Οι εκλογές για την ανάδειξη “επικεφαλής” των πολιτικών δυνάμεων του μεσαίου χώρου έκλεισαν ένα κύκλο συζητήσεων διαβουλεύσεων και πολιτικών αναζητήσεων που ξεκίνησαν μετά τις εκλογές του 2012.
Η κίνηση των 58, ως ενστικτώδης κίνηση αντιπερισπασμού και πανικού, αλλά κυρίως η ίδρυση του Ποταμιού ως μορφοποιημένη πολιτική απάντηση στην πολιτική ένδεια της εποχής, αποτέλεσαν τα ορατά δημιουργήματα αυτών των διεργασιών.
Στις αντίξοες συνθήκες της κρίσης όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν πολιτικές δυνάμεις ή ακόμα και μεμονωμένες φωνές που αντιστάθηκαν και δημιούργησαν μεταξύ τους μιαν άρρητη συμφωνία που κωδικοποιήθηκε, ατύπως μεν, διαμορφώνοντας όμως ένα κοινό τρόπο σκέψης και μια παρόμοια εκφορά λόγου.
Αυτός ήταν και ο λόγος που εντέλει οι διεργασίες στον κεντρώο χώρο κατέληξαν σε συμφωνία, αν και είναι αλήθεια ότι χρειάστηκαν επίπονες και κάποιες φορές οδυνηρές προσπάθειες.
Εάν θεωρήσουμε, ότι αυτή η πρώτη φάση επανασυσπείρωσης και επανένωσης του μεσαίου χώρου στέφτηκε με επιτυχία, η επόμενη, που θα είναι η συγκρότησή του σε οργανωμένο φορέα ώστε να διεκδικήσει το μερίδιο που του αναλογεί, θα του δώσει το δικαίωμα να καταθέσει την δική του πολιτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας.
Σ αυτή την δεύτερη φάση δύο λέξεις θα πρέπει να κυριαρχήσουν: Η ενότητα και η υπέρβαση.
Η ενότητα είναι απαραίτητη προϋπόθεση γι αυτό το επόμενο βήμα. Όχι ως αξία ή ηθική επιταγή αλλά ως ανοχή σε μια εξέλιξη που μπορεί να φωτίσει αθέατες πλευρές είτε συγκλίσεων είτε βεβαίως και αποκλίσεων. Θα πρέπει χωρίς μεμψιμοιρίες να δοθεί στον υπό διαμόρφωση νέο φορέα ο απαιτούμενος χρόνος ώστε οι διαφορετικές δυνάμεις που θα συνυπάρχουν σ αυτόν να βρουν τον βηματισμό τους και ένα modus vivendi. Θα πρέπει να εξαντληθεί κάθε δυνατότητα σύνθεσης ώστε η ιστορία να εμφανιστεί ως ο αδιάψευστος μάρτυρας και κριτής των ευγενών προθέσεων αλλά και των σωστών επιλογών.
Μόνο η ενότητα μπορεί να προσφέρει αυτή τη δυνατότητα και ως εκ τούτου στην παρούσα φάση θα πρέπει να αποτελεί αυτοσκοπό.
Χωρίς την υπέρβαση δεν υπάρχει επόμενη μέρα. Η πολιτική ηγεσία του νέου φορέα οφείλει να αφουγκραστεί το αίτημα της κοινωνίας που είναι η ριζική αναθεώρηση των μέχρι τώρα πεπραγμένων.
Η συγκυρία είναι ευνοική αφού πλέον το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου έχει ¨εμπλακεί¨ στο κυβερνάν και άρα κανείς δεν έχει το προνόμιο να πετροβολά ανέξοδα και εκ του ασφαλώς όπως το πάλαι ποτέ. Η έννοια του πολιτικού κόστους έχει αλλάξει περιεχόμενο αλλά και διαφορετική βαρύτητα σε σχέση με το παρελθόν.
Η επόμενη μέρα είναι σήμερα. Οι εκλογές για την ανάδειξη του επικεφαλής εκτός από το προφανές που ήταν η έναρξη διεργασιών επανασύστασης του χώρου, έστειλε και το μήνυμα ενός διαφορετικού αφηγήματος άσκησης πολιτικής, το οποίο οφείλουν όλοι οι εμπλεκόμενοι να το αναγνώσουν με το σωστό τρόπο.
Η ρευστότητα της πολιτικής ζωής, ως αποτέλεσμα της κατακερματισμένης κοινωνίας μας, δεν επιτρέπει καινούργια λάθη, παλινωδίες και φθαρμένα συνθήματα.
Και εν κατακλείδι το υπό διαμόρφωση σχήμα έχει δύο πιθανές προοπτικές. Ή θα κάνει την μεγάλη υπέρβαση που θα του δώσει τη δυνατότητα να πρωτοστατήσει στις πολιτικές εξελίξεις ή θα προβεί απλώς σε αναπαλαίωση του υπό κατεδάφιση παλαιού πολιτικού οικοδομήματος, οπότε θα ανοίξει το δρόμο στις ανανεωτικές και μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, οι οποίες θα διαβάσουν τις κοινωνικές ανάγκες και θα υπαγορεύσουν τον πολιτικό λόγο της εποχής.