Έχω κάνει πολλές φορές τη βλάσφημη σκέψη ότι θα έπρεπε να καταργηθεί η Ιστορία στη χώρα μας, τουλάχιστον ως υποχρεωτικό μάθημα, και να μείνει απλώς ως μάθημα επιλογής ή και ως χόμπι μόνο για όσους τυχαίνει να ενδιαφέρονται στ΄ αλήθεια. Ανάλογη βλάσφημη σκέψη με υποχρεώνουν να κάνω τα κάθε λογής και προέλευσης δείγματα προχειρότητας και τσαπατσουλιάς που έχει προκαλέσει ο πανηγυρισμός των 200 χρόνων. Μήπως θα ήταν καλύτερο να είχε εξαρχής περιοριστεί ο εορτασμός σε λίγες μόνο μέρες (αφού είναι αναπόφευκτος);
Τι άλλο να σκεφτείς όταν διαβάζεις στο Διαδίκτυο βροντερά εναρκτήρια σαλπίσματα όπως αυτό: «Ξεκινάμε δυναμικά κι ελπιδοφόρα αυτή την επαιτειακή χρονιά»! Εδώ το πρόβλημα δεν είναι τα ίδια τα ορθογραφικά λάθη. Είναι η αυτοπεποίθηση και ανεμελιά των δραστών και η απουσία ποιοτικού ελέγχου από άλλους.
Η απουσία ποιοτικού ελέγχου είναι προφανής σε όλα τα επίπεδα, αρχίζοντας από το πιο υπερυψωμένο: την επίσημη Επιτροπή. Αρκεί εδώ να δούμε το πληθωρικό και υπερπολυτελές νομισματικό της πρόγραμμα, κατάλληλο μόνο για νεόπλουτους. Αν αγνοήσουμε τα άλλα, που ίσως είναι μόνο θέμα γούστου, μένουν τα οκτώ ασημένια νομίσματα με τις επεκτάσεις της ελληνικής επικράτειας.
Με το πρώτο ελληνικό κράτος, δικαιολογείται καταρχήν η απεικόνιση του Κολοκοτρώνη, που συνέβαλε στη δημιουργία του και ήταν Μοραΐτης. Ανάλογα δικαιολογείται η απεικόνιση του Βενιζέλου με την Κρήτη. Ύστερα όμως αρχίζουν αμέριμνοι «ετεροχρονισμοί», με πρόσωπα που δεν συνέβαλαν καθόλου στην ενσωμάτωση ειδικά της ιδιαίτερης πατρίδας τους στο ελληνικό κράτος, για τον απλούστατο λόγο ότι ήσαν προ πολλού νεκρά! Ο Καποδίστριας εικονίζεται με τα Επτάνησα, ο Ρήγας Φεραίος με τη Θεσσαλία, ο Τσακάλωφ με την Ήπειρο και ο Βιζυηνός με τη Θράκη…
Ο Παύλος Μελάς, όμως, ούτε γεννήθηκε στη Μακεδονία, ούτε συνέβαλε άμεσα στην απόκτησή της. Είναι η απεικόνισή του με τη Μακεδονία αποτέλεσμα μόνο άγνοιας ή μήπως βιασύνης και αμηχανίας; Το ίδιο αναρωτιέται κανείς για τη θρυλική «κυρά της Ρω», την αξέχαστη Δέσποινα Αχλαδιώτη, που απεικονίζεται με τα Δωδεκάνησα. Έγινε αργότερα σύμβολο, αλλά ασφαλώς δεν συνέβαλε στην απελευθέρωσή τους.
Με την Επιτροπή δικαιολογείται η μέγιστη αυστηρότητα στο μέτρο που η ίδια αποπνέει από την αρχή ένα πνεύμα αυτάρεσκης αυτάρκειας. Μέλος της είχε μάλιστα σπεύσει να αναρωτηθεί δημόσια: «Ενώ το Κράτος έχει συστήσει μία επιτροπή για τον εορτασμό, άλλες επιτροπές εμφανίζονται διεκδικώντας άραγε τι, εκτός από την ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών;»
Αλλά η απουσία ποιοτικού ελέγχου δεν περιορίζεται, φευ, στην επίσημη Επιτροπή. Από πολλές άλλες πλευρές, ακόμη και πανεπιστημιακές, προωθείται επιθετικά η συλλογική παράκρουση για την προαιώνια υπεροχή των Ελλήνων, που συνεχίζεται τάχα χωρίς διακοπή από την αρχαιότητα. Με ποιον τρόπο, άραγε: βιολογικό ή υπερφυσικό;
Προβάλλεται ιδίως η μοναδικότητα και η προτεραιότητα του δικού μας Αγώνα της Ανεξαρτησίας το 1821, με πλήρη άγνοια όσων συνέβησαν αλλού. Λέγεται έτσι με μεγάλη αυτοπεποίθηση ότι οι Έλληνες ήσαν τότε «μπροστά παγκοσμίως», παρά τις επαναστάσεις στη Λατινική Αμερική «την ίδια περίπου εποχή». Ναι, δέκα χρόνια νωρίτερα! Ενώ οι καημένοι οι Σέρβοι αναγνωρίστηκαν ως ανεξάρτητοι πολύ αργότερα από τους Έλληνες, «προς το τέλος του 19ου αιώνα, αρχές του 20ού». Ναι, το 1878!
Ελάχιστα με παρηγορεί η σκέψη ότι έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, αφού έγραψα το τελευταίο μου βιβλίο ακριβώς για να αντικρούσω αυτή την επίμονη, αστοιχείωτη και νοσηρή εθνική μας ομφαλοσκόπηση. Έστω ως μοναχικός… «κούκος». Θα έρθει όμως ποτέ η «άνοιξη»; Στα 300 χρόνια; Είναι βέβαια και αυτή μια σκέψη που ελάχιστα με παρηγορεί…
------------------------------------------
Ο Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος δίδαξε Πολιτική Ιστορία και Πολιτική Επιστήμη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σε διάφορα ξένα πανεπιστήμια, τελευταίο βιβλίο του «Εθνική ολοκλήρωση και διχόνοια-Η ελληνική περίπτωση», εκδόσεις Πατάκη
Πηγή: www.kreport.gr