Η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, είναι εθνική ανάγκη και στην παρούσα δύσκολη συγκυρία δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση σε αυτήν. Η επιτακτική αναγκαιότητα της συγκυβέρνησης όμως, δεν αναιρεί φυσικά την διαχωριστική γραμμή μεταξύ αφ’ ενός μεν δεξιάς – κεντροδεξιάς και αφετέρου της κεντροαριστεράς. Ειδικότερα στην Ελλάδα, που η πρώτη είναι πολύ πιο οπισθοδορμική, συντηρητική, κατασταλτική, επαρχιώτικη από ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Εξάλλου, οι κατά καιρούς δηλώσεις διαφόρων στελεχών και παραγόντων της Ν.Δ., δεν μας αφήνουν να ξεχάσουμε αυτή την διαχωριστική γραμμή. Η ανάγκη λοιπόν της δημιουργίας ενός ενδιάμεσου μεταρρυθμιστικού πόλου μεταξύ της N.Δ. και του τυχοδιωκτικού λαϊκιστικού μορφώματος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία. Είναι όρος για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική σταθερότητα, για την ομαλή λειτουργία του πολιτικού συστήματος, για την επιβίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αλλά μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, τίθεται με νέους όρους. Μέχρι τώρα βλέπαμε τη δημιουργία του ενδιάμεσου πόλου σαν μια συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, η οποία, με την μεταξύ τους ισορροπία, θα επέτρεπε την ισότιμη συμμετοχή σε αυτή όλων των μεταρρυθμιστικών και κεντροαριστερών δυνάμεων.
Φοβάμαι ότι η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, υποκρύπτει την απεύθυνσή της σε άλλα ακροατήρια πέραν της μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς. Η αναφορά από την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ σε συσπείρωση των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού, μπορεί να είναι ασαφής, όποιος όμως γνωρίζει την ιστορία των εννοιών στην κομμουνιστική ανανεωτική αριστερά, ξέρει ότι εννοεί κάτι εντελώς άλλο από την σύγχρονη μεταρρυθμιστική κεντροαριστερά. Εξάλλου, η κατάταξη του ΠΑΣΟΚ από τον Φώτη Κουβέλη, στην κεντροδεξιά, νομίζω ότι δείχνει πλέον σαφή στόχευση. Εκ των πραγμάτων λοιπόν, πόλος συσπείρωσης των μεταρρυθμιστικών και κεντροαριστερών δυνάμεων γίνεται το ΠΑΣΟΚ. Αυτό δεν σημαίνει ότι κλείνει η πόρτα για την ΔΗΜΑΡ. Γιατί στους κόλπους της υπάρχουν σημαντικές και πολύ προωθημένες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις που μπορούν να παίξουν και σίγουρα θα παίξουν σπουδαίο ρόλο στο εγχείρημα του ενδιάμεσου πόλου. Ούτε σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αποτελέσει μόνο του τον ενδιάμεσο πόλο. Και φυσικά, θα ήταν απαράδεκτη η επιστροφή σε ηγεμονιστικές πρακτικές του ΠΑΣΟΚ απέναντι στις άλλες δυνάμεις. Όμως δεν μπορεί να μην αναγνωρισθεί το ειδικό βάρος του ΠΑΣΟΚ σαν της πολύ ισχυρότερης, με πανελλαδική οργάνωση, κοινοβουλευτικής -και με συμμετοχή στην κυβέρνηση- δύναμης του χώρου. Το να θεωρεί καθένας τον εαυτό του κέντρο του κόσμου και να μη μπορεί να δει το μπόι του, δεν συμβάλει στην συγκρότηση του ενδιάμεσου πόλου. Ούτε ασφαλώς συμβάλλει η συνεχής απαξίωση του ΠΑΣΟΚ και η δαιμονοποίηση του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Οι συνεργασίες και οι συγκλίσεις απαιτούν αμοιβαίο σεβασμό. Σε αυτές τις βάσεις μπορεί να αρχίσει ο ισότιμος διάλογος για την συγκρότηση του ενδιάμεσου μεταρρυθμιστικού πόλου. Που πρέπει να επικεντρωθεί στις προγραμματικές επεξεργασίες και τις πολιτικές θέσεις που θα δίνουν σύγχρονες, προοδευτικές και ευρωπαϊκές απαντήσεις στα σημερινά προβλήματα της κοινωνίας.
Οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της ΔΗΜΑΡ πρέπει να βρουν τον τρόπο συμμετοχής τους σε αυτές τις διεργασίες.