπήρξε αδιαπραγμάτευτη κατάχτηση και δεν αμφισβητήθηκε από τα συντηρητικά κόμματα‧ για την ακρίβεια, την οικειοποιήθηκαν. Πλέον, κάθε κυβέρνηση, όχι μόνο στην Δυτική Ευρώπη αλλά σε όλο τον κόσμο κρίνεται από τις επιδόσεις της στην αρωγή των αδύναμων. Το αντίπαλο δέος, ο κομμουνιστικός μύθος της οριζόντιας ισότητας, έχει αποσβεστεί από την πραγματικότητα. Η κομουνιστική –λεγόμενη - κοινωνία των μυρμηγκιών καταβροχθίσθηκε από  την εξουσία μιας γραφειοκρατίας μυρμηγκοφάγων. Η Δημοκρατία πλέον, αναμετράται μόνο με τον εαυτό της. Είναι υποχρεωμένη να αποδεικνύει την υπεροχή της έναντι κάθε ανάλγητου αυταρχικού συστήματος και κάθε επιμέρους αναλγησίας, σε όλα τα επίπεδα. Εξ ορισμού, η φύση της είναι να αλλάζουν χέρια οι κυβερνήσεις που την χειρίζονται, να είναι στο χέρι των πολιτών η ανάθεσή της σε εκείνες τις κυβερνήσεις που πρώτα απ’ όλα δεν αδικούν τους αναξιοπαθούντες.