Τέτοιες στιγμές νοσταλγεί κανείς έναν Κρόμγουελ. Με τη μαύρη, πουριτανική ενδυμασία να φωνάξει αυστηρά στους πολιτικούς μας: «Εχετε κάτσει πολύ παραπάνω σ’ αυτά τα έδρανα από ό,τι δικαιολογείται από αυτά που έχετε κάνει. Να τελειώνουμε μαζί σας. Στο όνομα του Θεού, φύγετε!».Τίποτε δεν ακούστηκε ξανά στην αγγλική Ιστορία για το «κολοβό κοινοβούλιο» που διαλύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες εκείνο το απόγευμα.
Πιθανότατα, πάρα πολλοί Ελληνες ευχήθηκαν να συνέβαινε και στη χώρα μας με έναν μαγικό τρόπο το ίδιο παρακολουθώντας, τη νύχτα της Τετάρτης, την μνημειώδους κοκογουστιάς οπερέτα με τίτλο «Σώζω τις συντάξεις», σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές για την Ιστορία μας. «Κάποιος να μας απαλλάξει από αυτούς», ευχήθηκαν πολλοί. Δύσκολο να συμβεί, και αυτό όχι μόνον γιατί δεν φαίνεται πιθανό να τους αντικαταστήσουμε όλους στις εκλογές με κάποιους άλλους.
Αν σε κάτι έχουν δίκιο οι πολιτικοί είναι ότι δεν βρίσκονται τυχαία στα έδρανα της Βουλής, γίνονται στελέχη κομμάτων, πρόεδροι νομαρχιακών κ.λπ. Εκφράζουν την κοινωνία ή τουλάχιστον εκείνο το μειοψηφικό μεν, αλλά ευρύτατα δικτυωμένο και τεράστιας επιρροής κομμάτι της, που λέγεται «ελληνική μεσαία τάξη». Με όρους κλασικών οικονομολόγων, η μεσαία τάξη έχει τον έλεγχο των μέσων παραγωγής. Στην ελληνική ιδιομορφία της, όπου τα μέσα παραγωγής εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από το κράτος, η μεσαία τάξη ασκεί έναν άλλου είδους έλεγχο, τον έλεγχο της διανομής. Υπέρ των μελών της φυσικά, είτε πρόκειται για επιστημονικές και συνδικαλιστικές συντεχνίες και επαγγελματικές ομάδες, χάριν των οποίων δημιουργήθηκαν νομοθετικά «στεγανά», είτε για «επιχειρηματίες», των οποίων το ρίσκο εξαντλείτο στο αν αλλάξει ο υπουργός και δεν κλείσει το δάνειο ή η δουλειά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι είναι αντίθετη ακόμα και στις αυτονόητες αλλαγές όταν την αφορούν και δεν αποτελεί μυστικό ότι πολλά μέλη της φλερτάρουν με τη δραχμή, για να διατηρήσουν τον έλεγχο του «γκουβέρνου».
Η κυβέρνηση Παπαδήμου κόντεψε να πέσει δύο φορές επειδή εθίγησαν τα συμφέροντα αυτής της τάξης. Το ωράριο των φαρμακοποιών και οι θηριώδεις επικουρικές «ευγενών» ταμείων δημοσίων επιχειρήσεων και τραπεζών. Παρεμπιπτόντως, ευγενές ταμείο σημαίνει να έχεις βάλει την κοινωνία να πληρώνει τις παροχές σου, καλή ώρα οι δημοσιογράφοι. Το δράμα με τις επικουρικές αφορούσε 150.000 άτομα καλά οργανωμένα και δικτυωμένα, δηλαδή δυνάμει 600.000 ψήφους, που αυτό το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να αγνοήσει. Μπορούσε να αγνοήσει όμως τις εκατοντάδες χιλιάδες των οποίων κουτσούρεψε τον βασικό μισθό, αυτοί δεν ασκούν έλεγχο.
Αν αυτή η πολιτική τάξη και η μεσαία τάξη στο όνομα της οποίας πολιτεύεται ετύγχανε με κάποιο μαγικό τρόπο να σαρωθούν από τα γεγονότα δεν θα τις έκλαιγε κανείς. Αλλωστε, η μόνη συμβολή τους στον δημόσιο διάλογο ήταν μια ακατάσχετη συναισθηματική και εθνικοπατριωτική κενολογία.