Προχτές τη νύχτα, στην τάφρο κάτω από τα Ενετικά Τείχη της Λευκωσίας, μαζεύτηκαν χιλιάδες Κύπριοι για τη συναυλία για την Κύπρο της κρίσης. Οργισμένοι για όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες και με όσους θεωρούν υπευθύνους. Θυμωμένοι που μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα πολλοί έχασαν τις αποταμιεύσεις τους και πολλοί άλλοι πήραν τον δρόμο της ανεργίας. Εντονα προβληματισμένοι για το αύριο και αβέβαιοι για το μέλλον.

Και όμως, παρά την οργή, παρά τον θυμό, δεν έσπασαν βιτρίνες, δεν έκαψαν τράπεζες και μαγαζιά, δεν έριξαν Μολότοφ, δεν πήγαν να μουτζώσουν το Προεδρικό Μέγαρο και τη Βουλή, δεν κατέστρεψαν την πρωτεύουσα, δεν χωρίστηκαν σε πάνω και κάτω πλατεία. Απλώς συναντήθηκαν, συζήτησαν, τραγούδησαν.

Μα καλά, θα πουν οι εγχώριοι «επαναστάτες», τόσο ξενέρωτοι είναι οι Κύπριοι; Σκύβουν το κεφάλι; Δεν αγανακτούν; Και βέβαια αγανακτούν. Αλλά, σου λένε οι Κύπριοι, τι σχέση έχει η αγανάκτηση με το μπάχαλο; Η κυπριακή κοινωνία εν μέσω της θύελλας παραμένει στωική. Εχει προφανώς διδαχθεί από όσα συνέβησαν στην Ελλάδα το 2008 και μετά το 2010 και το 2011. Οι Κύπριοι είδαν την Αθήνα να καταστρέφεται από τους μπαχαλάκηδες, τους κουκουλοφόρους, είδαν να σκοτώνονται αθώοι. Δεν τους πάει, λοιπόν, να επιτρέψουν να γίνουν τα ίδια στις κυπριακές πόλεις. Οι Κύπριοι, λοιπόν, αντιστέκονται. Οχι μόνο σε ό,τι θεωρούν άδικο αλλά και στην εξ Αθηνών ορμώμενη «συντεχνία των μπαχαλάκηδων».

Στην πιο δύσκολη στιγμή της, η κυπριακή κοινωνία κάνει υπομονή και αναμένει. Παρά την κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος, ο κύπριος πολίτης περιμένει και απαιτεί από την πολιτική ηγεσία άμεσες πράξεις που θα δώσουν τη διέξοδο. Που θα δημιουργήσουν προοπτική. Απαιτεί, ταυτόχρονα, την κάθαρση. Εάν αποτύχουν, οι πολίτες θα τους τιμωρήσουν. Σίγουρα όμως όχι με τη μέθοδο του μπάχαλου.

Ο Φίλιππος Σαββίδης είναι πολιτικός επιστήμονας – διεθνολόγος