Τα πράγματα έγιναν ακριβώς όπως τα περιέγραψε ο Γιάννης Βούλγαρης στο Σαββατιάτικο άρθρο του στα ΝΕΑ με τίτλο «Ο παράξενος θάνατος του ΣΥΡΙΖΑ». Ο σκορπιός του ακραίου λαϊκισμού, «γιατί έτσι ήταν στη φύση του», δάγκωσε τον βάτραχο της Αριστεράς οδηγώντας τον ΣΥΡΙΖΑ στον πολιτικό και ιδεολογικό του θάνατο που κάθε άλλο παρά αναπάντεχος ήταν για τους παροικούντες την Κουμουνδούρου της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς». Ο Πολακισμός αποδείχτηκε πολύ πιο ανθεκτικός από αυτούς που στήριξαν πάνω του την εξουσία τους.
Οι διαδοχικές μεταλλάξεις που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ από τη δημιουργία του και ιδιαίτερα από την άνοδό του στην εξουσία, είχαν προετοιμάσει το έδαφος για τη σημερινή εξέλιξη. Δεν έμενε παρά να παρουσιαστεί η κατάλληλη συγκυρία πράγμα που συνέβη μετά τη συντριπτική εκλογική ήττα, την αναγκαστική αποχώρηση Τσίπρα και την εμφάνιση ενός αγνώστου σωτήρα που εξέφρασε το πολιτικοϊδεολογικό συνοθύλευμα με πειστικό επικοινωνιακό τρόπο.
Τόσο οι συνυποψήφιοι του νικητή, όσο και τα υπόλοιπα στελέχη που ολοφύρονται δήθεν για το χαμένο κόμμα τους είναι απολύτως συνυπεύθυνοι για τη σημερινή κατάληξη. Επικροτούσαν το μοίρασμα δημόσιων αξιωμάτων και κομματικών θέσεων σε κάθε καρυδιάς - πολιτικό, στρατιωτικό, δημοσιογραφικό και επικοινωνιακό - καρύδι, χειροκροτούσαν τον αρχηγό που «ερχόταν με φόρα» και αδιαφορούσαν για τα μηνύματα αποδοκιμασίας που εξέπεμπε η κοινωνία. Οι γέφυρες είχαν αδειάσει, οι ομπρέλες είχαν κλείσει, οι κολλητοί περίμεναν τη «δεύτερη φορά»…
Δεν υπάρχει η πολυτέλεια για να αισθανθεί κανείς δικαιωμένος ακόμα και αν είναι ανάμεσα σε αυτούς που διαχώρισαν έγκαιρα τη θέση τους διαβλέποντας την ανεπίστρεπτη πορεία προς το προδιαγεγραμμένο πολιτικό αδιέξοδο. Η γονιδιακή μετάλλαξη του «Συνασπισμού» και της «Ανανεωτικής Αριστεράς» οδήγησε σε αποτυχία κάθε εγχείρημα για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς και της ευρύτερης δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης που θυσιάστηκαν στο βωμό των προσωπικών φιλοδοξιών και του ακραίου λαϊκισμού.
Η εκλογή της νέας ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτεί με τον πιο επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο το άδοξο τέλος της δεκαπενταετούς αριστερής αυταπάτης ακόμα και για τους πιο αισιόδοξους υποστηρικτές της. Η συγκρότηση ενός ισχυρού πόλου του ευρύτερου μεταρρυθμιστικού και φιλελεύθερου αριστερού, σοσιαλδημοκρατικού και κεντρώου χώρου αποτελεί πολιτική προτεραιότητα για την εξισορρόπηση του πολιτικού συστήματος, για τη δημοκρατία και για τη χώρα.