Το πασχαλινό έθιμο των βεγγαλικών, των ρουκετών και των εκπυρσοκροτήσεων, έχει πλέον φτάσει στα όρια της μετατροπής μιας σημαντικής θρησκευτικής στιγμής , όπου υποτίθεται εορτάζεται η επικράτηση της ζωής επί του θανάτου, σε αιματηρή ατμόσφαιρα πολέμου! Οι δυο νεκροί (χώρια από τους τραυματίες) μέσα από τη «μάχη» τής Ανάστασης, δηλώνουν πως είναι καιρός πλέον να αντιμετωπιστεί το ζήτημα σοβαρά και από κάθε δυνατή διάσταση, πολιτικά, κοινωνικά, ιστορικά, ηθογραφικά…

Βέβαια η εποχή μας «σηκώνει» μια τέτοια εθιμική διάσταση που γίνεται ολοένα και πιο έντονη, αφού το όλο κλίμα, από παντού, μας εγκλωβίζει στον «πολιτισμό» τής βίας. Οι παγκόσμιες ειδήσεις, οι on camera αποκεφαλισμοί, η καταστροφή τής πολιτιστικής κληρονομιάς χιλιάδων ετών από τους ισλαμοφασίστες τού ISIS, ο εγχώριος ξεπεσμός με τη μορφή εγκλημάτων τιμής, αλλά και τον πολλαπλασιασμό τής «μικρής» και «μεγάλης» εγκληματικότητας, με τις κλοπές, τις διαρρήξεις και γενικότερα την ανεξέλεγκτη έξαρση βίας, σε συνδυασμό με την ατμόσφαιρα εκφοβισμού που παράγεται από την ίδια την πόλη και την πολεοδομική της κατάσταση, έχει ως αποτέλεσμα  να ανατρέφονται παράταιρα οι νεότερες γενιές και να εξοικειώνονται με την καταστροφή, πολλές φορές υπό την κάλυψη παραδοσιακών εθίμων… Για παράδειγμα, οι ασύδοτες επιγραφές στους τοίχους μνημείων και μη, αλλά και πάνω στα σήματα οδικής κυκλοφορίας, είναι μια μικρογραφία τού μεγάλου προβλήματος, που προκαλείται από τον κατακερματισμό τού πολιτισμού και της απουσίας τού εκπαιδευτικού ρόλου τής πολιτείας.

Τα ‘χουμε γράψει πολλές φορές και η επανάληψη είναι κουραστική, ομολογώ. Όμως, η επιδείνωση εκφυλιστικών φαινομένων με τον ρουκετοπόλεμο μεταξύ δύο ενοριών, ο εκρηκτικός ανταγωνισμός μεταξύ γειτονικών χωριών, η επίδειξη μαγκιάς μέσω αυτής της πολεμικής μορφής με αφορμή το έθιμο της Ανάστασης, με κάνουν να απορώ για την ανεμπόδιστη κατάντια που καταλήγει ακόμα και σε νεκρούς και σε ακρωτηριασμούς…

Δεν μπορώ να στηρίξω το έθιμο και την τήρησή του. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως πριν από εκατοντάδες  χρόνια (όπως ισχυρίζονται οι σημερινοί) οι εκκλησίες και οι οικισμοί διέθεταν τέτοιο (και τόσο) εμπόλεμο υλικό! Είναι ιστορικά απίστευτη η αφέλεια της «συνέχισης της παράδοσης»… Η σύγχρονη επίδειξη αγριότητας-επαναλαμβάνω-είναι επίδειξη της τωρινής μαγκιάς των πολεμοχαρών. Όλων εκείνων που κατάφεραν (με τη συναίνεση της πολιτείας) να μετατρέψουν ένα ειρηνικό θρησκευτικό γεγονός, σε απίστευτης βαρβαρότητας συνήθεια. Είναι γήπεδο! Είναι η μαγκιά του χουλιγκάνου οπαδού που έχει μετατρέψει το πάθος για την ομάδα, σε παράνοια, με γιουρούσια εγκληματικών συμμοριών… Διακινδυνεύω να κατακριθώ για αυτή μου την αποστροφή προς τους επίμονους πολεμιστές τής Αναστάσιμης ημέρας. Δεν υπερασπίζομαι παρά μόνο την ειρηνική και συμβολική σημασία της Ανάστασης. Οι νεκροί και ακρωτηριασμένοι από αυτό τον ιδιότυπο πόλεμο λατρείας τής αδρεναλίνης και του τρόμου, συνθέτουν την πραγματικότητα που στο βάθος αντιστρατεύεται τις ηθογραφικές θεωρίες τής παλαιάς εποχής. Και τέλος, εάν η παράδοση λέει-όπως ισχυρίζονται κάποιοι-πως έτσι ήταν παλαιότερα τα πράγματα, ας την αλλάξουμε (την παράδοση). Εάν η παράδοση μας ζητάει νεκρούς και σακάτηδες, ας την καταργήσουμε.

Ας την κάνουμε να σέβεται τον άνθρωπο…