Έχουν ήδη γραφτεί πάμπολλα -και δικαίως. Για τον πολίτη που αντιστάθηκε στη χούντα, για τον συνιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, για τον πεπεισμένο σοσιαλδημοκράτη, για τον διορατικό πολιτικό, για τον σταθερά προσανατολισμένο στην ευρωπαϊκή ιδέα, για τον πρωθυπουργό που ταυτίστηκε με την έννοια του εκσυγχρονισμού. Και είναι όλα αυτά και γι αυτά θα μείνει στην Ιστορία. Για μένα ωστόσο θα παραμείνει στη μνήμη μου και για μια απολύτως ανθρώπινη στιγμή του.

Όταν κάποτε, στο σινεμά Νιρβάνα, κάθισε στην ουρά όπως όλοι μας, έβγαλε το εισιτήριο του, μπήκε στην αίθουσα και κάθισε με τη σύζυγο του στη σειρά πριν από εμάς. Σκύβοντας κάθε λίγο προς τη μεριά της Δάφνης και σχολιάζοντας, ψιθυριστά, την ταινία. Την επανέκδοση του «Θυσίας» του Ταρκόφσκι. Ακριβώς όπως κάναμε κι εμείς.

Γιατί πέρα από όλα τα άλλα, τα «μεγάλα» και ασφαλώς σημαντικότερα, ο Κώστας Σημίτης ήταν και κάποιος σαν εμάς. Εμάς, τους «κουλτουριάρηδες». Κι αυτή η διάσταση της προσωπικότητας του είχε τη δική της, ιδιαίτερα σημαντική σημασία. Γιατί πάντα η σχέση με τον πολιτισμό μόνο άσχετη δεν είναι από την άσκηση της πολιτικής.