Δεν θυμάμαι άλλη προσωπικότητα στην 50χρονη δημοκρατία μας, που κατάφερε με το θάνατό της να χωρέσει στην ίδια πλευρά ανθρώπους από τη φιλεύθερη δεξιά ως την άκρα αριστερά.

Προφανώς, ο Μπουτάρης ήταν ένας δρόμος μόνος του.

Αυτά να τα βλέπουμε και να τα σκεφτόμαστε σε μια εποχή που όλα πρέπει να υποτάσσονται στη φόρμα της "επικοινωνίας" στον πολιτικό λόγο και σε αυτό συγκλίνουν σχεδόν όλοι που τον πενθούν σήμερα. Βάζω το "επικοινωνία" σε εισαγωγικά γνωρίζοντας ότι πολιτική είναι (αναπόσπαστα δεμένη με την) επικοινωνία. Δεν εννοώ όμως ως επικοινωνία γενικά τη μεταφορά του μηνύματος αλλά το περιτύλιγμά του: τα μούσια στις φωτιές, τα σηκωμένα μανίκια στη δουλειά, τα δάκρυα, τα γέλια και όλες αυτές τις νόθες συμπεριφορές που οι πολιτικοί έχουν πειστεί ότι πρέπει να υιοθετούν για να είναι αρεστές και αρεστοί.

Από την άλλη όμως, τόσο οι ίδιοι όσο και οι επικοινωνιολόγοι τους - και πρώτος ο λαός - πρέπει να σκεφτούμε πώς γίνεται το αυθεντικά αντικομφορμιστικό, το πηγαία αντισυμβατικό, το περιεχόμενο που δεν δαμάζεται εύκολα ως μορφή, να δείχνει μια τέτοια διείσδυση σε τόσο ετερόκλητα ακροατήρια και αντοχή στο χρόνο. Και φυσικά αυτό δεν αφορά μόνον τον Μπουτάρη που αγαπήσαμε αλλά και αυτούς που δεν αντέχουμε.

Πιστεύω ότι και σε αυτόν τον τομέα ο Μπουτάρης δεν ήταν μόνο ένας δρόμος μόνος του αλλά και μια εποχή μπροστά από τους υπόλοιπους. Διότι και "το είχε" και το άξιζε.

Τιμάμε Γιάννη Μπουτάρη λοιπόν για μια φορά ακόμη, τη μέρα της πολιτικής του κηδείας.