Τουλάχιστον να χόρευε ένα ζεϊμπέκικο με στίχους του Τάσου Λειβαδίτη, τη “Δραπετσώνα” ή το “Βρέχει στη φτωχογειτονιά”, για να το καταπιεί και να το χωνέψει ευκολότερα ο απελπισμένος. Το “Τρελοκόριτσο” δεν έχει τίποτα που να δικαιολογεί ότι η εκπρόσωπος της κυβέρνησης της Αριστεράς έφτιαξε κεφάλι με Γιώργο Μαργαρίτη και ανέβηκε στην πίστα για να εκφραστεί και να αποφορτιστεί.

Είναι κακό να διασκεδάζουν οι κυβερνώντες; Οχι βέβαια, άλλωστε προηγήθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες τόσες και τόσες γυροβολιές υπουργών που δοξάστηκαν σε σκυλάδικα και διακρίθηκαν στον λουλουδοπόλεμο. Από ένα σημείο και μετά, όταν σηκώθηκε το κύμα της αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος, άρχισε το κρυφτούλι, να αποφεύγουν τις πολυτέλειες και τη φανερή διασκέδαση, έκοψαν τη Μύκονο και τις μεγάλες πίστες, γιατί οι κάτω ζορίζονται και αγριεύουν όταν βλέπουν τους πάνω μεθυσμένους με το γλυκό ποτό της εξουσίας.

Με την κυβέρνηση της Αριστεράς τα πράγματα είναι λίγο πιο μπερδεμένα. Προκαλούν ακόμη μεγαλύτερη αμηχανία στους “πιστούς” οι απολαύσεις, είτε πρόκειται για σκάφη και ακριβές διακοπές το καλοκαίρι είτε για νυχτερινά κέφια το χειμώνα. Φταίνε και τα ανακριβή “πόθεν έσχες”, οι αριστερές καταθέσεις έξω, η ανθρωπιστική κρίση που δεν τελείωσε, η προσφυγική κρίση που μόλις αρχίζει, η ανεργία που δεν πέφτει, η ύφεση που συνεχίζεται, οι μεγάλες δυσκολίες των πολλών να τα βγάλουν πέρα με αξιοπρέπεια.

Η Ολγα Γεροβασίλη κέρδισε περισσότερα από πέντε λεπτά δημοσιότητας χορεύοντας. Μάλλον δεν το ήθελαν στο Μέγαρο Μαξίμου να συμβεί έτσι αλλά τώρα έγινε και δεν ξεγίνεται. Τουλάχιστον να μην υπήρχαν τα γαρίφαλα στην πίστα και η κοπέλα με το καλάθι (είναι, άραγε, ασφαλισμένη;) μπροστά στην κυβερνητική εκπρόσωπο. Η να μην έδειχνε τόσο χαρούμενη, να μην χαμογελούσε συνέχεια, να το βίωνε κάπως σαν “μοναχικό θρήνο” όπως το έχει περιγράψει ο Διονύσης Χαριτόπουλος: “Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα· είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται”.

Τουλάχιστον να μην έδειχνε ότι της λένε κάτι οι στίχοι “μ’ ένα ποτήρι πίναμε κι οι δυο/τώρα τα ’χεις κάνει ρημαδιό/που με παράτησες χωρίς αιτία/και με ρεζίλεψες σ’ όλη την κοινωνία”

Αν είχε επηρεαστεί από τον Χαριτόπουλο, όλα θα ήταν αλλιώς: “(Το ζεϊμπέκικο) είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται”. Αν το βλέπεις…