Ο νόμος για τα ΜΜΕ είναι βέβαιο πως δεν θα εφαρμοστεί, καθώς βασικές διατάξεις του αντίκεινται στη νομοθεσία της Ε.Ε. για τον ανταγωνισμό. Έτσι η παρέμβαση του αρμόδιου επιτρόπου θεωρείται δεδομένη.

Δεν το γνωρίζει αυτό η κυβέρνηση; Το γνωρίζει άριστα. Τότε γιατί προχώρησε στην ψήφισή του; Το έκανς για δύο λόγους. Ο πρώτος αφορά τους ψηφοφόρους της. Προσπαθεί να αποδείξει σε αυτούς πως έχει διάθεση να συγκρουστεί με τους ισχυρούς και τη διαπλοκή, που στο μυαλό του μέσου πολίτη είναι συνυφασμένη με τα ΜΜΕ. Απευθυνόμενη στο ευρύ ακροατήριο επιθυμεί να δηλώσει πως προσπάθησε, αλλά δεν της το επέτρεψαν οι εταίροι.

Ο δεύτερος λόγος αφορά το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, που βράζει λόγω των σκληρών μέτρων του αριστερού μνημονίου. Η ηγετική ομάδα του κόμματος προσπαθεί να εξευμενίσει με αυτόν τον τρόπο τους βουλευτές και τα στελέχη του, καθώς η αντιπαράθεση με τους καναλάρχες ήταν πάντα εγγεγραμμένη στο ιστορικό υποσυνείδητο της Αριστεράς. Αυτοί αντιπροσωπεύουν τη διαφθορά και τη διαπλοκή που κατά την Αριστερά είναι παρεπόμενα του πλούτου και της ισχύος.

Συνεπώς ο αγώνας εναντίον τους συμβολικά αναδεικνύει και το αριστερό πολιτικό πρόσημο, που τόσο εναγωνίως αναζητεί η κυβέρνηση.

Επιπλέον αυτό το νομοσχέδιο φανερώνει τη φιλοσοφία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που εκδηλώνεται στην προσπάθειά της να ελέγξει πλήρως τον τηλεοπτικό χώρο και στην περιφρόνηση της ιδέας του ανταγωνισμού.

Η κυβέρνηση νομίζει πως, επειδή οι εταίροι μας επιθυμούν την εξαφάνιση των πυρήνων της διαπλοκής και της διαφθοράς, είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν οποιαδήποτε ρύθμιση το επιτυγχάνει. Τους διαφεύγει όμως πως οι δανειστές μας πράγματι επιδιώκουν τον περιορισμό της δύναμης των ολιγαρχών, γιατί αυτοί με τις πρακτικές τους νοθεύουν τον ανταγωνισμό. Έτσι ένας νόμος, που κι αυτός ουσιαστικά τον καταργεί, δεν θα γίνει αποδεκτός, καθώς ο ελεύθερος ανταγωνισμός αποτελεί έναν από τους πυλώνες πάνω στους οποίους κτίστηκε η Ε.Ε. Η ευαισθησία των ευρωπαίων εταίρων μας στο συγκεκριμένο θέμα είναι μεγάλη και φάνηκε και παλαιότερα με την άδοξη κατάληξη του νόμου για το βασικό μέτοχο, κάτι που θα έπρεπε να καταστήσει την κυβέρνηση ιδιαίτερα προσεκτική, δεδομένου πως ο νόμος Ρουσόπουλου ήταν πολύ πιο ήπιος από το σημερινό.

Είναι προφανές πως η επιμονή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην εφαρμογή του νόμου παρά την αντίδραση της Κομισιόν θα έχει οικονομικές αλλά κυρίως πολιτικές συνέπειες. Έτσι υποστηρίζεται πως η κυβέρνηση μεθοδικά δημιουργεί πρόσθετες εστίες έντασης με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ώστε η προαποφασισμένη ρήξη με αυτούς να είναι καθολική και να μην αφορά μόνον το μνημόνιο. Αυτή η εκδοχή, όσο θα παγιώνονται οι διαφωνίες με το κουαρτέτο, τόσο θα καθίσταται

ισχυρότερη, καθώς εδράζεται και πάνω στο συγκρουσιακό γονιδίωμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Τη συνέχεια θα τη δούμε στην Κομισιόν, στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, στο Συμβούλιο της Επικρατείας, εκτός κι αν το παιχνίδι είναι σικέ. Δηλαδή να ψηφιστεί ο νόμος αλλά να μην εκδοθούν οι υπουργικές αποφάσεις. Και τότε όλοι θα είναι ευχαριστημένοι…