Η συζήτηση που έχει ξεκινήσει μετά τις εκλογές για την ενότητα της Κεντροαριστεράς, έχει καταλήξει σε ένα παιχνίδι τακτισμών, υπονομεύσεων, όρων και προϋποθέσεων που τορπιλίζουν στο ξεκίνημά της την όλη προσπάθεια. Όλα αυτά ενδεχομένως θα μπορούσαν να θεωρηθούν ασήμαντα και αντιμετωπίσιμα, όμως τελικά υποκρύπτουν κάτι πολύ ουσιαστικότερο που επανατοποθετεί την όλη διαδικασία σε άλλη βάση. Είναι η διαφαινόμενη αδυναμία των απαιτούμενων πολιτικών συγκλίσεων των κομμάτων που κινούνται σε αυτό το χώρο. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Σε ποια πολιτική βάση θα συνεργασθούν όλες αυτές οι δυνάμεις. Η ιδεολογική συγγένεια δεν οδηγεί και σε συγγένεια πολιτικών θέσεων.

Από τη μια πλευρά, έχουμε αυτούς που συμμετείχαν σε όλη αυτή την πορεία από το 2010 και μετά, σηκώνοντας το βάρος των οδυνηρών αλλαγών που έπρεπε να γίνουν, αναλαμβάνοντας και το κόστος αυτών που έγιναν, όπως έγιναν και κυρίως αυτών που δεν έγιναν. Όμως είναι πολιτικό βίωμα πλέον αυτών των δυνάμεων, που εκφράζονται σήμερα από την «ΕΛΙΑ», ότι το κεντρικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι οι μεταρρυθμίσεις.

Από την άλλη πλευρά έχουμε τις δυνάμεις που κουβαλώντας ιδεολογήματα άλλων δεκαετιών, έχουν περιπέσει στην πολιτική της ακινησίας και της συντήρησης. Η ΔΗΜΑΡ, που σε αυτήν κυρίως αναφέρομαι, ουσιαστικά είναι ένα ανύπαρκτο πολιτικό μέγεθος που όμως η ηγεσία της ακόμη δεν το έχει αντιληφθεί. Οι 13 βουλευτές που διαθέτει – σημαντικό πολιτικό μέγεθος για τις εξελίξεις – δεν αναιρούν την προηγούμενη διαπίστωση. Άλλωστε διαφαίνεται πως η ηγετική ομάδα έχει κάνει τις επιλογές της στο θέμα των συμμαχιών. Το δε «ΠΟΤΑΜΙ, που μόνο μετεκλογικά κατέστησε το πολιτικό του σήμα σαφέστερο, προφανώς δε θέλει να εμπλακεί σε διάλογο, από τον οποίον πιστεύει ότι δεν έχει να κερδίσει και στον οποίο πιστεύω ότι και τίποτα δεν έχει να προσφέρει.

Έτσι νομίζω, ότι οι δυνάμεις που κινούνται στο χώρο της «ΕΛΙΑΣ», θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν πως η βασική πολιτική θέση γύρω από την οποία θα πραγματοποιηθούν οι συγκλίσεις, είναι η αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων και των βαθιών τομών στην ελληνική κοινωνία.

Συνεπώς, δεν έχουμε κανένα λόγο να απευθυνόμαστε σε δυνάμεις που έχουν επιλέξει, στο όνομα μιας απροσδιόριστης προοδευτικής κατεύθυνσης, τη στασιμότητα και το βάλτωμα. Συγχρόνως, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε από το διάλογο, στο όνομα κίβδηλων ιδεολογικών προταγμάτων, γνήσια μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, όπως η «ΔΡΑΣΗ».

Άρα, το πολιτικό στοίχημα δεν είναι η ενότητα των Κεντροαριστερών δυνάμεων, αλλά η ενότητα των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, πάνω στη βάση:

1)Της απελευθέρωσης του ιδιωτικού τομέα από το θανατηφόρο σφιχταγκάλιασμα του δημόσιου τομέα

2)Τη μετατροπή του ελληνικού Δημοσίου σε έναν οργανισμό φιλικό και αποτελεσματικό για τον πολίτη

Με δεδομένο ότι, το πρόβλημα εξαιτίας του οποίου φτάσαμε ως εδώ εντοπίζεται στον τρόπο λειτουργίας του Δημοσίου και στη μεταφορά του θανατηφόρου ιού του και στον ιδιωτικό τομέα, πρέπει όλες οι συγκλίνουσες πολιτικές δυνάμεις, να επικεντρωθούν σε αυτό το στόχο. Στη μεταρρύθμιση του Ελληνικού Δημοσίου, που επειδή τα πλοκάμια του έχουν εισχωρήσει σε κάθε πτυχή της κοινωνίας μας, ουσιαστικά είναι μεταρρύθμιση της κοινωνίας.

Η συγκεκριμενοποίηση αυτής της στοχοθεσίας θα καταστήσει την όλη προσπάθεια της ενότητας των ανανεωτικών–μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, επιτυχημένη ή αποτυχημένη. Οι μεταρρυθμίσεις, εξ ορισμού, φέρουν το συγκεκριμένο, το σαφώς προσδιορισμένο.

Μεταρρύθμιση τώρα λοιπόν ! με όσους πιστεύουν σε αυτήν.