Στην προσέγγιση των ανθρώπων με ιδιαιτερότητες φαίνεται ο πολιτισμός, η ενσυναίσθηση κι η υπεραξία μιας κοινωνία. Στην επένδυση στα παιδιά φαίνεται η προοδευτικότητα. Στο δικαίωμα σε ίσες ευκαιρίες φαίνεται το δημοκρατικό φρόνιμα. Και στην άνευ προηγουμένου υπονόμευση όλων των παραπάνω, η καινούργια κολοτούμπα της κυβέρνησης με το ηθικό πλεονέκτημα (όπως λένε οι Αριστεροί Μύθοι).
Η αναφορά είναι για τα παιδιά που χρήζουν Ειδικής Αγωγής και για τη δίνη στην οποία τα οδήγησε το Υπουργείο Υγείας, «με ένα νόμο, μ’ ένα άρθρο», έκφραση χαριτωμένη, που αγαπούσε η σημερινή κυβέρνηση όταν πούλαγε ελπίδα (και σανό). Το Υπουργείο χωρίς επιστημονικά κριτήρια, χωρίς τήρηση των διεθνών κατευθυντήριων οδηγιών, χωρίς προηγούμενο διάλογο με τους εμπλεκόμενους, χωρίς δεοντολογικούς κώδικες, με συνοπτικές και υπεραπλουστευμένες διαδικασίες, άλλαξε τον τρόπο αποζημίωσης των Ειδικών Θεραπειών. Αποτέλεσμα, να γίνεται αδύνατη η συνέχιση τους και εργώδης η ομαλή εξέλιξη ενός παιδιού με τέτοιες ανάγκες. Μεταξύ άλλων, εγκαθιδρύεται κλειστός προϋπολογισμός, ανά γεωγραφική ενότητα, κατεβαίνει μέχρι και 30 λεπτά η διάρκεια της συνεδρίας (τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι), υποχρεώνονται τα Κέντρα Ειδικής Αγωγής να ενταχθούν σε διαδικασία αναγκαστικής έκπτωσης αμοιβών και πιθανά αναδρομικών περικοπών, άρα πρακτικά κλείνουν. Παίζοντας τύποις τον Ρομπέν των Δασών, για άλλη μια φορά το Υπουργείο διατείνεται ότι πατάσσει τη διαφθορά και νοικοκυρεύει τα οικονομικά του ΕΟΠΠΥ. Με τι κριτήρια όμως; Με ποια διαβάθμιση και σειρά προτεραιότητας; Με τι δικλείδα ασφαλείας ότι δε θα συνεχιστούν όλα όπως πριν, αλλά σε βάρος του γονέα; Με τι μέριμνα για το παιδί, που αναγκάζεται να αλλάξει θεραπευτή στη μέση της χρονιάς, αφού ο «καλός» δεν θα κάνει φυσικά ό,τι το Υπουργείο απαιτεί;
Περίπου διακόσιες χιλιάδες είναι τα παιδιά που χρήζουν Ειδικής Αγωγής και μέσα σ’ αυτά είναι και τα «δικά» μου παιδιά. Λόγω εξειδίκευσης στην παιδική βαρηκοΐα και υπηρέτησης στο Ε.Σ.Υ στην περιφέρεια, γνωρίζω τα βαρήκοα παιδιά του νομού μου ένα προς ένα. Αν προσθέσει κανείς και μια μακρόχρονη διδακτική εμπειρία στην Ειδική Αγωγή στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, γίνεται σαφές ότι ξέρω το θέμα με κάθε λεπτομέρεια, γι’ αυτό και με πονάει τόσο. Προσπαθώ να είμαι πάντα ανοιχτή σε αλλαγές και να τις αξιολογώ αντικειμενικά. Το παρόν έκτρωμα είναι ένα τσουβάλιασμα των παιδιών σαν να είναι απλά ενοχλητικό έξοδο και πολυτέλεια για τη «δημιουργική λογιστική» που θέλει να επιβάλει το Υπουργείο ( κι ουδόλως η Τρόικα, γιατί αρκετά πια με την καραμέλα «το ζητάει η Τρόικα»). Ξέρετε τι σημαίνει η Ιατρική και η Τεχνολογία να φτάσουν να εξαλείψουν μια αιώνια αναπηρία, την Κώφωση, με την χρήση των Κοχλιακών Εμφυτευμάτων και να έρχεται η Πολιτεία και να λέει ότι είναι σπατάλη το παιδί μετά την εμφύτευση να κάνει 45λεπτή λογοθεραπεία; Πώς θα φτάσει να αξιοποιήσει την αποκτηθείσα ακοή και να την μετατρέψει σε λόγο; Σκεφτείτε να έχει φτάσει ένα παιδί να αρθρώσει λόγο μετά από κόπο και αγώνα και να το στέλνουν ξαφνικά σε άλλο νομό, σε άλλο Κέντρο, με άλλους θεραπευτές και να πηγαίνει πίσω μήνες, μέχρι να καταφέρει ξανά να συνεργαστεί, να εμπιστευτεί, να προσαρμοστεί; Ξέρετε τι κόστος έχει μακροπρόθεσμα στην ψυχοκινητική και πνευματική απόδοση του μια τέτοια βίαιη αλλαγή; Ξέρετε τι κόστος έχει αυτό στην οικογένεια; Και τι αποτύπωμα αφήνει, καθώς ρίχνει τα παιδιά στον Καιάδα; Το Αριστερό αποτύπωμα.
Ο Θεός δυστυχώς πέθανε και μας άφησε στα χέρια του Υπουργείου…