Ο Στέργιος Πιτσιόρλας δεν είναι από τους ανθρώπους που «δεν δικαιούνται δια να ομιλούν» που έλεγε και ο συγχωρεμένος…
Και αυτό γιατί η ιστορική του διαδρομή στην αριστερά του επιτρέπει να γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Γιατί γνωρίζει τους κανόνες της αγοράς και  έχει από καιρό εκφράσει σύγχρονες απόψεις για το πως μπορεί η χώρα να ξεπεράσει την κρίση, πολλές από τις οποίες άλλωστε υπογραμμίζει και στη σαββατιάτικη συνέντευξή του στα Νέα. Γιατί το τελευταίο διάστημα έχει ανοίξει με τις προσπάθειές του, ως πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, το δρόμο για την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, μιας από τις βασικές προϋποθέσεις για την αναθέρμανση της βαλτωμένης ελληνικής οικονομίας.

Κι ενώ με τις απόψεις – και φυσικά με τις προσπάθειες αυτές – μπορεί να συμφωνήσει κανείς στα περισσότερα, από την μεταρρυθμιστική σκοπιά, η πρόταση που διατυπώνει για το πολιτικό υποκείμενο που θα κληθεί να υλοποιήσει το  πρόγραμμα των μεταρρυθμιστικών τομών που έχει ανάγκη η χώρα, βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με το πρόγραμμα αυτό.
Αναφέρει ο ΣΠ ότι «ο κρατισμός κατατρώει κάθε δημιουργική πρωτοβουλία της χώρας μας» και ταυτόχρονα ότι «η Αριστερά πρέπει να απελευθερώσει την κοινωνία από τον κρατισμό». Ας αφήσουμε κατά μέρος το γεγονός ότι η Αριστερά δεν μπορεί να απαλλάξει την κοινωνία από τον κρατισμό, γιατί η Αριστερά παρέδωσε παγκοσμίως, όπου βρέθηκε στην εξουσία, τις κοινωνίες στον κρατισμό και συνεχίζει, παρά τις πικρές εμπειρίες, να επιμένει και σήμερα στην κρατικίστικη ιδεοληψία της.

Το πρόβλημα όμως του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση της Λαϊκής Ενότητας, δεν είναι ιδεοληπτικό. Είναι καθαρά θέμα κατάληψης και παραμονής στην εξουσία με την εγκατάσταση ενός σκληρού και απροκάλυπτου πελατειακού κράτους σε όλα τα επίπεδα του κρατικού μηχανισμού, στα ΜΜΕ και στην κοινωνία.
Τι καλύτερη απόδειξη γι αυτό από την καθημερινή προσφυγή στον χειρότερο λαϊκισμό, την επιλογή του ακροδεξιού κυβερνητικού συνεταίρου και την οικοδόμηση «σχέσεων εμπιστοσύνης» με την Καραμανλική Δεξιά, που μετά την εκλογή Παυλόπουλου, ακολουθεί τώρα και η αμέριστη στήριξη της εκλογής Μεϊμαράκη στο ρόλο του αρχηγού μιας «υπεύθυνης αντιπολίτευσης».

Ενάντια σε ποια Νέα Δημοκρατία μας καλεί να φτιάξουμε τον προοδευτικό – μεταρρυθμιστικό πόλο ο ΣΠ, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ήδη σε αγαστή συνεργασία με τον «εντιμότερο και δημοκρατικότερο πρωθυπουργό της χώρας», όπως γράφει η «Αυγή»; Και ενάντια σε ποιόν κρατισμό να συμμαχήσουμε με το κόμμα που χτίζει εκ θεμελίων το δικό του κομματικό κράτος, μαζί με όλα αυτά τα στελέχη και μέλη του ΠΑΣΟΚ που μεγάλωσαν με τη σημαία του κρατισμού στα χέρια;

Είναι φανερό από καιρό ότι το μέτωπο του κρατισμού είναι διακομματικό και είναι αυτό που έχει βαλτώσει τη χώρα βυθίζοντάς την στη βαθιά οικονομική κρίση που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ενισχύσουμε το μέτωπο αυτό είτε με ψευτοκεντροαριστερές συμμαχίες ούτε με δήθεν αντιδεξιά μέτωπα.
Η χώρα χρειάζεται έναν ισχυρό μεταρρυθμιστικό πόλο των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που θέλουν να ανατρέψουν στην πράξη τον κρατισμό, με την διάλυση της γραφειοκρατίας και τη συγκρότηση ενός σύγχρονου – αποτελεσματικού κράτους στην υπηρεσία των πολιτών και που ταυτόχρονα θα στηρίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία, τους εργαζόμενους και τους άνεργους του ιδιωτικού τομέα, τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, την παραγωγική και εξαγωγική δραστηριότητα της χώρας.

Λέει στη συνέντευξή του ο ΣΠ: «Με τη στάση μου υποδηλώνω την εμπιστοσύνη που έχω στο ότι η πολιτική του (Αλέξη Τσίπρα) καθοδηγείται από μια εσωτερική πυξίδα που δείχνει προς τη σωστή κατεύθυνση».
Φοβάμαι πως οι αυταπάτες, ακόμα και οι πιο βολικές, δεν κρατάνε πολύ…