Το σοκ ήρθε από την 15χρονη κόρη μου!

– Έμαθες, της είπα προχτές, ότι την έπεσαν στο φίλο μας το Νίκο (Μπίστη); Τον έβρισαν και τον απείλησαν τις προάλλες κάτι χρυσαυγίτες, την ώρα που ήταν σε μια καφετέρια.

– Ξέρεις μπαμπά, ότι έχουμε κι εμείς στη παρέα μας ένα παιδί που είναι στη Χρυσή Αυγή;

– Τι λες παιδάκι μου; Πως τον ανέχεστε; Δεν καταλαβαίνετε πόσο επικίνδυνος είναι ένας νέος άνθρωπος με φασιστικές ιδέες;

– Εντάξει, δεν μιλάμε και για πολιτικά… Του τη δίνει βέβαια όταν βλέπει πολλούς ξένους, Πακιστανούς και άλλους τριγύρω. Να σου πω και κάτι που λέει; Αν δεν ήταν η Χρυσή Αυγή, κανένας δεν θα είχε ασχοληθεί με το πρόβλημα των μεταναστών στην Ελλάδα!

Έτσι απλά…

Όπως λέγαμε ένας πασόκος, ένας κνίτης, ένας ρηγάς, άντε… κι ένας δεξιός.

Ένας χρυσαυγίτης στην παρέα!

Γιατί τέτοια έκπληξη; Σε άλλη χώρα, σε άλλον πλανήτη να μένει αυτό το 14% που δηλώνει στις δημοσκοπήσεις Χρυσή Αυγή; Να μην έχει παιδιά; Κι εμείς κινητοποιούμαστε, καταγγέλλουμε, γράφουμε άρθρα κατά της Χρυσής Αυγής… Μήπως ξεχάσαμε το σπίτι και τα δικά μας παιδιά;

Τέτοιες στιγμές νοιώθει κανείς αδύναμος και λίγος. Του φαίνεται εξοργιστικό αυτό το πολιτικό σύστημα, που δεν… κωλώνει πουθενά! Εξακολουθούν οι άνθρωποι, την ώρα που ο τόπος τους χάνεται, να λυμαίνονται ό,τι απέμεινε από την εξουσίας τους, να βολεύουν και να βολεύονται. Εξακολουθούν, την ώρα που τα κόμματά τους διαλύονται, να παρουσιάζονται ως αυτόκλητοι μεσσίες. Εξακολουθούν, την ώρα που η χώρα βυθίζεται, να υπόσχονται τη μαγική σωτηρία της κοινωνίας σε μια άλλη Ελλάδα και σε μια άλλη… αόρατη Ευρώπη.

Δεν πάει άλλο!

Είναι ανάγκη να βγούμε το γρηγορότερο από αυτό το οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Δεν μπορεί κανείς να μην υπολογίσει την περικοπή και του τελευταίου ευρώ του κάθε μισθού και της κάθε σύνταξης. Δεν μπορεί κανείς να υποτιμήσει και την παραμικρή νέα επιβάρυνση των ήδη πετσοκομένων μικρομεσαίων εισοδημάτων. Δεν μπορεί κανείς να παραμείνει αδιάφορος μπροστά στο όποιο πισωγύρισμα των εργασιακών σχέσεων. Την ώρα όμως που η ανεργία ξεπέρασε το 25% (για τους νέους και τον ιδιωτικό τομέα πολύ περισσότερο), την ώρα που το χάος και ο κίνδυνος να «φάει» ο ένας τον άλλον είναι πια ορατός, την ώρα που το τέρας του ναζισμού μας χτυπάει το κουδούνι της πόρτας, η ανάγκη για ανθρωπιά και επιβίωση παίρνει προτεραιότητα. Τότε, η κόκκινη γραμμή δεν μπορεί να είναι άλλη από τη Δημοκρατία και τη ζωή μας!