Θα ήθελα να ξεκινήσω την θεματολογία μας με το φαινόμενο της ανόδου των ακραίων φωνών, αλλά και τον κατακερματισμό της λεγόμενης προοδευτικής παράταξης. Η άνοδος των άκρων θα μπορούσαμε να χαρακτηριστεί και μία «νίκη» της αντιδραστικής ρητορικής της συντήρησης της κατά τον Αμερικανό οικονομολόγο Άλμπερτ Χίρσμαν.
Οι πρακτικές που χρησιμοποιεί η συντήρηση ανά τον κόσμο, είναι ίδιες διαχρονικά, με μικρές διαφορές ως προς το ύφος και το ήθος, ακόμα και από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης. Ο Χίρσμαν, διαχωρίζει αυτή την «Αντιδραστική Ρητορική» στο ομώνυμο βιβλίο του, σε τρείς μεγάλες κατηγορίες: Στο «αντίστροφο αποτέλεσμα», στην «ματαιότητα» και την «διακινδύνευση».
Αναφορικά με την πρώτη κατηγορία, ο Γιάννης Μπαλαμπανίδης στο βιβλίο του «Οι ιδέες της προόδου και της συντήρησης», με αφορμή το παράδειγμα της ανόδου της Ακροδεξιάς στην Γαλλία αναφέρει:
«Αγαπημένο leitmotiv των νεοσυντηρητικών, παντού και πιο χαρακτηριστικά στην Γαλλία, όπου η σταδιακή μετατόπιση του πολιτικού κέντρου βάρους όλο και δεξιότερα πέρασε μέσα από την διάχυση τέτοιων κοινών τόπων στη δημόσια σφαίρα: η «υποβάθμιση», η «παρακμή» της χώρας, του σχολείου, της γλώσσας, της αυθεντίας, οφείλεται, λένε, στην κυριαρχία των προοδευτικών ιδεών και στη γενιά του ’68...»
Την περίοδο αυτή μεγαλύτερη απήχηση φαίνεται να έχει η 3η κατηγορία κατά τον Χίρσμαν, η «διακινδύνευση». Δηλαδή, κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια οδηγεί στην απώλεια παλαιότερων κεκτημένων. Στην Ελλάδα όπως και σε άλλες χώρες, η συγκεκριμένη πρακτική χαρακτηρίζεται έντονα από στοιχεία πατριδοκαπηλίας και θρησκοκαπηλίας, ενώ συγκεκριμένες ακραίες πολιτικές δυνάμεις, τείνουν να παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως «εθνοφρουρούς» της εθνικής κληρονομιάς.
- Η εναλλακτική επιλογή και το «πως;» η Αριστερά θα σταθεί ξανά στα πόδια της.
Εναλλακτική επιλογή διακυβέρνησης σημαίνει σύγκρουση. Και ναι, η σύγκρουση έχει και θετική χροιά. Είναι η σύγκρουση των Ιδεών και των Αξιών που απορρέουν από αυτές. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Η Αριστερά και η Κεντροαριστερά, εκτός λίγων φωτεινών παραδειγμάτων, (βλ. η επικράτηση των Εργατικών του Κ. Στάρμερ στην Μεγάλη Βρετανία) διανύουν μία περίοδο απαξίωσης. Πληρώνουν λάθη του παρελθόντος, ελλειμματικές στρατηγικές του παρόντος ή μήπως και τα δύο;
Οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας και οι προοδευτικές δυνάμεις του πολιτικού συστήματος οφείλουν να αντισταθούν με σοβαρότητα και μία ηχηρή δημοκρατική αντεπίθεση, μέσα από στοχευμένο πρόγραμμα και αταλάντευτες αξίες και όχι με προσχηματικά συνθήματα, υψώνοντας ευκαιριακές σημαίες.
Έχουν χρέος να δείξουν αυτά που πρεσβεύουν αξιακά, μακριά από την παγίδα του ετεροπροσδιορισμού, που «ρίχνει νερό» στον μύλο αυτών που αντιμάχονται κάθε δημοκρατικό κεκτημένο. Να το κάνουν όμως, με ορμή και αυτοπεποίθηση. Είναι σημαντικό να αντιληφθούν, ότι είναι κάτι περσσότερο από επιβεβλημένο να στέκονται «γερά» στα πόδια τους.
Συνεχίζεται...