Ήρθε λοιπόν κι η τελευταία δημοσκόπηση της MRB να επιβεβαιώσει την συζητούμενη δημοσκοπική πρωτιά της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως και την σαφή υποχώρηση της κυβέρνησης αλλά και του ίδιου του πρωθυπουργού σε κάθε επιμέρους τομέα. Έφθασε λοιπόν το τέλος του Τσίπρα? Η τάση σήμερα είναι σίγουρα αυτή, όμως ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έχει ακόμη άσσους στο μανίκι του. Καταρχήν, εξακολουθούν να είναι πολλοί εκείνοι οι ψηφοφόροι που αρνούνται να αποδεχθούν το πόσο αφελείς φάνηκαν στις τρεις εκλογικές διαδικασίες του 2015, και ειδικά εκείνη του Σεπτεμβρίου. Αυτοί είναι που, ενώ δεν υποστηρίζουν ανοιχτά τον ΣΥΡΙΖΑ, ψελλίζουν κοινοτυπίες σχετικά με τις ευθύνες των «άλλων», περί της αλλοπρόσαλλης Ευρώπης, για την «αληθινή» Αριστερά που θα φανερωθεί (σα τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά ένα πράμα), για την εγχώρια ολιγαρχία κι άλλα γνωστά. Παραμένουν φυσικά οι φανατικοί, οι οποίοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως το όπλο είναι ακόμη «παρά πόδα», και πως ο Αλέξης της καρδιάς τους θα φανεί συνεπής στην υπόσχεση του για μια Κούβα της Μεσογείου. Και τέλος υπάρχουν και οι καιροσκόποι, κατά κανόνα κρατικοδίαιτοι επαγγελματίες του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού, που τον στηρίζουν επειδή είναι βέβαιοι πως μόνο η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να τους εξασφαλίσει τα….κεκτημένα τους προνόμια.
Και τα όπλα του Τσίπρα δεν τελειώνουν εδώ. Το χαρτί του εκλογικού νόμου είναι ισχυρό, και σίγουρα θα προσπαθήσει να το χρησιμοποιήσει ώστε να θέσει σε διαρκή ομηρία τα μικρά κόμματα που βρίσκονται ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Η πραγματοποίηση των επόμενων εκλογών με λίστα, εφόσον αυτές γίνουν σύντομα, του εξασφαλίζει ικανοποιητική κοινοβουλευτική πειθαρχία. Όπως και να το κάνουμε , τα λεφτά είναι γλυκά, ιδιαίτερα μάλιστα αν είναι πολλά, και μετά ένα χρόνο διακυβέρνησης οι βουλευτές της ΠΦΑ σίγουρα έχουν αρχίσει να καλομαθαίνουν. Επίσης, οι χονδροειδείς χειρισμοί της Αυστρίας και της ομάδας Βίζεγκραντ στο Προσφυγικό, από κοινού με την αναξιοπιστία της Τουρκίας, έχουν δώσει απροσδόκητους πόντους στην ελληνική επιχειρηματολογία, όπως φάνηκε και στην τελευταία σύνοδο κορυφής. Επιπρόσθετα, η τόσο ρευστή παγκοσμία κατάσταση, σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, μπορεί πλέον να διευκολύνει την κυβέρνηση, με επίσπευση της αξιολόγησης και με έναρξη των διαπραγματεύσεων για την νέα ρύθμιση του χρέους. Και φυσικά ας μην υποτιμούμε το επικοινωνιακό θράσος του Μαξίμου, που κατασκευάζει με μεγάλη άνεση ανύπαρκτους εχθρούς και συσκοτίζει με κυνική αναισθησία τις συνεχείς κυβερνητικές γκάφες, μεταφέροντας συνεχώς τον δημόσιο διάλογο από το σημαντικό στο ασήμαντο.
Παρά τα όσα όπλα διαθέτει ο πρωθυπουργός ώστε να παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία επί μακρόν, πιστεύω πως τελικά δεν θα τα καταφέρει. Όπως έχω ξαναγράψει, ακόμη κι αν σχεδόν όλα τα παραπάνω θετικά συμβούν, κατά την διάρκεια του 2015 έκαψε πάρα πολύ πολιτικό κεφάλαιο με την θρασύδειλη τακτική του να καταφεύγει σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Πέραν αυτού, οι συνεχιζόμενες καθυστερήσεις στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους βαίνουν σταδιακά και εις βάρος του, επειδή η κατάσταση της πραγματικής οικονομίας συνεχώς χειροτερεύει αλλά και διότι δεν θα μπορέσει να εισπράξει τα οφέλη από μια θετική εξέλιξη στο θέμα του χρέους. Ότι και να γίνει, οι ξένοι θα απαιτήσουν και τέταρτο Μνημόνιο ως εύλογο αντάλλαγμα για μια τέτοια διευκόλυνση, το οποίο όμως θα αφορά αποκλειστικά σε θεσμικές μεταρρυθμίσεις, τέτοιες που θα θίξουν τον σκληρό πυρήνα των σταθερότερων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, τους φανατικούς αριστεριστές και τους παρασιτικούς καιροσκόπους. Και η απώλεια των δικών τους ψήφων δεν πρόκειται να αντισταθμιστεί από άλλες κεντρώων ψηφοφόρων, δεδομένου πως τα θετικά του επόμενου Μνημονίου δεν θα γίνουν σύντομα αντιληπτά από αυτούς που τα ζητούν εδώ και χρόνια, ακριβώς λόγω των τραγικών διαπραγματευτικών καθυστερήσεων της κυβέρνησης. Το κυριότερο όμως έλλειμμα του Αλέξη Τσίπρα είναι πως ο ίδιος είναι απλώς ένα γέννημα της Αγανάκτησης και δεν μπορεί να εμπνεύσει αισιοδοξία στους έλληνες. Δεν διαθέτει τα αναγκαία πνευματικά και οργανωτικά εφόδια που απαιτούνται για την περιγραφή και τον σχεδιασμό της νέας εποχής που ήδη έχει φτάσει, της εποχής μετά την τετελεσμένη Μεταπολίτευση.
Η έρευνα όμως της MRB παρέχει κι άλλα δεδομένα. Η δημοσκοπική ενδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ το καθιστά ξανά ελκυστικό σ’εκείνους που βιοπορίζονται, χρόνια τώρα, χάρη στην συμμετοχή τους σε συντεχνιακούς μηχανισμούς υπό την σημαία του σοσιαλισμού. Παράλληλα, το ενιαίο ποσοστό ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπονοεί πως οι λάτρεις του Βελουχιώτη μπορούν να στήσουν σύντομα το δικό τους αντιδυτικό σπιτικό στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Και ας πάμε στους αυτοπροσδιοριζόμενους ως «μεταρρυθμιστικό κέντρο», στον αστερισμό που περιλαμβάνει το Ποτάμι, την Ένωση Κεντρώων, τους Μεταρρυθμιστές, την ΔΗ-ΞΑ, τη Δράση, την ΦΙ-ΣΥ και άστεγες προσωπικότητες του ευρέως εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ. Αυτοί όλοι τι κάνουν? Το συγκεντρωτικό ποσοστό τους φτάνει άμεσα στο 7%, και μπορεί άνετα να αυξηθεί με την αφύπνιση κάποιων από τους απογοητευμένους που απείχαν από τις περσινές αναμετρήσεις, μα και με την επιστροφή στη λογική όσων ρομαντικών είδαν στον ΣΥΡΙΖΑ μια δύναμη αναγκαίας εθνικής αλλαγής. Συνεπώς, η συγκρότηση ενός φιλελεύθερου κεντρώου χώρου, μακριά από ονομασίες υπονοούσες σοσιαλδημοκρατία και κεντροαριστερά, μιάς νέας συνομοσπονδίας δυνάμεων που να εκπροσωπήσει κι αυτή τα μεγάλα θύματα της μακροχρόνιας ύφεσης μοιάζει λογική και βιώσιμη. Μιας δύναμης που θα αποτελεί μεταρρυθμιστικό εχέγγυο μιας αυριανής κυβέρνησης της ΝΔ. Τα μόνα που απαιτούνται για να συμβεί αυτό είναι αμοιβαία εμπιστοσύνη, υπέρβαση των Εγώ, ανάδειξη όσων ενώνουν κι ένας νέος κοινός αρχηγός απόλυτης αποδοχής από τις ηγεσίες.
Βασικά όμως, παίζουν όλοι τους την Κολοκυθιά με κύρια ευθύνη του Σταύρου Θεοδωράκη. Ο Επικεφαλής του Ποταμιού έχει στη διάθεση του το πιο οργανωμένο από τα κόμματα του χώρου, έχει προσελκύσει στο παρελθόν μερικούς από του αξιότερους συμπατριώτες μας, έχει παραγωγική σχέση με τα μίντια, έχει μπροστά του σε μια βδομάδα ένα συνέδριο το οποίο μπορεί να αποτελέσει το Big Bang, την μαγιά μιας νέας Ένωσης Κέντρου. Αντ’αυτού όμως, φαίνεται να προτιμά τον εύκολο γι αυτόν δρόμο, αυτόν της απορρόφησης του Ποταμιού από το φθαρμένο ΠΑΣΟΚ, ενός κόμματος που αλληθωρίζει προς τον ΣΥΡΙΖΑ και που μάχεται-σύμφωνα με την αρχηγό του-τον μισητό παγκόσμιο νεοφιλελευθερισμό. Μοιάζει ο Θεοδωράκης να στρέφεται ενστικτωδώς στο φθαρμένο κλισέ της αριστερής ανωτερότητας. Το βάρος του να τον αποκαλούν φιλελεύθερο του είναι μάλλον αφόρητο…