Ενώ ημείς περί των νεοδημοκρατικών εκλογών και των μνημονιακών δολιχοδρομήσεων τυρβάζομεν, πληθαίνουν οι εστίες ανάφλεξης στο ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον. Πέρα από συνομωσιολογίες και πανικούς, αλλά με συναίσθηση της ιστορικής σοβαρότητας, ας σκεφτούμε:

• Το πρώτο θερμό επεισόδιο μέλους του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία -και όχι μια οποιαδήποτε Ρωσία και μια οποιαδήποτε στιγμή: με τη Ρωσία του Πούτιν και της Κριμαίας, τη στιγμή που από πολλούς ξαναζεσταίνεται το πιάτο «πόλεμος πολιτισμών»
• Μια Ευρώπη χτυπημένη και αμυνόμενη, με αβέβαιης έκβασης διαπάλες μεταξύ ψύχραιμων και θερμοκέφαλων, ελευθερίας και υπερασφάλειας, κοινής δράσης και εθνικιστικών αναδιπλώσεων
• Τη δυσκολία των Ηνωμένων Πολιτειών να επιτελέσουν το σταθεροποιητικό τους ρόλο, δεδομένου του «δόγματος απεμπλοκής» του Ομπάμα, του δισταγμού έγκαιρης επέμβασης στη Συρία και της δι’ αυτού του τρόπου «συμβολής» στην εξάπλωση του Ισλαμικού «Κράτους», της ιδιαίτερης –στρατηγικής και πολιτικής- σχέσης με την Τουρκία
• Τη διαρκή ενδυνάμωση των κεντρόφυγων τάσεων εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τρεις τουλάχιστον προς το παρόν κοιμώμενους αλλά δυνάμει απειλητικούς «ελέφαντες στο δωμάτιο»: τα ανοιχτά ζητήματα αποσχίσεων (Μεγάλη Βρετανία, Καταλονία) , αντιμετώπισης του προσφυγικού και αμφισημίας απέναντι σε κοινές λύσεις σε κοινά προβλήματα, ιδίως σχετικά με την ασφάλεια και την οικονομική κρίση (με πιο πρόσφατο δείγμα την εμμονή άρνησης της Γερμανίας για μαλάκωμα της λιτότητας και, σε πιο τεχνικό επίπεδο, για δημιουργία μιας πανευρωπαϊκής εγγύησης καταθέσεων)
• Την εντελώς ασταθή και αντικειμενικά ανησυχητική κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, με τις «ατμομηχανές» (ΗΠΑ, Κίνα) να ξεμένουν, για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικούς τρόπους, από καύσιμα, τις «αναπτυσσόμενες» χώρες –πρώην BRICS- να μην αναπτύσσονται πλέον, τις κεντρικές τράπεζες να κινούνται στην πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ προστασίας και δημιουργίας φούσκας, τα δύσκολα πειράματα (Ιαπωνία, τώρα και Αργεντινή) και τις ανισότητες να αυξάνονται διαρκώς
• Την οριακή σημασία που αποκτά, πάλι σε μια τέτοια στιγμή και σε μια τέτοια πόλη, η διάσκεψη για το κλίμα στο Παρίσι, που μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία για νέο παγκόσμιο ξεκίνημα ή να χαθεί μέσα στη γεωπολιτική ένταση και να καταδικάσει την ανθρωπότητα, και ιδίως τις νεότερες γενιές, σε οριστική υποβάθμιση του επιπέδου ζωής τους.

Μπροστά σε τέτοιο πλέγμα μαύρων σύννεφων, θα περίμενε κανείς μια ψυχραιμία και μια ενότητα που δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Ας ελπίσουμε να βρεθούν πριν είναι πολύ αργά