Στις αρχές της μεταπολίτευσης, νομίζω μέχρι το ’80, συχνά-πυκνά καλούσαν κι εμένα να μιλήσω στις επετειακές εκδηλώσεις για τη σημασία του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος και της εξέγερσης του Νοέμβρη. Αλλά και πιο αραιά, ως περίπου το ’95. Μετά, κι εγώ βαρέθηκα…
.
Αυτό που μου έμεινε ως εντύπωση από εκείνες τις εκδηλώσεις, ήταν οι υπερβολές που λέγονταν ως προς τη συμμετοχή και τον ηρωισμό του λαού και γενικότερα η μυθοποίηση μιας σημαντικής, πράγματι, περιόδου της πρόσφατης ιστορίας μας. Ίσως, και ευτυχώς, της τελευταίας στην οποία οι συμμετέχοντες έπρεπε να ρισκάρουν τη σωματική τους -τουλάχιστον- ακεραιότητα. Αλλά πιο μεγάλη εντύπωση μου έκανε ότι οι υπερβολές και η μυθοποίηση, προέρχονταν από ομιλητές ή παρευρισκομένους, οι οποίοι καμία συμμετοχή δεν είχαν στα γεγονότα, αν και πολλοί από αυτούς απείχαν, ενώ θα μπορούσαν να είναι παρόντες.
.
Επανέρχομαι σ’ αυτό το θέμα, γιατί θεωρώ ότι συνεχίζονται αυτές οι υπερβολές, μέχρι του σημείου να δημιουργούν τις αντίθετες καταστάσεις. Και συνεχίζονται από παρατάξεις και κόμματα που καλλιεργούν αυτή τη μόνιμη προσκόλληση της χώρας στο παρελθόν. Αυτή την υπερβολή που ισχύει και με τις άλλες εθνικές γιορτές, παρελάσεις και επετειακές πορείες. Δεν θέλω εδώ να θέσω θέμα ενοχών για κόμματα ή μεμονωμένους πολίτες, που άλλη στάση κράτησαν και στην εξέγερση ή και σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας.
.
Παραλείποντας τις πράξεις βίας που παρακολουθούν κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου, θέλω να επισημάνω την αφόρητη παρελθοντολογία που κυριαρχεί και στην οποία πρωταγωνιστεί η συντηρητική Αριστερά, παραχαράσσοντας διαρκώς τη σημασία εκείνης της εξέγερσης. Αναπολώντας ένα υποτίθεται αδικαίωτο παρελθόν, διαβάλλει εκ προοιμίου κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης. Εμποδίζει και μ’ αυτόν τον τρόπο την κοινωνία μας να σταθμίσει τα δεδομένα μιας σαραντάχρονης πορείας της χώρας, στην οποία λειτούργησε για πρώτη φορά τόσο απρόσκοπτα η κοινοβουλευτική Δημοκρατία, βελτιώθηκε το βιοτικό επίπεδο σχεδόν όλων των πολιτών, αλλά στο τέλος παραμόνευε μια γενική (ευρωπαϊκή ταυτόχρονα) κρίση. Συσκοτίζει το δημοκρατικό κεκτημένο και με ένα ορισμένο τρόπο εντάσσει μια σημαντική προσπάθεια της τότε φοιτητικής νεολαίας, στη δική της μετέπειτα συντηρητική και αναχρονιστική λειτουργία. Αναδεικνύει στα μάτια των νέων ανθρώπων μόνο τις αρνητικές πλευρές της μεταπολίτευσης.
.
Υπάρχει επίσης και το θέμα των εορτασμών, των παρελάσεων και των επετειακών πορειών. Το οποίο έχει παραγίνει. Σύμφωνοι, να αναφερόμαστε στην 28η Οκτωβρίου, στην εθνική Αντίσταση, στην εξέγερση του Νοέμβρη, αλλά με ένα τρόπο ανάλογο της σημασίας τους και κυρίως ως ιστορικά πλέον γεγονότα. Π.χ., μια διάλεξη στις μεγάλες πόλεις, ή μια ομιλία στα σχολεία. Αλλά όχι δύο και τρεις φορές παρελάσεις (μπαίνει και ο πολιούχος ή η μέρα απελευθέρωσης της κάθε πόλης) και τρεις μέρες τελετές και πανηγύρεις. Και να καταλήξουμε σε μια και μόνη εθνική γιορτή, όπως όλες οι χώρες, αυτήν της 25ης Μαρτίου.
.
Και άλλα …
.
Λέγονται και γίνονται όλο και πιο πολλά, τα περισσότερα των οποίων εντάσσονται στην κακή κατάσταση που βιώνουμε ως χώρα. Όπως για παράδειγμα η παράσταση του διαβόητου πλέον (κρατικού) συνδικαλιστή των Τρικάλων, ή οι ασχήμιες της Καλαμάτας.
.
Περί Plan B: Τίθεται, όχι πάντα ευθέως ή χωρίς επίγνωση των συνεπειών, η συζήτηση περί της ανάγκης να έχει η χώρα ένα Plan B. Εμείς, σε ένα άλλο σημείωμά μας, το θέσαμε ως εξής: Οι χώρες που μετέχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση (και περισσότερο στην ΟΝΕ), έχουν κάνει μια ιστορικής σημασίας στρατηγική επιλογή. Και από μια ορισμένη άποψη, είναι δεσμευμένες (και «εγκλωβισμένες») στρατηγικά. Με άλλα λόγια, δεν μπορούν να έχουν δεύτερες σκέψεις. Και δεν έχουν. Μικρές και μεγάλες, οι δεύτερες σκέψεις και τα τέτοιου είδους πλάνα, οδηγούν στη διάλυση. Και κανείς δεν αυτοκτονεί από μόνος του. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα είναι εύκολα.
.
Οι ομιλίες του Α. Τσίπρα: Μπαίνω στον πειρασμό να σχολιάσω το χαρακτήρα και το περιεχόμενο των, τόσο πολλών άλλωστε, ομιλιών του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι ομιλίες του, ακόμα και στη Βουλή, για παράδειγμα η ομιλία του για τον προϋπολογισμό, ταιριάζουν σε συνδικαλιστικές παρεμβάσεις στις οποίες πρωτεύει ο εντυπωσιασμός, παρά σε πολιτικές ομιλίες στις οποίες κυριαρχούν τα επιχειρήματα. Ο Α. Τσίπρας, αρέσκεται στις εντυπώσεις και τις ατάκες. Τα λεκτικά σχήματα και το ηχόχρωμα της φωνής του, θυμίζουν Α. Παπανδρέου (οι μισοί βουλευτές του με πρώτους τους παλιότερους, όπως ο Π. Κουρουπλής και ο εξαφανισμένος -πού τον βρήκε;- Στ. Παναγούλης, εκείνου ήταν ακροατές). Όμως η ουσία των παρεμβάσεών του ταιριάζει περισσότερο στον Κώστα Καραμανλή. Ωραίες εύκολες ατάκες και ουσία μηδέν.