Στο διάστημα αυτό, σε όλους τους εθελοντές που επένδυσαν από την πρώτη στιγμή την ενέργεια και το μεράκι τους για να δημιουργηθεί το Ποτάμι, ήρθαν να προστεθούν πολλοί και αξιόλογοι άνθρωποι από τον χώρο της πολιτικής, της επιστήμης, του πολιτισμού αλλά και του επιχειρηματικού κόσμου που έχουν ως κοινό στόχο ν’ αλλάξουν ριζικά τα πράγματα στη χώρα μας, να την δουν να μπαίνει επιτέλους σε αναπτυξιακή τροχιά. Δύο χρόνια μετά, το Ποτάμι δεν είναι μόνο ένα δυναμικό κίνημα του Σταύρου Θεοδωράκη. Είναι το κίνημα – κι αυτή είναι η επιτυχία του – εκατοντάδων χιλιάδων υπεύθυνων πολιτών που ένωσαν τον αγώνα και τη φωνή τους, που στήριξαν και ψήφισαν το Ποτάμι. Όλους αυτούς καλείται – και πρέπει – να εκφράσει οργανωτικά και πολιτικά το ερχόμενο συνέδριο.

Μια νέα και φιλόδοξη πολιτική δύναμη δεν μπορεί παρά να δώσει βάρος στην δημοκρατική μορφή οργάνωσης και στον αποτελεσματικό τρόπο λειτουργίας της. Κι αν για τα δύο πρώτα χρόνια υπήρχε η αντικειμενική δυσκολία κάθε αρχής καθώς και οι καταιγιστικές πολιτικές εξελίξεις, τώρα χρειάζεται να γίνει συνείδηση όλων ότι ένα κίνημα που δεν έχει την κατάλληλη οργανωτική δομή και δεν μπορεί να πάρει συλλογικές αποφάσεις σε όλα τα επίπεδα δεν θα πάει μακριά. Η εκλογή αντιπροσωπευτικών οργάνων, η δημιουργία οργανώσεων – ζωντανών κυττάρων στο κέντρο και την περιφέρεια και ο σχηματισμός μιας ικανής συλλογικής ηγετικής ομάδας είναι προϋποθέσεις για την παραπέρα επιτυχημένη πορεία του.

Πολιτικά, δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά στο Ποτάμι.
Ο ένας είναι ο δρόμος της ονομαζόμενης «καθαρότητας». Της διαφύλαξης του «νέου» και της φιλαρέσκειας. Ο δρόμος που χάραξε γενναία μια ομάδα πρωτοπόρων που τραβάει μπροστά χωρίς να κοιτάζει πίσω της, είναι ουσιαστικά ο μοναχικός δρόμος. Τον πρότεινε με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο ένας εθελοντής σε πρόσφατη προσυνεδριακή συζήτηση. «Ας πούμε αυτά που θέλουμε να πούμε κι όσοι μας ακολουθήσουν. Αν δεν τα καταφέρουμε, καλύτερα να πεθάνουμε». Την απάντηση την δίνουν οι στίχοι: «όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει»…

Το Ποτάμι όμως δεν ήρθε στην πολιτική ζωή για να πεθάνει. Ήρθε ως μια χρήσιμη δύναμη, ικανή να κάνει πράξη αυτό που από την ίδρυσή του κιόλας δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ο επικεφαλής του. Να γίνει η μαγιά του καινούργιου.