Με τίτλο «βλέποντας και κάνοντας», άρθρο που δημοσιεύτηκε την 1η Ιουνίου στην «Μεταρρύθμιση» επιχειρεί να πείσει ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι ανεπαρκής, ανίκανη, ανεύθυνη, άβουλη και καιροσκοπική.
Θα πρόσθετα άσχημη, κοντή, χοντρή κι αξύριστη, αλλά εμείς οι αριστεροί δεν επιτρέπουμε να απελευθερώνονται από το έρκος οδόντων μας τέτοια λόγια, αφού δεν συνάδουν με το εξ ορισμού ηθικό μας πλεονέκτημα, άσχετα αν αυτό καταρρακώθηκε οριστικά στην διάρκεια της πενταετούς «αποθέωσης του εμπειρισμού και τακτικισμού στην Πολιτική» με το ρεσάλτο του νεοσταλινικού γκρουπούσκουλου στην κυβέρνηση το 2015.
Από την «περήφανη διαπραγμάτευση» και το «δημοψήφισμα» μέχρι «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους» και τους προεκλογικούς μπουναμάδες στους ιθαγενείς, οι Έλληνες γνωρίσαμε «την χειρότερη πρακτική κυβερνησιμότητας», δηλαδή την «επιλογή να χαράσσουμε πορεία ανάλογα με το πως διαμορφώνονται οι κοινωνικές τάσεις, στη συγκυρία και για κάθε θέμα».
Οπότε ο αρθρογράφος, γράφοντας αυτά για την σημερινή κυβέρνηση, την κατηγορεί ότι κάνει ό,τι ακριβώς έκανε η προηγούμενη!
Την κατηγορεί επιπλέον ότι αποφασίζει όχι με βάση τί είναι λογικό, εφικτό, αναγκαίο και δίκαιο, δηλαδή τις κοινωνικές ανάγκες, αλλά με βάση τί χαϊδεύει αυτιά που ονομάζει κοινωνικές τάσεις (sic).
Αλλά σήμερα, σε όλον τον δυτικό κόσμο της Δημοκρατίας, της Αγοράς, των Δικαιωμάτων και των Εγγυήσεων του Κράτους Δικαίου, βλέπουμε όλες τις κυβερνήσεις να κάνουν το αυτονόητο και αυτό να είναι το «βλέποντας και κάνοντας», που ο αρθρογράφος ξορκίζει ως την χειρότερη πρακτική κυβερνησιμότητας!
Είναι αναμενόμενο από όσους δεν είναι αρκετά εξοικειωμένοι με την φιλελεύθερη πραγματικότητα όπου λόγος ύπαρξης και αντικείμενο της Πολιτικής είναι να χαράσσει πορεία ανάλογα με την συγκυρία, προστατεύοντας το πρωτείο της ιδιωτικής οικονομίας, (αυτό δηλαδή που επιχείρησε να ανατρέψει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ).
Το «βλέποντας και κάνοντας», ειδικά σήμερα στις συνθήκες εξαιρετικά μεγάλης αβεβαιότητας, είναι το καταφύγιο κάθε δημοκρατικής, ορθολογικής κυβέρνησης, είναι απόδειξη ότι αυτή λαβαίνει υπ΄όψη της υποθετικά σενάρια και προετοιμάζει πιθανές απαντήσεις βήμα –βήμα, μέσα στα όρια της ιδιωτικής οικονομίας, αντί να επιλέγει ένα υποθετικό σενάριο και με τον βολονταρισμό ολοκληρωτικών καθεστώτων να εφαρμόζει master plan(!) αντιμετώπισής του.
Ποια είναι τα όρια του συστήματος ιδιωτικής οικονομίας;
Τα αντίθετα από αυτά πχ στην Κίνα, στην Κούβα και στην Β. Κορέα, όπου το 100% της οικονομίας το σχεδιάζει ένα κόμμα/κράτος που έχει όλη την εξουσία (ναι αυτήν που ονειρεύθηκε το ζεύγος Αλέξη-Περιστέρας) με συνέπεια να απαγορεύεται στα άτομα να επιλέγουν τον τρόπο να ζουν.
Σε αντίθεση με τις δυτικές Δημοκρατίες, όπου επιλέγουμε ελεύθερα τον τρόπο να ζούμε επειδή μπορούμε να σχεδιάζουμε την προσωπική οικονομική συνθήκη μας, με τις κυβερνήσεις που εκλέγουμε να είναι συνταγματικά προορισμένες να βοηθούν την κατοχύρωση και την ανάπτυξη αυτής της κοινωνικής συνθήκης.
Για να μην εξελίσσεται λοιπόν κάθε συζήτηση περί κυβερνητικού master plan, σε λαϊκιστική αντικυβερνητική φλυαρία πρέπει να γίνεται με την προϋπόθεση ότι συμφωνούμε πως έχουμε επιλέξει να ζούμε σε μία κοινωνία, που δεν μανατζάρει ψυχές με master plan που γνωρίσαμε στα εγχειρίδια κοινωνικής μηχανικής κατά την σύντομη, κομμουνισμένη, φοιτητική νιότη μας.
Ίσως εντός της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν είναι ακόμα όλοι έτοιμοι να δεχθούν ότι προϋπόθεση δημοκρατικής διακυβέρνησης είναι να μην εφαρμόζονται σχέδια στη βάση της όποιας υποθετικής (σεναριακής) πραγματικότητας, αγνοώντας την πραγματική πραγματικότητα.
Που δεν αποκαλύπτεται ποτέ ως σενάριο παρά μόνο σε όσους διαθέτουν το κλειδί για να προβλέπουν τα οικονομικά και τα κοινωνικά μελλούμενα!
Στις ακροδεξιές Κασσάνδρες και στους μαρξιστές/λενινιστές δηλαδή.
Σε όσους συνεχίζουν να διαθέτουν το χάρισμα της μαντικής αλλά έχουν απωλέσει πια την δυνατότητα της πειθούς.