Όταν ο Χαρίλαος Φλωράκης αποφάσισε να παραιτηθεί από το βουλευτικό του αξίωμα, ανέφερε στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ ότι του είχε τηλεφωνήσει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και του είχε ζητήσει να παραμείνει για ένα διάστημα ακόμα, συμβάλλοντας με την κοινοβουλευτική εμπειρία του σε μια δύσκολη περίοδο για την πολιτική ζωή της χώρας.

Ένα σκληροπυρηνικό μέλος πετάχτηκε αμέσως: «Του είπατε, σύντροφε Χαρίλαε, να μην ανακατεύεται στις κομματικές μας αποφάσεις;» «Όχι – απάντησε ο Φλωράκης – τον ευχαρίστησα και του είπα ότι θα πάρουμε υπ’ όψη μας τη γνώμη του. Και να μιλάτε με μεγαλύτερο σεβασμό, όταν πιάνετε στο στόμα σας τον Μητσοτάκη».

Όπως λένε για τους πολιτικούς, ο έπαινος του αντιπάλου είναι ο πιο σημαντικός απ’ όλους τους επαίνους. Ακόμα κι όσοι διαφώνησαν σκληρά με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη δεν αμφισβήτησαν ποτέ το θάρρος της γνώμης του και την γενναιότητα να αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη των απόψεων και των πράξεών του.

Ούτε μπορεί να αμφισβητήσει κανείς την προσήλωση και τον σεβασμό στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες ενός πολιτικού που βρέθηκε στη Βουλή ακόμα και την ώρα της εν ψυχρώ δολοφονίας του Παύλου Μπακογιάννη.

Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έρχεται να υπογραμμίσει τη σημερινή κοινοβουλευτική ένδεια της χώρας και την συνεχιζόμενη απαξίωση του πολιτικού λόγου που φτωχαίνει επικίνδυνα.