Το βασικό που μαθαίνει κάποιος βιώνοντας την οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι η απόλυτη έλλειψη συνεννόησης πολιτείας και κοινωνίας, ουσιαστικά οι ριζικές μεταρρυθμίσεις που θα ωθήσουν την οικονομία μας, είναι καθ’οδόν ρωτώντας τη περαστική σταθερότητα ποιο δρόμο να ακολουθήσουν.
Σχεδόν επτά χρόνια ύφεσης, πολιτικής αστάθειας τα μεγαλύτερα θύματα στην ιστορία ετούτη είναι οι άνθρωποι, όχι όλοι, η λεγόμενη μεσαία τάξη πληρώνει κατά κόρων τα σπασμένα και τις αστοχίες ενός σαθρού συστήματος που το μόνο και το εύκολο είναι οι οριζόντιες περικοπές δαπανών και η αύξηση των φορολογικών συντελεστών.
Το μεγαλύτερο κακό παράγωγο αυτής της κρίσης είναι η απαξίωση προς τη νέα γενιά και η ενίσχυση του τίποτα δε μπορεί να αλλάξει, πλέον το συναντούμε παντού στους, σε φίλους, γνωστούς, περαστικούς ακόμα και στις οικογένειές μας. Δεν ξέρω και δεν θέλω να πιστεύω ότι κάποιος από αυτή την ιστορία κερδίζει, οι χαμένοι της υπόθεσης σίγουρα είναι όσοι επιλέγουν να απαξιώνουν τους πάντες και τα πάντα.
Η εποχή μας επιβάλλει να δημιουργήσουμε την επανάσταση του αυτονόητου, η εποχή μας επιβάλλει να είσαι σωστός άνθρωπος σε έναν λάθος κόσμο, να δημιουργείς τα σύνορα πέραν αυτού που φαίνεται.
Η Γενιά της κρίσης στην οποία ανήκω, (η γενιά του 87) χρειάζεται να κατανοήσει σύντομα ότι μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο, στη πολυπόθητη κοινωνική και πολιτική συνεννόηση. Το πολιτικό μας σύστημα στη πλειοψηφία του είναι γερασμένο σε ιδέες και ταυτόχρονα βολεμένο στη καθημερινότητα του.
Η Γενιά της κρίσης λοιπόν μπορεί να παίξει το ρόλο της λεγεώνας των ουσιαστικών αλλαγών και διεκδικήσεων που παραπαίουν εξαιτίας της αναλγησίας ενός συστήματος να συνεννοηθεί.
Όλοι μας πλέον χρειάζεται να κινητοποιηθούμε και να μην περιμένουμε να μας σώσουν αυτοί που γέννησαν τις παθογένειες που καλούμαστε εμείς να πληρώσουμε. Επιτέλους ας μας αφήσουν να χαράξουμε το δικό μας δρόμο, να κάνουμε τα δικά μας λάθη, θα είναι όμως οι δικές μας επιλογές.
Ένα μεγάλο μέρος του συστήματος είναι η ώρα του να αποσυρθεί, ξέρουμε δεν είναι εύκολο αυτό να πραγματωθεί γρήγορα, η δίψα για προοδευτικές αλλαγές θα υπερνικήσει τον άκρατο παραγοντισμό, η γενιά της κρίσης έχει τη δύναμη της δίψας για ουσιαστικές αλλαγές και αυτό είναι ευχής έργο που συνεχώς γιγαντώνεται.
Τη Γενιά της οικονομικής κρίσης την ενώνουν πολλά περισσότερα από όσα τη χωρίζουν, πλέον δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι άνεργος πτυχιούχος η μή, τα όνειρα και οι ελπίδες δεν έχουν κομματικούς χρωματισμούς, ιδεολογίες και πολιτικά στεγανά.
Τον άνθρωπο που τελειώνει το λύκειο και αναγκάζεται να δουλέψει για να συντηρήσει την οικογένειά του, το κορίτσι που σπουδάζει και ταυτόχρονα δουλεύει για να επιβιώσει και να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα του δικού της δρόμου και όλη αυτή η γενιά που επιμένει και υπομένει τις πολιτικές στρεβλώσεις μιας χούφτας ανθρώπων στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη να συναντηθούμε και να δυναμώσουμε τη φωνή μας σε μια κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα που μας αγνοεί. Τον τρόπο θα χρειαστεί να τον ανακαλύψουμε, και να δημιουργήσουμε τις συνθήκες που θα μας ακούσουν, τις συνθήκες που θα πρωταγωνιστήσουμε για ένα καλύτερο τώρα. H αρχη σίγουρα χρειάζεται να γίνει απο τις μικρές κοινωνίες, και από εκεί να εξελιχθεί.