Οι συνεχείς προεκλογικές επικλήσεις για ενότητα πλήθυναν, όπως ήταν φυσικό, μετά το κλείσιμο της Κυριακάτικης κάλπης.

Οι νικητές γιατί δεν θέλουν να δουν τη νίκη τους να εκφυλίζεται και οι ηττημένοι γιατί θέλουν να διασφαλίσουν είτε τις προσωπικές τους βλέψεις είτε την ουσιαστική εκπροσώπηση των απόψεών τους στο νέο φορέα.

Η πολιτική εμπειρία από ανάλογα εγχειρήματα δείχνει ότι όλα εξαρτώνται από τον τρόπο με τον οποίο επιδιώκεται η ενότητα και η βάση πάνω στην οποία θα στηριχθεί. Ενότητα για την ενότητα δεν μπορεί, ίσως και δεν αξίζει, να υπάρξει.

Το στοίχημα του νέου φορέα δεν είναι άλλο από το συμβάλει στην έξοδο της χώρας από την κρίση και στην ολόπλευρη ανάκαμψή της. Η ήττα της λαϊκίστικης κυβερνητικής πολιτικής και η ακύρωση της παντοδυναμίας του νέου δικομματισμού αποτελεί βασική προϋπόθεση για να κερδηθεί αυτό το στοίχημα. Τα οποιαδήποτε σχέδια επιβίωσης παλαιοκομματικών νοοτροπιών του παρελθόντος δεν χωράνε σε μια τέτοια επιδίωξη.

Το άμεσο αίτημα των καιρών είναι οι βαθιές αλλαγές και οι ριζικές μεταρρυθμίσεις που εκκρεμούν, είναι ο διαρκώς αναβαλλόμενος ευρωπαϊκός εκσυγχρονισμός της χώρας.

Με αυτό το μεγάλο και φιλόδοξο στόχο καλείται να αναμετρηθεί ο νέος φορέας. Ένας φορέας που θα αποτινάξει – και συμβολικά – περασμένες και οδυνηρές νοοτροπίες και πρακτικές. Η συσπείρωση γύρω από τον στόχο του εκσυγχρονισμού της Ελλάδας μπορεί να αποτελέσει τον δυναμικό πυρήνα, τον αποφασιστικό πολιτικό παράγοντα για την επιτυχία του εγχειρήματος που μόλις ξεκίνησε.