1. Εάν στο χώρο του ΠΑΣΟΚ, αρκετοί δεν αντιληφθούν τις απαιτήσεις των καιρών για συμμαχικές συμβιώσεις εντός του χώρου που κάποτε εκφράζονταν με 45άρια και σήμερα με μονοψήφια και επιπλέον τους ποιοτικούς συμβολισμούς τής όποιας ΕΛΙΑΣ, πολύ φοβάμαι πως θα απομείνουν ως δόκιμοι βιολόγοι, αναλύοντες το περίφημο DNA του ΠΑΣΟΚ ή της δημοκρατικής παράταξης, κατά περίπτωση.
2. Όσοι επιζητούν την δικαίωση του 8%, απλώς επιβιωτικού ποσοστού, στην πρόταξη του ΠΑΣΟΚ έναντι της ΕΛΙΑΣ, στα τελευταία σποτάκια προφανώς δεν παρακολουθούν παρά το δάχτυλό τους, που κι αυτό προσπαθεί να ακολουθήσει το δέντρο, που με τη σειρά του ακολουθεί τα λοιπά φυόμενα του δάσους, υπό τις ήπιες ριπές πολιτικών ανέμων.
3. Εάν οι φίλοι άλλων, μη αυτοπροσδιοριζόμενων ειδικότερα, παρά μόνον ως φιλοευρωπαϊκών κομμάτων, παραμείνουν επί μακρόν στην πολιτική ασαφή τους σαφήνεια και δεν μετουσιώσουν την όποια ελεγχόμενη οργή κατά των κομματικών σωλήνων -τους οποίους άλλωστε και οι ίδιοι δεν θα αποφύγουν κατά το συνέδριό τους, το καλοκαίρι- σε πλαίσια σαφούς πολιτικής αναφοράς και διαλόγου, ενώ εκ παραλλήλου παραμείνουν ως θροϊζοντες ευκάλυπτοι στην αλέα, παραφράζοντας ολίγον τον Α. Εμπειρίκο, φοβάμαι πως… Και θα ?ναι κρίμα, αν μη τι άλλο, για τον στελεχιακό ανθό τους. Άλλωστε τα παλιότερα και κάποια προχτεσινά αποτελέσματα, μα κυρίως η πολιτική ιστορία μ΄ όλες τις επικαιροποιήσεις της, κατά κανόνα, το επιβεβαιώνει.
4. Εάν η ΝΔ δεν σημειολογείται πιο πολύ ως μεταρρυθμιστική Κεντροδεξιά, παρά ως Δεξιά – κι αν στα νόμιμα δεξιά της δεν επανεντάξει γκρίζες ζώνες τύπου ΛΑΟΣ, όσο οξύμωρο κι αν αυτό ακούγεται, σε σχέση μ΄ όσα προηγουμένως ανέφερα γι΄ αυτήν, θα δυσκολευτεί να κρατήσει την επισφαλή πολιτική της κοινοβουλευτική ηγεμονία, αιμορραγώντας προς τα ακροδεξιά της.
5. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναλάβει το κόστος του σταματήματος εκ μέρους του, της αντιπροσώπευσης της παραμένουσας οργής, παρά τα ποσοστά του, δύσκολα θα κυβερνήσει. Αυτό όμως έχει το κόστος του, αφού αυτή ακριβώς η λεκτική του και πολιτική επένδυση, του δίδει τα υψηλά ποσοστά.
Γενική επισήμανση: Η οργή κι ο θυμός, αφορούν αποκλειστικά αυτούς που τα έχουν και μόνον κι αυτό έχει επισημανθεί απ΄ όλους τους ειδικούς από τις απαρχές του 20ου αιώνα. Κάθε άλλη προσπάθεια πολιτικής εκπροσώπησης μονοπωλιακού τύπου των συναισθημάτων, απλώς αναπαράγει τα ιερατεία πασών των θρησκειών, που επιχειρούν να εκπροσωπήσουν το αγαθό των ανθρώπων έναντι του κακού.
6. Εάν κάποιος είδε το βουβό ή νοερό κλάμα του Λυκούδη ή του Ψαριανού, αλλά και αρκετών άλλων και την πολιτική και κομματική αταραξία του Φ. Κουβέλη και την τυπολατρεία που αυτός απέπνεε στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας του, ίσως δεν χρειάζεται πιο πολλά για ν΄ αντιληφθεί τι συνέβη στη ΔΗΜΑΡ και να θυμηθεί τον τίτλο μιας συλλογής του Κωστή Παλαμά “Ασάλευτη Ζωή”.
Μα η ΧΑ; Δεν έχω κάποια καινούργια απάντηση. Πάντως, η ελεγχόμενη πόλωση, η δημιουργία σταθερότερου πολιτικού συστήματος πέρα από τις παρελθοντικές αφηγήσεις, χρήσιμες στους καιρούς τους αλλά αδιάφορες για το σήμερα, ωστόσο καταγεγραμμένες και παραδεκτές, οι οσμώσεις χώρων μέσα σε πλαίσια συμφωνιών και διαφωνιών – αυτό, άλλωστε, δεν συμβαίνει στον καθένα μας στην ασήμαντη καθημερινότητά του ; – η παιδαγωγική διάσταση των πολιτικών φορέων αν καταφέρουν να γίνουν συλλογικοί διανοούμενοι, έστω και λίγο, για να θυμηθώ τον Αντόνιο Γκράμσι, μπορούν σε πολιτικό επίπεδο ν΄ αποτελέσουν κάποια πρόχειρα αναχώματα, ώστε το δημοκρατικό φιλελεύθερο ιδεώδες να μην κλειστεί στο αμπρί του, εδώ κι αλλού.
Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να προσχωρήσει στο γήπεδο της ρεφορμιστικής Σ/δημοκρατίας, της μόνης συμβατής υπαρκτής Αριστεράς εντός του καπιταλισμού, η πολιτική ενοποίηση του κερματισμένου αυτού χώρου πρέπει να ταχύνει, με πρωτοβουλίες από τα πάνω, που σιγά-σιγά θα διαχυθούν στη θρυμματισμένη και ανομοιογενή κοινωνία, δημιουργώντας σ΄ αυτήν τα πρώτα συγκολλημένα κομματάκια της.
Άλλωστε κι ο Μ. Αναγνωστάκης βάζει τον ήρωά του (ή μήπως τον ίδιο;) να περπατάει μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζει κανέναν, μα μήτε και κανένας να τον γνωρίζει. Ψάχνει όμως.