Ας δοκιμάσουμε μέσα στον απόλυτο παραλογισμό των ημερών μας να ονειρευτούμε, και τα όνειρα αυτά να τα μετατρέψουμε σε αίτημα για μια διαφορετική κοινωνία, που θέλουμε ακόμα να πιστεύουμε πως μας αξίζει.
Ας ονειρευτούμε λοιπόν, μια κυβέρνηση που έχει στις άμεσες προτεραιότητές της, την Παιδεία και τον Πολιτισμό. Που θέλει να δημιουργήσει ένα σχολείο που θα καλλιεργεί τις δημοκρατικές αρχές και αξίες, τον σεβασμό του διαφορετικού, την αμφισβήτηση και την συζήτηση αλλά όχι την κατάληψη, τον σεβασμό της γνώμης, τόσο της πλειοψηφίας όσο και της μειοψηφίας. Ένα σχολείο που μαζί με τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας, θα χρησιμοποιεί σαν εργαλεία κατανόησης του κόσμου, την τέχνη και την φιλοσοφία. Ένα σχολείο που θα οδηγεί σε ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό σε ιδέες και σε έρευνα, κλειστό σε αγκυλώσεις και σε συμφέροντα. Ένα σχολείο και ένα πανεπιστήμιο που θα αποτελεί κεντρικό μοχλό πνευματικής και κατά συνέπεια οικονομικής ανάπτυξης.
Ας ονειρευτούμε μια κυβέρνηση που θεωρεί ότι η τέχνη είναι το κατάλληλο μέσο για την δια βίου μάθηση και καλλιέργεια των πολιτών. Που η δυνατότητα πρόσβασης στα επιτεύγματα της σύγχρονης τέχνης αποτελεί ανάγκη για την συνεχή ανατροφοδότηση του πνεύματος. Ας ονειρευτούμε μια κυβέρνηση που συνειδητά δίνει την μάχη εναντίον της άγνοιας και της απώλειας της μνήμης, που οδηγούν την κοινωνία με μαθηματική ακρίβεια σε αποσάθρωση και χειραγώγηση.
Ας ονειρευτούμε τώρα τους ήχους μιας γλώσσας πλούσιας, που μπορεί να μεταφέρει προτάσεις και ιδέες για μια νέα εποχή. Που μπορεί να εκφράσει επιχειρήματα και να στηρίξει τον διάλογο. Μια γλώσσα εκφραστική και διεισδυτική που αξιοποιεί το έργο των μεγάλων ποιητών μας, που εκφράζει την συνέχειά της μέσα στους αιώνες, που βοηθά στην ευαισθητοποίηση των νέων.
Τέλος ας ονειρευτούμε τις πόλεις μας, τους δρόμους, τις πλατείες, τα κτήρια, να αλλάζουν σταδιακά, να χάνουν τον άσχημο, σκοτεινό, χωρίς ταυτότητα και μνήμη χαρακτήρα τους και να αντανακλούν την γεμάτη φως και ομορφιά παράδοση του τόσο πλούσιου σε αισθητικές παραμέτρους τοπίου. Γιατί ο άνθρωπος που περικλείεται και ζει σε πιο όμορφους χώρους επηρεάζεται τόσο σε ψυχικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο.
Τα φοβόμαστε αυτά τα όνειρα; Τα θεωρούμε ουτοπικά; Φοβόμαστε να επενδύσουμε σε αυτά; Τα ερωτήματα αυτά που για τους αναγνώστες μπορεί να είναι ρητορικά, δυστυχώς φαίνεται πως για τους εκπροσώπους του κομματικού κατεστημένου είναι πραγματικά. Το αποτέλεσμα βεβαίως αυτού του φόβου, το βιώνουμε σήμερα με τον λαό χειραγωγημένο, να έχει χωριστεί σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Χωρίς κριτική ικανότητα αναμασάει, χωρίς φαντασία την ξύλινη γλώσσα κάποιων πολιτικών φωστήρων που ασχολούνται πολύ περισσότερο με τον χαρακτηρισμό που θα δώσουν στον πολιτικό τους αντίπαλο, παρά με την ουσιαστική ανταλλαγή ιδεών για την καλύτερη δυνατή λύση, που αφορά το κοινό μας μέλλον.
Πρέπει να αμφισβητήσουμε το πολιτικό κατεστημένο που σαν ένα νέο ιερατείο κρατάει τους πολίτες σε μεσαιωνικό σκοταδισμό. Όπου μάγισσες και όργανα του διαβόλου, είναι όσοι δεν συμφωνούν με το ιερατείο. Πρέπει να αγωνιστούμε εναντίον της κομματοκρατίας και του πελατειακού κράτους που εκτρέφουν την μετριοκρατία και τον φασισμό της καθημερινότητας. Πρέπει να αγωνιστούμε για το αυτονόητο μιας πραγματικής δημοκρατικής διαδικασίας που είναι η όσο το δυνατόν πληρέστερη αξιοκρατία.
Ολοκληρώνω αυτές τις σκέψεις με το όνειρο μιας επένδυσης που με ελάχιστο κόστος θα έχει πολλαπλάσιες αποδόσεις.
Αξιολόγηση και αύξηση της απόδοσης δασκάλων και καθηγητών. Καλύτερα σχολεία και πανεπιστήμια, Εθνικά θέατρα σε κάθε πόλη που είχε τα απαξιωμένα πλέον ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Μουσεία που λειτουργούν σε κάθε γωνιά της χώρας. Θεματικά φεστιβάλ με ναυαρχίδα το Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος στην Επίδαυρο. Σε λίγα χρόνια μια τέτοια επένδυση θα φέρει τεράστιες αλλαγές στον κοινωνικό ιστό. Μια επένδυση στην μόρφωση, την καλλιέργεια και την αξιοποίηση των πνευματικών δυνάμεων της χώρας θα έχει πολλαπλάσιες αποδόσεις στο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.