Το δίδαγμα της κρίσης είναι ότι η χώρα χρειάζεται μια νέα και σύγχρονη παραγωγική «επανεκκίνηση» από χαμηλότερη βέβαια οικονομική βάση, προσανατολισμένη στον εξωστρεφή ανταγωνισμό με αξιόλογα ποιοτικά προϊόντα και υπηρεσίες.
Παράλληλα, για να συμβεί αυτό, χρειαζόμαστε ένα καινούριο θεσμικό πλαίσιο, αντιγραφειοκρατικό και διαφανές, χωρίς «τρύπες διαφθοράς». Το οποίο θα εγγυάται μια αποτελεσματική διοίκηση, σοβαρές και ποιοτικά αναβαθμισμένες εκπαιδευτικές και κοινωνικές υπηρεσίες, γρήγορη απονομή δικαιοσύνης και ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, με αξιόπιστους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς.
Εχουμε ήδη «μπει» σ? αυτόν τον δρόμο, αλλά ακόμη απέχουμε πολύ από τον «τελικό στόχο». Για να τον πετύχουμε, χρειάζεται και ικανό πολιτικό προσωπικό, και σωστοί δημόσιοι υπάλληλοι – λειτουργοί, και σοβαρή και όχι κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, με αίσθημα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, και συνδικάτα ακομμάτιστα, με στάση υπευθυνότητας έναντι του κλάδου που εκφράζουν, αλλά και απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Πρέπει όλοι να συμμετέχουμε, με τον ρόλο, τον τρόπο και από τη «σκοπιά του» έκαστος στην εξυπηρέτηση των αναγκών του «κοινού σπιτιού μας» που είναι το δημόσιο συμφέρον.
Ο δρόμος αυτός δεν είναι «ευθύγραμμος». Και δεν ξέρω, αν μπορεί να περιμένουμε ότι θα γίνει κάποτε… Απλά σε μία δημοκρατία, η λογική «σύγκρουση συμφερόντων» πρέπει να έχει παράλληλα και ελευθερίες και «ρυθμιστικά πλαίσια» ικανά να προστατεύουν την ουσία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος.
Αφορμή γι? αυτόν τον πρόλογο, είναι η πρόσφατη επικαιρότητα, από δύο διαφορετικές σκοπιές. Η μία αφορά την ΟΛΜΕ και η άλλη τον ΣΕΒ. Κοινός παρονομαστής τα μειωμένα κοινωνικά αντανακλαστικά, από διαφορετική οπτική, και η «στενόμυαλη» αντιμετώπιση κλαδικών επιδιώξεων, χωρίς να μπορούν να τα εντάξουν πειστικά στο απαραίτητο πλαίσιο του ευρύτερου δημοσίου συμφέροντος. Ο ΣΕΒ, κατ? αρχάς παρά τις κοινωνικές μεγαλοστομίες του προέδρου του, αρνήθηκε με διάφορα αδιανόητα προσχήματα να υπογράψει ακόμα και μία «κολοβή» Εθνική Συλλογική Σύμβαση. Ευτυχώς, η σύμβαση διεσώθη, δηλαδή το επίδομα γάμου και ένα ελάχιστο θεσμικό εργασιακό καθεστώς του ιδιωτικού τομέα (ό,τι έχει απομείνει από το κλάδεμα) καθώς όλες οι άλλες εργοδοτικές οργανώσεις την υπέγραψαν…
Δυστυχώς ο ΣΕΒ δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν χρειάζεται πια μεγαλύτερη απορρύθμιση στην αγορά εργασίας απ? αυτή που έχει ήδη γίνει και έχει φέρει η μεγάλη ανεργία. Ψύχραιμη, θεσμική ανασυγκρότηση απαιτείται πλέον, για να συμβάλουν όλες οι κοινωνικές πλευρές ώστε να επικρατήσει κλίμα «συνέργειας» και «συνεννόησης» στην οικονομία. Ιδίως όταν ο ιδιωτικός τομέας δοκιμάζεται αναγκαστικά ήδη από μια μεγάλη, ιστορικού χαρακτήρα αναδιάρθρωση που θα ολοκληρωθεί το προσεχές διάστημα…
Από την άλλη, η ΟΛΜΕ, ακολουθώντας ένα εκβιαστικό απεργιακό υπόδειγμα του παρελθόντος, αυτοαπομονώθηκε και παγιδεύτηκε, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε μία καθυστερημένη αλλά σωστή αναδίπλωση. Η ανασυγκρότηση και η δημιουργία ενός «νέου συνδικαλιστικού κινήματος» με «τομές» και «ανατροπές» μέσα στη συνέχεια είναι σημαντικότατη παράμετρος για μια νέα «παραγωγική εκκίνηση». Οι μονομερείς και απλοϊκές προσεγγίσεις βλάπτουν σοβαρά τη χώρα…