Όλοι συμφωνούν όταν περιγράφουν την έκρηξη της ανεργίας – αυτό δα, έλειπε.
Είναι η ώρα να ασκηθεί η μέγιστη δυνατή, ενωτική πίεση προς την κυβέρνηση για τη μεταφορά πόρων στα προγράμματα για την ανεργία. Η ανακατανομή βαρών είναι σήμερα ο μόνος δρόμος για να υπάρχει αποτέλεσμα
Μπορεί να υπάρχει πιο κορυφαία αποτυχία οικονομικής πολιτικής; Και πιο ανησυχητικός αριθμός της στατιστικής; Οι λογικοί άνθρωποι το δέχονται, ανεξάρτητα από τις εύλογες διαφωνίες για τα αίτια.
Η λογική λέει ότι όσοι πιστεύουν αυτό που λένε για την απειλή της ανεργίας θα πρέπει να προτάξουν απόλυτα την αντιμετώπισή της και των συνεπειών της. Τώρα, όχι στο μέλλον. Τώρα, που είμαστε μέσα στην ύφεση. Όταν και οι προβλέψεις βλέπουν σε υψηλά επίπεδα την ανεργία και μετά την έναρξη της ανάκαμψης.
Τι θα γίνει με τους 1.345.000 ανέργους της στατιστικής, τους πάνω από 1.000.000 δηλωμένους στον ΟΑΕΔ; Το 71% άνεργοι πάνω από 1 χρόνο. Σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία δεν παίρνει κάποιο βοήθημα και επομένως όλο και περισσότερο υποβαθμίζονται οι όροι διαβίωσης τους κάτω από το όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης, ακόμη και επαρκούς διατροφής. Η μερική απασχόληση στην παραοικονομία δεν φθάνει. Η αποτροπή της εξαθλίωσης των οικογενειών ανέργων, των μονογονεϊκών οικογενειών δεν μπορεί παρά να είναι πρώτη προτεραιότητα.
Η προτεραιότητα είναι πρώτη απ? όποια σκοπιά κι αν κοιτάξει κανείς την κατάσταση. Την ανθρωπιστική, των αξιών, την κοινωνική, τη «στενά» οικονομική, την πολιτική, και τη συνδικαλιστική.
Στη χρηματοδότηση κολλάει. Κάποιος πρέπει να πληρώσει. Είναι αλήθεια ότι θα μπορούσε η χρηματοδότηση να καλυφθεί με δανεικά, κατά το πρότυπο που μας οδήγησε στη δημοσιονομική κρίση. Έτσι δε μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να αποφασίσουμε ποιος θα πληρώσει. Σήμερα επειδή η κυβέρνηση δεν θέλει, δεν μπορεί να συγκρουστεί με το πλούσιο τμήμα της κοινωνίας δεν υπάρχουν τα χρήματα που απαιτούνται για τους ανέργους. Χαμηλά επιδόματα, για λίγους σε σχέση με το εκατομμύριο και για μικρά χρονικά διαστήματα.
Απαιτούνται πόροι του Δημοσίου, πέραν των κοινοτικών. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το πρόβλημα – παρά μόνον βραχυπρόθεσμα, στην καλή περίπτωση – με διάφορους τρόπους τύπου δανεικών, αλλαγής νομίσματος, πληθωριστικού χρήματος. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε απαιτείται ανακατανομή βαρών. Ανακατανομή πόρων. Από τους υπάρχοντες αλλά και από νέα «δεσμευμένα» δημόσια έσοδα. Δεν έχουμε από αλλού πηγές τροφοδότησης : το υψηλό εισοδηματικά και περιουσιακά – κυρίως με κινητή περιουσία, αλλά και μεγάλη ακίνητη – τμήμα της κοινωνίας, οι κερδοφόρες δραστηριότητες πρέπει να συνεισφέρουν ουσιαστικά. Όσο κι αν δεν τους αρέσει τους εκατομμυριούχους. Το Χρηματιστήριο που πολεμάει να μην φορολογηθεί.
Υπάρχει και δεύτερος τομέας παρέμβασης εξαιρετικά σημαντικός για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της ανεργίας. Αφορά τη χρηματοδότηση προγραμμάτων εργασίας στο δημόσιο ή τους δήμους για νέους χαμηλής ή μεσαίας ειδίκευσης όπου η ανεργία είναι σαρωτική. Τα σημερινά προγράμματα είναι μικρής διάρκειας και αφορούν μικρό τμήμα των νέων ανέργων. Και αυτός απαιτεί γενναία χρηματοδότηση. Βεβαίως η προστασία των ανέργων από την εξαθλίωση δεν πετυχαίνεται μόνον με τα επιδόματα. Η δημόσια περίθαλψη είναι προϋπόθεση – η δωρεάν παροχή της και το επίπεδό της.
Είχαμε ανεργία και πριν την κρίση. Το ΑΕΠ αυξάνονταν, αλλά η ανεργία ήταν στο 10% και στους νέους ήταν 27%! Τα θεμέλια ήταν σάπια. Πάνω στα θεμέλια αυτά η συνεχής μεγάλη ύφεση υπερδιπλασιάζει τα ποσοστά. Μια κατάσταση που δεν πρέπει, δεν μπορούμε να ανεχθούμε, να την κοιτάμε χωρίς να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο.
Είναι η ώρα, είναι επείγουσα η ανάγκη να ασκηθεί η μέγιστη δυνατή ενωτική πίεση προς την κυβέρνηση για τη μεταφορά πόρων στα προγράμματα για την ανεργία και για τη χρηστή διαχείρισή τους.