Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την καταστροφική εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ . Ο νέος αμερικανός πρόεδρος κυβερνά με σκληρότητα και αποδεικνύεται τόσο ανίκανος να χειριστεί πολύπλοκες καταστάσεις όσο είχαν προβλέψει οι επικριτές του.
Την ίδια ώρα και ενώ  το κλίμα στις Ηνωμένες Πολιτείες γίνεται όλο και πιο εχθρικό απέναντι στον Τραμπ αυτό δεν φαίνεται να το πιστώνεται το κόμμα των Δημοκρατικών που παραμένει πιο διχασμένο από ποτέ.
Ο διχασμός στους Δημοκρατικούς θυμίζει αρκετά την κατάσταση που επικρατεί στο βρετανικό Εργατικό Κόμμα.
Η εφημερίδα Γκάρντιαν γράφει πως αυτή τη στιγμή στο κόμμα των Δημοκρατικών  υπάρχουν δύο αντίπαλα στρατόπεδα αυτό των λαϊκιστών και αυτό των συστημικών.
Αλλά και αυτή η ορολογία προκαλεί έντονες διαφωνίες στους Δημοκρατικούς.
Η αριστερά πλευρά του κόμματος μιλά για το στρατόπεδο των αριστερών και το στρατόπεδο των φιλελεύθερων.
Οι πιστοί Δημοκρατικοί που βλέπουν το κόμμα τους να διαλύεται κάτω από αυτές τις ανούσιες διαφωνίες επιμένουν πως όλοι οι νέοι δημοκρατικοί είναι  “αριστεροί “ και όλοι οι παλιοί της εποχής Κλίντον είναι “φιλελεύθεροι”.
Και οι δεξιοί εξακολουθούν να μιλούν για ακραία αριστερά και νεοφιλελεύθερους.
Και καταλήγουμε σε ένα παράδοξο σχήμα όπου αριστεροί και δεξιοί φορούν το ίδιο μπλουζάκι που γράφει “ τελείωσα το πανεπιστήμιο χωρίς να γίνω φιλελεύθερος.”
Αυτή η διαφωνία έγινε αισθητή στις προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος . Πρώτη φορά  υπήρξε τόσο έντονος διχασμός ανάμεσα στους “ αριστερούς “  ( υποστηρικτές  Μπέρνι Σάντερς και τους “φιλελεύθερους “ ( υποστηρικτές Χίλαρι )  Δημοκρατικούς και το σημαντικότερο είναι ότι ένα χρόνο μετά τις εκλογές το κόμμα παραμένει πιο διχασμένο από ποτέ.
Για να επιβιώσει το κόμμα την εποχή του Τραμπ θα πρέπει να βρει τρόπο να ξεπεράσει τις διχαστικές λογικές που το έφεραν ως εδώ .
Οι φιλελεύθεροι κατηγορούν τους αριστερούς πως επιτέθηκαν πολύ σκληρά στη Χίλαρι Κλίντον στις προκριματικές εκλογές και πως ακόμα και όταν η Χίλαρι νίκησε τον Σάντερς δεν την στήριξαν όπως θα έκανε κάθε “πιστός”  Δημοκρατικός.
Οι αριστεροί από την άλλη πλευρά πιστεύουν πως οι συστημικοί Δημοκρατικοί ενδιαφέρονται περισσότερο για την ισχύ που αντλούν από τους  θεσμούς παρά για τους ίδιους τους θεσμούς.
Και κατηγορούν την άλλη πλευρά πως δεν πήρε κανένα μάθημα από την συντριπτική ήττα που υπέστη στις εκλογές . Οι αριστεροί ζητούν επίμονα τη σαρωτική αναδιάρθρωση  του κόμματος ακόμα και καλούν τα παλιά στελέχη του κόμματος να αποσυρθούν οικειοθελώς για να έρθουν στο κόμμα νέοι άνθρωποι και νέες ιδέες.
Άλλη μία ουσιαστική διαφορά αριστερών και φιλελεύθερων Δημοκρατικών είναι ότι οι μεν Φιλελεύθεροι παθιάζονται με τις προσωπικότητες των ηγετών τους και παραμένουν πιστοί σε αυτούς ενώ οι αριστεροί παθιάζονται με τις ιδέες και με τους συγκεκριμένους σκοπούς που έχουν να κάνουν με τις διακρίσεις , την κλιματική αλλαγή κ.λ.π.
Η διαφωνία τους δεν αφορά μόνο στους στόχους που βάζει η κάθε πλευρά αλλά και στη στρατηγική για το πως θα πετύχουν τον στόχο αυτό.
Οι φιλελεύθεροι πιστεύουν ότι οι αριστεροί επιλέγουν πάντα την ιδεολογική καθαρότητα από  τη νίκη. Θεωρούν ότι οι αριστεροί δεν ενδιαφέρονται για την εξουσία αλλά πετούν στα σύννεφα και αν είχαν κερδίσει έστω και μία φορά εκλογές θα αναγκάζονταν να γίνουν πραγματιστές.
Όπως γράφει η εφημερίδα Γκάρντιαν η φιλελεύθερη πτέρυγα πιστεύει ότι η νίκη σε οδηγεί στον ιδεαλισμό ενώ η αριστερή ότι ο ιδεαλισμός σε οδηγεί στη νίκη.
Ένα άλλο κρίσιμο ερώτημα που τίθεται είναι πόσο μεγάλη είναι η διαφορά ανάμεσα στους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς .
Για τους φιλελεύθερους η διαφορά  ανάμεσα στα δύο κόμματα είναι τεράστια , για τους αριστερούς όχι και τόσο μεγάλη. Οι αριστεροί  φέρνουν ως παράδειγμα τη συμμετοχή των δημοκρατικών στον καταστροφικό πόλεμο του Ιράκ και την απόφαση της κυβέρνησης του Ομπάμα να συνεχίσει στο ίδιο πνεύμα την  εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Μπους.
Παρόλα αυτά αισιοδοξία για το μέλλον του κόμματος προκαλεί αυτό που έγραψε η αρχισυντάκτρια της Ουάσιγκτον Πόστ Ελίζαμπεθ Μπρούνικ  “ Δεν τσακώνεσαι  με ανθρώπους που δεν έχουν κανένα κοινό με εσένα … τσακώνεσαι με ανθρώπους με τους οποίους έχεις πολλά κοινά … με ανθρώπους που είναι σχεδόν σαν και  εσένα …”