Έχουμε λοιπόν τις ακόλουθες συγκλονιστικές πολιτικές εξελίξεις :
1. Ο κ.Τσίπρας ευχαρίστως θα δεχόταν ψήφους του ακροδεξιού Καμμένου στη Βουλή, αν μπορούσαν να του εξασφαλίσουν πλειοψηφία για αριστερή αντιμνημονιακή κυβέρνηση.
2. Το κουκουέ απορρίπτει χωρίς συζήτηση κάθε ιδέα συμμαχίας, κυρίως με τον Σύριζα.
3. Ο Σύριζα, ο Καμμένος και η Χρυσή Αυγή, εμφανίζονται να έχουν ρεύμα στην πρωτεύουσα και ίσως και αλλού.
4. Το ΠαΣοΚ αποφάσισε να αντικαταστήσει τις μαυρόασπρες φωτογραφίες του Βενιζέλου με έγχρωμες, αλλά όχι και να αντικαταστήσει ορισμένες πολιτικές του (σχέσεις με εκκλησία, μετανάστευση, εξωτερική πολιτική κ.ά.) που προκαλούν ανατριχίλα σε κάθε προοδευτικό άνθρωπο, αλλά αξιώνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις στήριξη (μετεκλογική προφανώς) από τη ΔΗΜΑΡ (που έχει κι αυτή σοβαρές ελπίδες), ενώ όλα δείχνουν ότι πάει για κυβέρνηση συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία.
5. Η Νέα Δημοκρατία κάνει όλο και πιο έντονη ακροδεξιά στροφή, γιατί ο Σαμαράς πάντα αυτά πίστευε και γιατί την τρομάζει ο Καμμένος. Που δεν θέλει σε καμιά περίπτωση συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία «του μνημονίου».
Η αλήθεια είναι ότι αν από τις εκλογές προκύψει αντιμνημονιακή αντιευρωπαϊκή πλειοψηφία, η χώρα θα βουλιάξει οριστικά οικονομικά και κοινωνικά. Με συνέπειες και για το δημοκρατικό πολίτευμα.
Η αλήθεια είναι όμως ταυτόχρονα ότι χάρη κυρίως στον Φρανσουά Ολάντ, άρχισε στην Ευρώπη μια ενδιαφέρουσα στροφή με στόχο κοινές λύσεις και κοινές χρηματοδοτήσεις για την ανάπτυξη σε όλη την Ένωση, μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και όχι μόνο, χωρίς όμως να τραυματιστεί η δημοσιονομική σταθερότητα. Οι δυνάμεις που προωθούν αυτές τις λύσεις, ανήκουν στη σοσιαλδημοκρατκή κεντροαριστερά, αλλά έρχονται να τις ενισχύσουν (παράδειγμα η Ιταλία και η Ισπανία) ακόμα και συντηρητικοί που διαπιστώνουν πια τα αδιέξοδα.
Η αλήθεια είναι, τέλος, ότι σε όλη την Ευρώπη υπάρχει πλέον ένας σημαντικός ακροδεξιός εθνικιστικός κίνδυνος, όχι μόνο γιατί η παραδοσιακή δεξιά υποκύπτει στο νέο λαϊκισμό, αλλά και γιατί μεγάλες λαϊκές μάζες αφέθηκαν μόνες και ανυπεράσπιστες μπροστά στην κρίση, την ανεργία, τη φτώχεια και ακόμα, τον άδικο καταμερισμό των όποιων θυσιών
Όλα αυτά σημαίνουν ότι για τις προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις, το ζητούμενο για ενδεχόμενες συνεργασίες πρέπει να είναι η επίτευξη προγραμματικών συμφωνιών. Συνεπώς, η ΔΗΜΑΡ, που δεν είναι Σύριζα και που επίμονα τις προτείνει, έχει θαρρώ δίκιο. Και όσοι αναφέρονται στο γαλλικό παράδειγμα του Μετώπου της Αριστεράς, που κάλεσε τους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν Ολάντ για να απαλλαγούν από τον Σαρκοζί και τις πολιτικές Μερκοζί, καλά θα έκαναν να θυμηθούν ότι στη Γαλλία έχουμε δεύτερο γύρο προεδρικών εκλογών, με αναγκαστικά δύο μονομάχους και όχι βουλευτικές που μπορεί να οδηγήσουν είτε σε κοινοβουλευτικές κυβερνητικές συμμαχίες, είτε στην (μάλλον άπιαστη αυτή τη φορά) αυτοδυναμία ενός κόμματος.