Είναι γνωστή η περιφρόνηση του κ. Τσίπρα προς τις Ανεξάρτητες Αρχές. Άλλωστε, ένας που δηλώνει ότι επιδιώκει να ελέγξει τους «αρμούς της εξουσίας» και γι’ αυτό θεωρεί την Δικαιοσύνη «θεσμικό εμπόδιο» επειδή δεν την ελέγχει, είναι φυσικό να θεωρεί και τις Ανεξάρτητες Αρχές «σκουπίδια», όπως χαρακτηριστικά τον εξέφρασε ο πιο κοντινός του στο ήθος του υπουργός του. Πόσο μάλλον τους ανθρώπους που τις εκφράζουν.
Γι’ αυτό, «έξι στα έξι», κομπορρημονούσε μέσα στη Βουλή ο κ. Τσίπρας, επιδεικνύοντας τον θρίαμβό του απέναντι στις Ανεξάρτητες Αρχές.
Τι είχε συμβεί; Ποιο ήταν το τυχερό παιχνίδι που κέρδισε «έξι στα έξι»;
Όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων, είχαν συμβεί τα εξής φοβερά:
Κατείχε ανεπίτρεπτα, προφανώς μέσω αυτονομημένου παρακρατικού δικτύου, έξι ονόματα (πέντε κορυφαίων στρατιωτικών και ενός υπουργού) που φέρονται να είχαν τεθεί υπό ΝΟΜΙΜΗ επισύνδεση.
Παρέδωσε λοιπόν στον πρόεδρο της ΑΔΑΕ κ. Ράμμο έγγραφο με τα εν λόγω ονόματα, συνοδευόμενα από το αντίστοιχο τηλέφωνο του καθενός – ήξερε και το συγκεκριμένο τηλέφωνο - προκειμένου να του επιβεβαιώσει ο κ. Ράμμος την επισύνδεση.
Η «κατοχή» όμως και μόνον από αναρμόδιο πρόσωπο, όπως είναι ο κ. Τσίπρας, των στοιχείων περί του ότι συγκεκριμένα πρόσωπα είχαν τεθεί υπό «επισύνδεση», αποτελούσε σαφή απόδειξη διάπραξης σοβαρών εγκλημάτων, από αυτούς οι οποίοι του τα χορήγησαν. Από την παραβίαση του απορρήτου των σχετικών διαδικασιών της ΕΥΠ και της ΑΔΑΕ, έως την προσβολή των προσωπικών δεδομένων των φερομένων ως παρακολουθούμενων.
Το γνώριζε ο κ. Τσίπρας και γι’ αυτό και επιδιδόταν σε δημόσιους λεονταρισμούς, καλώντας τον κ. Ντογιάκο να τον συλλάβει, την ώρα που έδινε τα ονόματα στον κ. Ράμμο.
Άρα ο Πρόεδρος της ΑΔΑΕ, με την λήψη της αίτησης Τσίπρα, στην οποία αναφέρονταν ονομαστικά έξι άτομα ως παρακολουθούμενα, ελάμβανε γνώση «κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του» του γεγονότος της διάπραξη σοβαρών εγκλημάτων, τα οποία στοιχειοθετούσε από μόνη της η περιέλευση στον κ. Τσίπρα των προσωπικών στοιχείων παρακολουθούμενων.
Ως δημόσιος λειτουργός λοιπόν όφειλε, σύμφωνα με το άρθρο 38 παρ 1 και 2 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, να διαβιβάσει την αίτηση Τσίπρα στον αρμόδιο εισαγγελέα «χωρίς χρονοτριβή» μάλιστα, όπως ορίζει η σχετική διάταξη.
Οποιαδήποτε άλλη επιλογή εκ μέρους του, στοιχειοθετούσε τουλάχιστον το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος.
Ένα μόνο δεν είχε την δυνατότητα να πράξει: Να απαντήσει στον κ. Τσίπρα. Κι αν απαντούσε, το μόνο που επιτρεπόταν να πράξει, είναι να του εξηγούσε ότι ο νόμος δεν του επιτρέπει να απαντήσει.
Ότι δηλαδή σύμφωνα με το άρθρο 8 παρ. 6 Ν. 5002/2022 ο πρόεδρος της ΑΔΑΕ ενημερώνει «τον Πρόεδρο της Βουλής, τους αρχηγούς των κομμάτων που εκπροσωπούνται στη Βουλή και τον Υπουργό Δικαιοσύνης» μόνον «…για θέματα άρσεων απορρήτου επικοινωνιών». Άρα όχι για πρόσωπα, αφού άλλο τα πρόσωπα και άλλο τα «θέματα».
Και για να το εμπεδώσει, ας του τόνιζε ότι ο πρόεδρος της ΑΔΑΕ δεν έχει την δυνατότητα ούτε τον παρακολουθούμενο να ενημερώσει, επειδή ο νομοθέτης δεν είχε εμπιστοσύνη σε κανέναν ως άτομο να το πράξει. Γι’ αυτό και θέσπισε με το άρθρο 4 παρ. 7 Ν. 5002/2022 τριμελές όργανο, συγκροτούμενο από δύο εισαγγελείς εν ενεργεία και τον πρόεδρο της ΑΔΑΕ.
Και αντί να ενεργήσει θεσμικά ο πρόεδρος της Αρχής, ανεπίτρεπτα επιβεβαίωσε στον Τσίπρα τα ονόματα των παρακολουθούμενων με τα τηλέφωνά τους, όπως περιείχοντο στην αίτηση Τσίπρα!
Κάτι που απαγορεύεται ρητά την διάταξη του άρθρου 10 παρ. 2 Ν. 3115/2003, η οποία ορίζει: «Μέλος της Α.Δ.Α.Ε. το οποίο γνωστοποιεί με οποιονδήποτε τρόπο πληρoφορίες και δεδομένα που είναι προσιτά σ` αυτό λόγω της υπηρεσίας του ή αφήνει άλλον να λάβει γνώση αυτών, τιμωρείται ….».
Και ο κ. Τσίπρας, εν γνώσει της παραβίασης των ποινικών διατάξεων που εξέθεταν και άλλα άτομα άξια προστασίας, όπως είναι ο Πρόεδρος της Αρχής, πανηγύριζε στη Βουλή για τον θρίαμβό του επί της νομιμότητας, με την καφενειακής αισθητικής ιαχή, «έξι στα έξι»!
Αδιαφορώντας απολύτως αν εκείνη την στιγμή έπληττε μέσω του διασυρμού μία ολόκληρη Ανεξάρτητη Αρχή. Η οποία είναι δύσκολο πλέον να αποκτήσει ξανά την κοινή εμπιστοσύνη στην αμεροληψία της, κάτι που είναι το θεμέλιο της ύπαρξής της.
Αρκεί που αποδείκνυε, με τον πιο χυδαίο τρόπο, την ιδεολογική του θέση ότι οι «Ανεξάρτητες Αρχές είναι σκουπίδια».
Και βεβαίως επέβαλλε ως κανόνα του δημόσιου βίου, υπό τα χειροκροτήματα των βουλευτών του, τον πυρήνα του δημόσιου ήθους του: ότι η χρησιμοποίηση των ανθρώπων ως αναλώσιμων εργαλείων, είναι «ευλογία» για τον ίδιο.
Δημοσιεύεται και στο The books journal