Δεν είναι καινούρια η κυβέρνησή μας. Κάθε άλλο παρά άμοιρη ευθυνών. Οι πρόσφατες ενδεικτικές αποφάσεις στην Τράπεζα Πειραιώς δε δικαιολογούνται από την πανδημία. Επισημαίνουν την κρισιμότητα και χωρίς την κρίση, αυτήν που τελικά δεν παρήλθε και εκείνη που παρίσταται, την επιδημική. Η κυβέρνηση δεν επείγεται. Ούτε η αντιπολίτευση ζητά κάτι ανάλογο.

Αν υποθέσουμε πως η Τρίτη μας Δημοκρατία θυμίζει την Πρώτη, όταν η αντιπολίτευση (η μια ή η έτερη) προσδοκούσε κάθε τραγωδία για να αντικαταστήσει τους κυβερνώντες, φανερά δαιμονοποιώντας-χωρίζοντας-καταπατώντας, μοιάζει και πάλι αδιανόητη η αδιαφορία οργανωμένων φορέων, κομματικών τάσεων, ομάδων, συγκροτήσεων, ενώσεων, εκφάνσεων της κοινωνίας των πολιτών ενώπιον του θάλλοντος τέρατος, που τρέφουν η ανεργία και οι υποτιμημένες οικονομικές προοπτικές της χώρας.

Όσοι/ες θέλουμε να διατηρούμε ορισμένη δημοκρατική αισιοδοξία και συνεπώς να την συνδέουμε με τη δικαιοσύνη και την ισότητα έχουμε την υποχρέωση να σημειώνουμε τις ατραπούς και να διευκολύνουμε το λόγο εκείνων που «μας βασανίζουν» προτείνοντας ή υποστηρίζοντας μέτρα για να πάψει η αναπαραγωγή της αδράνειας, εκείνων που επικαλούνται τη γνώση, την κοινή λογική.

Με λυπεί η αδιόρθωτη και σε βάρος των αδύναμων της κοινωνίας συμπεριφορά του κόμματος που καταλαμβάνει τον αφαιρετικό χώρο της πολιτικής γεωγραφίας μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δίνει, αντίθετα, δύναμη στις ελπίδες μας η ευεργετική κραυγή ανθρώπων του ίδιου χώρου. Καθένας καταλαβαίνει τα ονόματα των υπαινισσομένων εκτός Βουλής σήμερα, ή και από πάντα,. Εντός όμως της συγκυρίας βρίσκονται αυτοί, εντός της λογικής, συμμέτοχοι στην προσπάθεια για το καλό, όχι μόνον το δικό τους. Ένας τους κάποτε νικητής ηττημένος κυβέρνησε. Εκτίθεται ως υπεύθυνος και εύφημος, τόσο που υπερβαίνει η επώνυμη υπόμνησή του τον οφειλόμενο σεβασμό για το ήθος και τη φροντίδα.