Τώρα που έφυγε πια ο Νοέμβρης, με τις πολλές επετειακές αναρτήσεις, δημοσιεύω ένα ποίημα που γράφτηκε στις φυλακές Κορυδαλλού στη δικτατορία, το 1972 και συνυπογράφτηκε από τους πολιτικούς κρατούμενους.

Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά μετά από 52 χρόνια, φέτος στο αφιέρωμα της Καθημερινής για το Πολυτεχνείο, με φροντίδα του Βαγγέλη Καραμανωλάκη.

Το ποίημα γράφτηκε για τον Νικήτα Λιοναράκη και εμένα που βρεθήκαμε στις φυλακές Κορυδαλλού, μαζί με την Αγγέλα Φωτεινού, κατηγορούμενοι σαν πρωτεργάτες στο φοιτητικό αντιδικτατορικό κίνημα που μόλις είχε αναπτυχθεί και για την πρώτη αντιδικτατορική διαδήλωση στις 21 Απριλίου 1972 στα Προπύλαια. Είναι έκφραση της ελπίδας, ότι η νέα γενιά, το φοιτητικό αντιδικτατορικό κίνημα, θα ανατρέψει τη δικτατορία.

Την ημέρα της αποφυλάκισής μας, αφού μας τραγούδησαν το "ακόμα λίγο να δούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν", το ποίημα υπογράφτηκε από τους πολιτικούς κρατούμενους.

Ποιητής ο Μήτσος Κύργιος, οικοδόμος, του ΠΑΚ 8, που έβαζαν βόμβες.

Στις υπογραφές των πολιτικών κρατουμένων φαίνεται και αυτή του Σάκη Καράγιωργα.

Τα νέα παιδιά

Απ΄ τις φωτιές τις οργισμένες

Απ΄τις σφυγμένες τις γροθιές και τα λαρύγγια

Καινούργιου κόσμου δύναμη θαρρείς και βγαίνει

Σ΄αυτόν τον νέο τον όμορφο

Ύμνοι του πρέπουν και φωνές

σ΄αυτήν τη φράσκια δύναμη και,

το καθάριο αίμα

αγάπη πρέπει να δοθή και κότινο

Νυν απολύεις…

Μέριασε νου και συ καρδιά

Σταμάτα του φόβου τα χτυπήματα

ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ, νιός κόσμος άγνωρος

Το αιμα σου διαφεντεύει