Ενας σοφός φίλος από τα παλιά έλεγε «Ο άπαξ αριστεριστής εσαεί αριστεριστής».  Ηταν η εποχή μετά την πτώση της χούντας, και ο φίλος πήρε πίσω το διαβατήριο που του είχαν δεσμεύσει στην πρεσβεία μας για «αντεθνική δράση». Μετά την πτώση των αντιαισθητικών πήγα να τον υποδεχθώ στο αεροδρόμιο με φανούς και θρησκευτικές λαμπάδες. Στην οικογένειά του υπήρχε και ένα μέλος που ανήκε σε μια από τις μαοϊκές οργανώσεις, οπότε συχνά βρισκόμασταν στο σπίτι του όλοι μαζί. Οι καβγάδες οι πολιτικοί ήταν τρικούβερτοι, οι διαφωνίες σταμάταγαν μόνο όσο η μαμά του σερβίριζε. Παλιά σταλίνα η μαμά – και ως το τέλος του βίου της – είχε τη δική της παρέα από παλιούς εαμίτες. Αυτοί μάς αντιμετώπιζαν και εμάς τους σοσιαλδημοκράτες και τους μαοϊκούς ως εξωτικά όντα που λέμε κουταμάρες. Και που σύντομα θα βρίσκαμε τον ίσιο δρόμο.

Χρόνια μετά, οι μαοϊκοί σύντροφοι άλλαξαν στρατόπεδα σε αστικά κόμματα. Τις νέες ιδέες τους τις υποστήριζαν με τον ίδιο φανατισμό.

Αυτό λοιπόν που ήθελε να πει ο φίλος ήταν ότι ο μανδύας της πολιτικής ένταξης είναι για να σκεπάζει τη βαθύτερη ψυχική δομή, που δύσκολα άλλαζε. Σε όλους τους ανθρώπους.

Την ιστορία θυμήθηκα διαβάζοντας τη συνέντευξη του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ κ. Πιτσιόρλα. Οι γενικά μετριοπαθείς τοποθετήσεις του σε μια σειρά από πολιτικά ζητήματα σκεπάστηκαν από μία φράση: «Το κράτος δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να είναι παραγωγός προϊόντων, ούτε μπορεί ούτε πρέπει να εξασφαλίζει ευνοϊκότερους όρους εργασίας στους ημετέρους»!

Ακούτε έναν λόγο που κάνει στην Ελλάδα την τομή μεταξύ πολιτικού και οικονομικού περιβάλλοντος; Αναθεωρεί βασικές αρχές της κομμουνιστογενούς Αριστεράς; Αλλάζει το περίγραμμα του κρατισμού που στην Ελλάδα εκφράζεται όχι μόνο από την Αριστερά αλλά και από μεγάλα τμήματα των αστικών κομμάτων; Είναι ένας λόγος που θα μπορούσε να εκφέρει το φωτισμένο τμήμα της Δεξιάς; Αν ναι, τότε είναι ένας ρεβιζιονιστής. Ενας κύριος που μιλάει σαν σύγχρονος σοσιαλδημοκράτης και είναι σαν τη μύγα μες στο γάλα ενός σχηματισμού που ακόμη και στη διακυβέρνηση μιλάει και πράττει με το στόμα κορυφαίων υπουργών οι οποίοι το μόνο που έχουν να παρουσιάσουν είναι η αντίστασή τους σε καθετί που συνεπάγεται πρόοδο, όπως η Παιδεία, η φορολόγηση και η αξιοκρατία.

Δεν λέει τίποτε παράξενο ο κ. Πιτσιόρλας.  Η αδυναμία μας να επιστρέψουμε στις αγορές, η καταστροφή των τραπεζών, η εχθρότητα με ιδεολογικό μανδύα στις επενδύσεις, το αποτελείωμα των μικρομεσαίων, ο νεποτισμός και όλα τα κακά της μοίρας δεν πρόκειται να μας βγάλουν από την ύφεση. Ολα αυτά είναι τα αποτελέσματα της ιδεοληπτικής διακυβέρνησης και όχι των μνημονίων.

Ολο και περισσότεροι αναλυτές εντός και εκτός Ελλάδας δεν βλέπουν πώς η Ελλάδα θα μπορούσε να αποτρέψει την πορεία προς την άβυσσο. Παρά τις προσπάθειες του γλυκού Ιανού Τσακαλώτου, παρά τις κατηγορίες κατά του Τσίπρα από τους τέως συντρόφους του για νεοφιλελεύθερο πασοκισμό και παρά τις αισιόδοξες νότες του κ. Στουρνάρα για μια – υπό όρους – σύντομη ανάκαμψη, ο πλέον αισιόδοξος κ. Γουλφ, όπως αναφέρει και ο κ. Σημίτης στο άρθρο του στο «Βήμα», προβλέπει ότι  χρειάζονται 10-15 χρόνια για να επανέλθουμε. Ζήσε, Μάη μου, να φας τριφύλλι, δηλαδή.

Τη ζοφερή εικόνα ανατρέπει ο πρόεδρος της ελληνικής Treuhand. O κ. Πιτσιόρλας. Είναι η πρώτη φορά που ένα έμπειρο στέλεχος της Αριστεράς εκφέρει έναν λόγο που παράγει αισιοδοξία. Αν όσα λέει εφαρμοστούν και από τους συντρόφους του, η ανάκαμψη θα είναι ραγδαία. Οι επενδύσεις θα επιστρέψουν από τη Βουλγαρία, την Κύπρο και οι καταθέσεις από τα σεντούκια. Και αυτό γιατί, όπως είπαμε, οι άπαξ αριστεροί εσαεί αριστεροί αν ενστερνιστούν τις θέσεις Πιτσιόρλα θα εφαρμόσουν τα απαραίτητα και ρεαλιστικά με τον ίδιο φανατισμό που τώρα τα κατακεραυνώνουν. Η εμπιστοσύνη θα αποκατασταθεί και η ανεργία θα σαρωθεί σε χρόνο σύντομο. Τόσο απλά; θα μου πείτε. Ναι, τόσο απλά και τόσο σύντομα που θα τρίβουμε τα μάτια του κ. Γουλφ.

Δύο ημέρες μετά τη συνέντευξη Πιτσιόρλα η αναπάντεχη εκλογή του κ. Μητσοτάκη δυναμώνει τον μεταρρυθμιστικό και πραγματιστικό λόγο και στον άλλον πόλο εξουσίας. Και την αισιοδοξία για μια σύντομη επάνοδο στην κανονικότητα. Ας ελπίσουμε ότι οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, που ως τώρα περιορίζονταν κυρίως στο Ποτάμι και στο ΠαΣοΚ, θα επικρατήσουν. Η συντήρηση, δεξιά και αριστερή, έφαγε τα ψωμιά της και άρχισε να απαξιώνεται με γοργούς ρυθμούς και στην κοινωνία. Ισως τα καταφέρουμε ως χώρα. Οχι για εμάς τους παλιούς αλλά για τους νέους που είναι αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας που σπάταλα σκορπάει ο προσφιλής μας κρατισμός, και ο δογματισμός κάθε είδους.