Το κομματικό μας σύστημα έχει στήσει μια πολύ ωραία «φάμπρικα», την οποία θα πληρώσουμε ακριβά. Μέσα στην ευγενή άμιλλα για το ποιος θα είναι περισσότερο λαϊκιστής αναπτύχθηκε η περίφημη θεωρία των golden boys, η οποία ξεκίνησε επί Γ. Παπανδρέου και συνεχίσθηκε με την υποστήριξη της λαϊκής Δεξιάς και Αριστεράς. Υπήρχε ασφαλώς «πάτημα» για όλα αυτά, γιατί την εποχή των παχιών αγελάδων γέμισαν οι ΔΕΚΟ με άεργους συμβούλους των 200 και κάτι χιλιάδων ευρώ. Αρχίσαμε, λοιπόν, να βάζουμε περιορισμούς στο πόσα παίρνει ο υπουργός, ο γενικός γραμματέας κάθε οργανισμού, οι τραπεζίτες κ.λπ., κ.λπ. Και φτάσαμε στο άλλο άκρο.
Το λαϊκό αίσθημα ικανοποιήθηκε, γράφτηκαν μερικά θετικά σχόλια στις εφημερίδες και το σόου τέλειωσε. Αντε όμως μετά να βρεθεί κάποιος Ελληνας που θέλει να αναλάβει ένα κρατικό πόστο με ελάχιστα χρήματα και τον εισαγγελέα στο κεφάλι του μέσα σε ένα εξαιρετικά τοξικό κλίμα. Κανείς που έχει σώας τα φρένας ή που μπορεί να βρει κάπου αλλού δουλειά δεν… μπλέκει. Οπότε μετά, αρχίζουμε να ψάχνουμε ανάμεσα σε κομματικούς φίλους και γενικώς ανάμεσα σε ανθρώπους που κανονικά θα έμεναν στο ράφι με τα «αζήτητα βιογραφικά». Πρόκειται για τους τακτικούς επισκέπτες των κομματικών γραφείων, που είναι και μονίμως παραπονούμενοι γιατί η ηγεσία δεν τους τακτοποιεί παρά την προσφορά τους… Ετσι, λοιπόν, καταλήγουμε σε διάφορους απίθανους τύπους, οι οποίοι αναλαμβάνουν σημαντικές θέσεις.
Επικίνδυνο το φαινόμενο. Από πλευράς μάνατζμεντ καταλαβαίνουμε όλοι πως πρόκειται για καταστροφική συνταγή, γιατί ούτε περίπτερο δεν θα τους εμπιστευόταν ένας κανονικός, μη κομματικός, άνθρωπος. Από πλευράς εντυπώσεων στην κοινωνία ο αντίκτυπος είναι εξίσου καταστροφικός, γιατί ο καθένας μας ακούει κουβέντες του τύπου «θυμάσαι εκείνον τον ρεμπεσκέ που δεν έβρισκε ποτέ δουλειά; Ε, λοιπόν, διορίσθηκε στο τάδε Δ.Σ.».
Και βεβαίως, για να μην ξεχνιόμαστε, υπάρχει το θέμα της εντιμότητας. Στην Ελλάδα ζούμε και μπορούμε να φαντασθούμε γιατί κάποιος παίρνει μια δουλειά με 3 και 60, όταν μάλιστα έχει βγει μέσα από άρρωστους κομματικούς μικρόκοσμους. Θέλω να είμαι δίκαιος. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σήμερα σε κρατικά πόστα που δουλεύουν νυχθημερόν για 3 και 60, χωρίς να περνάει ποτέ η σκέψη από το μυαλό τους ότι μπορούν να βάλουν το χέρι στο «μέλι». Είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι και χάρη στη δική τους αυταπάρνηση στάθηκε και στέκεται όρθια η χώρα. Δεν είναι, όμως, αυτός ο κανόνας. Η χώρα χρειάζεται επαγγελματίες μάνατζερ στα ασφαλιστικά ταμεία, σε θυγατρικές εταιρείες των ΔΕΚΟ, στη διοίκηση των νοσοκομείων, παντού. Δεν είναι δημοφιλές αυτό που γράφω, το ξέρω. Πρέπει όμως να το συζητήσουμε σοβαρά, αν θέλουμε η χώρα να διοικείται αποτελεσματικά και αξιοκρατικά.