Όπως και τις προηγούμενες φορές, υπερψηφίστηκαν πάλι τα νέα επώδυνα μέτρα του μνημονίου, μετά από γενικές απεργίες, με ισχνή πλειοψηφία, με απειλές κυβερνητικών βουλευτών για καταψήφιση και αντιπολιτευομένων βουλευτών για οχλαγωγία, με χουλιγκανισμούς αγανακτισμένων, με μολότοφ και χημικά, κυρίως με την αγωνία όσων περιμένουν να εισπράξουν την πρώτη του μηνός το μισθό ή τη σύνταξή τους. Έστω και κουτσουρεμένη για τρίτη φορά. Έστω και μη γνωρίζοντας αν αυτή είναι η τελευταία φορά του κουτσουρέματος. Ο κ. Τσίπρας ήταν καταπέλτης: «Μας διαβεβαίωναν ότι τα μέτρα επαρκούν πλήρως. Τώρα ουσιαστικά ομολογούν ότι έχουν αποτύχει και επιβάλλουν νέα μέτρα. Στα μέτρα αυτά δεν υπάρχει αληθινός περιορισμός σπατάλης. Υπάρχουν μόνο περιορισμοί μισθών και αυξήσεις φόρων, μέσα σε μια αγορά που ασφυκτιά μέσα σε ένα φαύλο κύκλο πρωτόγνωρης ύφεσης. Έχουν ξοδέψει κάθε απόθεμα αξιοπιστίας μέσα σε λίγους μήνες.»
Αναγνώστη, σε κορόιδεψα! Δεν είναι του κ. Τσίπρα τα εντός εισαγωγικών. Είναι από ομιλία του κ. Σαμαρά στις 2/5/2010. Απλώς, ο κ. Τσίπρας το έβγαλε φωτοκόπια και το απαγγέλλει σήμερα. Την ίδια φωτοκόπια απήγγειλαν στη Βουλή οι ακροδεξιοί της Χρυσής Αυγής, όσο παράξενο και αν φαίνεται. Τους ενώνει με τον ΣΥΡΙΖΑ το μίσος για την Ευρώπη. Και οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που διαχώρισαν τη θέση τους από τα κόμματά τους, ελάχιστους έπεισαν ότι το έκαναν από αγάπη προς τους πολίτες και όχι από λαϊκίστικη στρατηγική για την προσωπική τους καριέρα. Και η ΔΗΜΑΡ που αρνήθηκε την υπερψήφιση, απέδειξε ότι τα αριστερά της συμπλέγματα είναι ισχυρότερα από τον φιλοευρωπαϊσμό της. Για την υπερψήφιση επιστρατεύτηκαν κόλπα παγίδευσης των βουλευτών, όπως η διαδικασία του κατεπείγοντος και η διαμόρφωση νόμου 88 σελίδων σε ένα και μόνο άρθρο, για να αποτραπούν οι διαφοροποιήσεις.
Πώς να ελπίσει ο πολίτης; Από πού να πιαστεί, όταν βλέπει να ανακυκλώνονται οι χωρίς αντίκρισμα άδειες κουβέντες; Όταν ακούει τις αισιόδοξες ρητορείες των κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλου, περί εθνικής και κοινωνικής αλληλεγγύης, ενώ την ίδια στιγμή βλέπει τους υπαλλήλους της Βουλής να απειλούν ότι θα διακόψουν με απεργία την κρίσιμη συνεδρίασή της για να μην εξομοιωθεί ο μισθός τους με αυτόν των λοιπών πληβείων δημόσιων υπάλληλων; Όταν του χαϊδεύουν τ’ αυτιά με διαβεβαιώσεις για τερματισμούς της σπατάλης και της εύνοιας, ενώ την ίδια στιγμή διαβάζει ότι στον κρατικό προϋπολογισμό του 2013 αυξάνει κατά 50% η χρηματοδότηση της Ακαδημίας Αθηνών, η οποία είχε ήδη αυξηθεί κατά 30% το 2012; Όταν ακούει ότι ακόμα και φιλοευρωπαϊκά κόμματα αντιμετωπίζουν τους εταίρους μας ως «απαιτητικούς» και «τιμωρητικούς»; Και γιατί να πιστέψει ότι τα μέτρα που ψήφισε η Βουλή θα εφαρμοστούν, όταν έχει απηυδήσει να βλέπει να παραβιάζονται νόμοι που ψηφίστηκαν, ακόμη και με συντριπτική πλειοψηφία, όπως ο νόμος Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ, ή όπως τα δύο προηγούμενα μνημόνια;
Μα μπορεί όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, όλα τα μέλη της Βουλής, όπως και τα όργανα και οι πολίτες που έχουν ταχθεί να εφαρμόζουν τους νόμους, να είναι ανίκανα ή διεφθαρμένα; Προφανώς, τα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία, δεν προέκυψαν από κακούς χειρισμούς των κυβερνήσεων της κρίσης. Ούτε και των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης. Είναι αποτέλεσμα της δομής της κοινωνίας και του κράτους από την εποχή της σύστασής του. Το κλεφταρματολίκι και η καθυστέρηση, συνεχίζουν να ακμάζουν. Και ακμάζουν ακόμη και μέσα στον καθένα μας. Γι’ αυτό είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός. Ο κυριότερος σύμμαχός μας να τον καταπολεμήσουμε, είναι η Ευρώπη και οι αξίες της. Καθένας που αμφισβητεί την προσκόλλησή μας σ’ αυτήν, συμπράττει στην καταστροφή μας.