Πάνε χρόνια πολλά από τότε που η εξουσία των νικητών του εμφυλίου, σάρωσε στην κυριολεξία στη Δυτική Μακεδονία και κυρίως στις περιοχές με τους σκλαβομακεδόνες, διώχνοντας και αφαιρώντας ιθαγένειες και εκπατρίζοντας, όσους περισσότερους μπορούσε, ως ανθέλληνες και υπηρέτες αλλότριων συμφερόντων.. Το δε χειρότερο μοίρασε και τις περιουσίες τους…
Και αφήστε τα γλοιώδη, εάν αυτοί ήταν έλληνες ή όχι.
Ήταν γεννημένοι στην Ελλάδα, ελληνικά μιλούσαν, στα ελληνικά προσεύχονταν, στα ελληνικά από μιαν αρχή, προσπάθησε το άθλιο, τότε, κομμουνιστικό κόμμα, να τους εξοντώσει, από τη μια ρίχνοντας τους στον Καιάδα και την ανοιχτή σφαγή, στην αρχή με τους Γερμανούς και από τη άλλη δημιουργώντας εκ του μη όντως διεκδικητικές βλέψεις.
Εκεί στον Αητό, Αήτος, εάν θέλετε, γιατί αντίστοιχο υπάρχει και στη Βουλγαρία, στο Αμύνταιο και το Ξυνό, είναι τόσες οι μνήμες, ακόμη και σήμερα, που έχουν πεθάνει και τα παιδιά των πρωταγωνιστών του τότε, που δεν θα βγάλουμε άκρη.
Και ήρθε η εποχή, που υποτίθεται υπήρχε μία πιο εύπλαστη κινητικότητα και ανοχή. Αλλά, μάλλον ήταν σφάλμα ή παρόραμα. Ήταν τότε δηλαδή, που με μια άλλη πολιτική εξουσία, νόμισαν οι πολίτες ότι έρχεται η ώρα, για να βρεθούμε στα συγκαλά μας, Αμ δε!
Και πιστέψτε η καταπίεση και η αθλιότητα αυτής της δεύτερης εξουσίας δεν αλλοιώθηκε διόλου και ντιπ. Όταν την ένιωθες δια γυμνού οφθαλμού και ανοικτής ράχης και εσύ ο ίδιος, που ούτε ντόπιος ήσουν ούτε καν ντόπια μιλούσες.
Και αντί τα ζώα, από τότε ακόμα, να αρχίσουν σιγά-σιγά να επιστρέφουν τις ιθαγένειες, που αφαίρεσαν, δεν μπορούσαν βέβαια τις περιουσίες που διαμοιράσανε, αλλά, έστω και έτσι να μπορεί η θειά του Νούλη, να έρχεται να δει τον αδερφό της, στο Γιαννιτσό, με το δικό της διαβατήριο και όχι του ανδρού της, το οικογενειακό. Και να μπορεί ο Δόνες να παίρνει πιστοποιητικό γεννήσεως, για τα ξαδέρφια του, από την κοινότητα που γεννήθηκαν, οι γονιοί τους και αυτοί και όχι από την ΕΥΠ και το ΥΠΕΞ
Οι όρκοι και οι γονυκλισίες, υπέρ των αδυνάτων σας μαράνανε κοπούκια.
Άει σιχτίρ πια, γιατί πολλά ακούσαμε αυτές τις μέρες, να τραγουδιένται. Εκτός από το έντνο μάλο μόμε, που δεν μεταφράζεται, ότι και να κάνετε βρε κοπούκια και θα τραγουδιέται έτσι.