Σκέφτομαι πως μια επιτυχής διαχειριστική δράση ως προς την αντιμετώπιση της πανδημίας ενός δημοκρατικού κράτους, είναι να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να προφυλάξει την κοινωνική δομή τού κράτους και την προστασία τής υγείας των πολιτών. Σε αυτό το τόσο σοβαρό, μην ξεχάσουμε να προσθέσουμε το οξύτατο πρόβλημα του προσφυγικού-μεταναστευτικού προβλήματος, με χιλιάδες ανθρώπους να ζουν σε άθλιες συνθήκες και να χρειάζονται βοήθεια, το θέμα του Έβρου, των νήσων κλπ. Χίλια δυο προβλήματα μαζεμένα, στοιβαγμένα θα έλεγα, τα οποία επιβάλλεται να λυθούν πάραυτα…
Εκ των πραγμάτων, ο όγκος των προβλημάτων, σε συνδυασμό με την αναμένουσα επιβάρυνση της οικονομικής κρίσης, δυσκολεύει, φαντάζομαι, την ανάγκη να τακτοποιηθούν με κοινωνική ευαισθησία όλες αυτές οι εκκρεμότητες… Διάχυτη η αγωνία κάθε επαγγελματικού κλάδου που έχει πάθει, κυριολεκτικά πρωτόγνωρη, κ α θ ί ζ η σ η!
Πώς θα ξεπεράσουμε όλον αυτόν τον ζόφο που απειλεί την κοινωνική γαλήνη και μας φέρνει αντιμέτωπους με τον κίνδυνο της εξαθλίωσης; Η επιδημία, το ?χουμε πει και γράψει πολλές φορές, δεν μπορεί να μην έχει συνέπειες· όχι μόνο κατά την διάρκεια της δοκιμασίας, αλλά και μετά. Θα είναι μια δεύτερη μεταπολίτευση, όπου και πάλι το ελληνικό κράτος και οι πολίτες θα πρέπει να επανατοποθετηθούν για όλα!
Θα είναι άλλη μια ευκαιρία ολικής ανασύστασης του πολιτικού, κοινωνικού και πολιτιστικού μας συστήματος.
Νομίζω πως αποτυπώνω σκέψεις συλλογικές, οι οποίες δεν αφορούν αποκλειστικά την προσωπική μου ενασχόληση με τον χώρο της μουσικής και των τεχνών.
Μην ξεχνάμε πως ο πολιτισμός είναι η εθνική μας δύναμη. Διαχρονικά, σε όλους σχεδόν τους τομείς των τεχνών, οι επιδόσεις της ελληνικής δημιουργικής έκφρασης έχουν αποδειχθεί καρποφόρες και μέσα στο πλαίσιο μιας ξεχωριστής σφραγίδας· της «δικής μας» εθνικής μεσογειακής, βαλκανικής νεωτερικότητας , παρόλη την αναγκαστική συνύπαρξη με τη φθορά που προκαλούν οι άθλιες απομιμήσεις καλλιτεχνικών προϊόντων.
Με την επιδημία του κορωνοϊού, οι καλλιτεχνικές εκφράσεις και η πολιτιστική τους παρουσία στην χώρα, έχουν κλειδώσει ερμητικά. Πώς να το πω; Βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν! Κενό, απόλυτη σιωπή, απραξία, ένα σκοτάδι απλωμένο σε θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, κέντρα διασκέδασης, ψυχαγωγικές λέσχες, μπαράκια και νυχτερινές μουσικές σκηνές, εκθέσεις ζωγραφικής, γλυπτικής, παρουσιάσεις ποιητικών και δισκογραφικών εκδόσεων. Μια πρωτόγνωρη κατάσταση πραγμάτων, όπου κυριαρχεί η απουσία και η σιωπή σε κάθε δημιουργική έκφραση!
Όλο αυτό το πλαίσιο έχει τεράστιο συναισθηματικό και οικονομικό κόστος, για τις ψυχές και τις σκέψεις. Σημαίνει πως ένας ολόκληρος κόσμος εξοβελίζεται προς ένα τεράστιο περιθώριο, αφού το αντικείμενο της εργασίας του δεν υπάρχει πλέον. Μια εργατική τάξη του πνεύματος απλήρωτη και άνεργη, σηματοδοτεί και την ταυτόχρονη ακύρωση της πολύχρονης εργασίας της.
Στο σημείο αυτό, να αναφέρω πως, με ημερομηνία 23/3, ενημερώθηκα για μια επερώτηση 40 βουλευτών τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, με πρώτη υπογραφή εκείνη του επικεφαλής τού τομέα πολιτισμού τού κόμματος Πάνου Σκουρολιάκου, η οποία κατατέθηκε και αφορά ακριβώς αυτό το ακανθώδες θέμα ε π ι β ί ω σ η ς του πολιτισμού. Μεταξύ άλλων, η επερώτηση λέει:
«… Ένα χώρο που δοκιμάζεται εξαιτίας της αναστολής όλων των θεαμάτων. Ηθοποιοί, μουσικοί και άλλοι καλλιτέχνες αλλά και το τεχνικό και διοικητικό προσωπικό θεάτρων, μουσικών σκηνών, λυρικών θεάτρων κλπ, βρίσκονται πλέον χωρίς εργασία και άρα σε δεινή οικονομική κατάσταση.»
Και η επερώτηση που αποτείνεται βέβαια στο ΥΠΠΟΑ, γράφει συγκεκριμένα:
«… να λάβει άμεσα μέτρα ανακούφισής τους. Ρωτούν επίσης εάν το Υπουργείο προτίθεται να προβεί στην εκπόνηση ενός στρατηγικού σχεδίου, ώστε μετά την άρση των έκτακτων μέτρων για τον κορωνοϊό (Covid 19) να υπάρξει ουσιαστική ενίσχυση της πολιτιστικής δημιουργίας, του θεάματος και της ψυχαγωγίας, προκειμένου να στηρίξει τους φορείς και τους ανθρώπους του Πολιτισμού;»
Να προστεθεί λοιπόν σε όλα τα μαζεμένα θέματα και αυτή η, πέρα για πέρα, λογική επερώτηση…
Γιαυτό, επαναλαμβάνω, και άλλοι αμέτρητοι εργασιακοί κλάδοι, και όχι μόνο, θα απαιτήσουν την μαγική λέξη: «λύσεις»!!! Αναρωτιέμαι· πώς άραγε μ ι α κυβέρνηση, μ ι α πολιτική παράταξη, μ ι α πολιτική πλευρά, με όποιο ποσοστό κι όποια… δημοφιλία, θα καταφέρει να βάλει στη σωστή ρότα τη χώρα και να δώσει τις κατάλληλες λύσεις σε όλα τα αμέτρητα αιτήματα που ορθώνονται στην εποχή μας…
Είμαι σχεδόν πεπεισμένος πως έχει έρθει πλέον η εποχή των αναγκαστικών συναινέσεων, έως και… σ υ γ κ υ β ε ρ ν ή σ ε ω ν!
Θέλω να το δω αυτό. Θα περιμένω ένα τέτοιο… όνειρο, το οποίο θα σημαίνει πως η Ελλάδα, η χώρα, η Πατρίδα, ο κόσμος της, θα απαιτήσει πολιτική σωφροσύνη, με την προϋπόθεση πως θα αλλάξουμε κι εμείς, σε προσωπικό επίπεδο, την κουλτούρα τής κατανόησης και των συνεργασιών!