Κυκλοφορεί ως ανέκδοτο. Ο πατέρας, ιδιόκτητης μεγάλης ακίνητης περιουσίας, έχει δοκιμάσει δεκάδες τρόπους για να συνετίσει τον άσωτο γιο. Εις μάτην. Αποφασίζει λοιπόν να κάνει χρήση της πιο μεγάλης απειλής. Γίνε άνθρωπος, διαφορετικά θα γράψω στο όνομά σου όλα τα ακίνητα που έχω…
Η ιστορία της φορολόγησης των ακινήτων είναι αποκαλυπτική για το φρενοκομείο στο οποίο έχει εισέλθει η χώρα. Για την απόγνωση και τα αδιέξοδα που βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας.
Αναφερόμενοι ειδικά για τα ακίνητα στη χώρα μας, έχει σημασία να επισημάνουμε μια ιδιαιτερότητα που έχει την αξία της. Είναι το συνώνυμο της ιδιωτικής αποταμίευσης. Ασφαλής μέχρι χθες επένδυση με σίγουρες προσόδους. Επένδυση για τα παιδιά, αποκούμπι για τα γηρατειά, για όποια κακοτυχία στη ζωή. Η απαντοχή και η λύση στη μειωμένη σύνταξη, στον περικομμένο μισθό, στην ανεργία.
Σε αυτή λοιπόν την περιουσία πραγματοποιείται στην πραγματικότητα ένα άρρητο haircut. Το σπίτι ή το οικόπεδο δεν μπορεί ούτε κάτω από στρώματα να κρυφτεί, ούτε σε μυστικές κρύπτες να παραχωθεί. Το χειρότερο; Δεν είναι καν δυνατό να πουληθεί -έστω και στην ευτελή τιμή των εμπορικών αξιών- καθώς ουδείς είναι διατεθειμένος να επαναλάβει το πάθημα του Ηρακλή. Να επωμιστεί τον «ουρανό» των φόρων υποδυόμενος τον Άτλαντα.
Ιδιοκτήτες με ακίνητα που δεν παράγουν εισόδημα, με ακίνητα που δεν πωλούνται ώστε να φορολογηθεί η όποια υπεραξία, υφίστανται μια άδικη τι-μωρία. Σε συνθήκες πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης και ανέχειας και με ήδη συσσωρευμένη τη φορολογική επιβάρυνση των αποδοχών τους -τη μεγαλύτερη που έχουν υποστεί πολίτες χώρας της Ε.Ε. την περίοδο 2001-2012- οι Ελληνες καλούνται να πιουν ένα ακόμα πικρό ποτήρι.
Η πίκρα, όμως, έχει ήδη υπερχειλίσει. Πολύ περισσότερο όταν ομάδες συμφερόντων με «ισχυρούς» εκπροσώπους τους βουλευτές της περιφέρειας εκβιάζουν για ακόμη μεγαλύτερη επιβάρυνση στα αστικά ακίνητα. Την ώρα που με ζητούμενα έσοδα 3,5 δισ. μόλις τα 150 εκατ. αφορούν τα αγροτεμάχια.
Υπονοείται ότι η φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας δεν συνιστά εξ ορισμού αδόκιμη πολιτική. Εφόσον όμως ισορροπεί με άλλες πρακτικές. Όπως η μείωση -στην ημεδαπή το αντίθετο συμβαίνει- της φορολογίας εισοδήματος που κλιμακώνεται διαρκώς δίκην τιμωρίας της εργασίας. Είναι δε τέτοια η εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας των πολιτών ώστε σιωπηρά να ομολογείται και από την τρόικα. Όταν αξιώνει βεβαίωση φόρων 3,5 δισ. για να εισπραχθούν 2,9 δισ. Επιπροσθέτως και επειδή κανένας δεν μπορεί να προσποιείται τον αμέτοχο στην προσπάθεια του Γ. Στουρνάρα για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, σημασία έχει να μετρηθούν και να αποδοθούν ευθύνες για όλους όσοι «έκαναν τον Αμερικάνο» σε ό,τι αφορά τη μείωση των δαπανών του Δημοσίου. Πώς συμβαίνει, αλήθεια, μετά από δύο ολόκληρα χρόνια το «ενιαίο μισθολόγιο» σε ΔΕΚΟ και φορείς του Δημοσίου να μην έχει εφαρμοστεί, ώστε να παρατηρούνται έως και 45% υψηλότερες αποδοχές σε σύγκριση με τις αμοιβές των υπαλλήλων στον «στενό» δημόσιο τομέα;
Και οι εκατοντάδες άχρηστοι οργανισμοί και φορείς που εκατοντάδες φορές εξαγγέλθηκε συγχώνευση ή κατάργησή τους και ουδέποτε πραγματοποιήθηκε;
Όλα για τα «μαγαζάκια» λοιπόν, την ώρα που καίγεται το σπίτι μας; Και για να φρεσκάρουμε τη βραχύβια μνήμη μας, το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας δεν ήταν αποτέλεσμα ελλιπούς φορολόγησης, αλλά φοροδιαφυγής και απίθανης σπατάλης στο Δημόσιο.
Αλήθεια, επειδή πολύς λόγος γίνεται για μείωση των δαπανών του Δημοσίου όλα αυτά τα χρόνια, γεγονός που, αν συνέβαινε, θα απέτρεπε και τον εκβαρβαρισμό των φόρων -μήπως έχει αξία να τις μετρήσουμε και να τις συγκρίνουμε ως ποσοστό του (συρρικνωμένου) ΑΕΠ; Αν αντέχετε τις μεγάλες συγκινήσεις, επιχειρήστε το. Πριν, όμως, πάρτε ένα υπογλώσσιο…