Πυκνώνουν τα σύννεφα στην Ευρώπη.

Ο αλλοπρόσαλλος κι ανεύθυνος «αυτονομιστής» της Καταλονίας παίζει με τη φωτιά αναστέλλοντας ουσιαστικά την συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτονομία της πατρίδας του.

Ένας άλλος «Τραμπ», Τσέχος αυτή τη φορά, είναι έτοιμος να διεκδικήσει την πρωθυπουργία μιας ακόμα κεντροευρωπαϊκής χώρας που φλερτάρει με τους γειτονικούς της ακροδεξιούς κινδύνους.

Οι – μεμονωμένες ή οργανωμένες – τρομοκρατικές επιθέσεις καθιερώνονται στα δελτία ειδήσεων δίνοντας τροφή σε όσους αναζητούν ευκαιρία να τις συνδυάσουν με τις αυξανόμενες εκ νέου μεταναστευτικές ροές, καθώς ο σουλτάνος, στριμωγμένος από παντού έχει απασφαλίσει για τα καλά.

Ο μόνος που συνεχίζει ακάθεκτος να μιλάει και να προωθεί το ευρωπαϊκό του όραμα είναι ο νέος Γάλλος Πρόεδρος. Προωθώντας ταυτόχρονα, στο εσωτερικό της χώρας του όλες τις μεταρρυθμίσεις που είχε προαναγγείλει προεκλογικά. Στο κράτος, στην οικονομία, στην εργασία, στην υγεία, παντού. Με αποφασιστικότητα αλλά και με διάλογο επιδιώκοντας ευρύτερες συναινέσεις.

Η δημοσιοποίηση της θέλησής του να τιμήσει του χρόνου τα πενήντα χρόνια του Μάη του ’68 «επιθυμώντας να αντλήσει μαθήματα από την εξέγερση», δείχνει ότι ο Μακρόν δεν είναι ένας ακόμα ιδεοληπτικός και προκατειλημμένος Ευρωπαίος ηγέτης. Και αποτελεί μάλλον τη μοναδική αυτή τη στιγμή χαραμάδα αισιοδοξίας για το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης.