Η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ στην είδηση από τις ΗΠΑ πως η τροπολογία Μενέντεζ για τα F-16 στον αμυντικό προϋπολογισμό δεν τέθηκε σε ψηφοφορία στη Γερουσία, είναι χαρακτηριστική για το είδος της αντιπολίτευσης που ασκεί αυτό το κόμμα αλλά και για τη φυσιογνωμία του αυτή καθαυτή.

Προσπερνώ το ότι η είδηση δε σημαίνει κάτι το συγκλονιστικό αφού αντίστοιχη τροπολογία έχει εγκριθεί από τη Βουλή των Αντιπροσώπων και ως εκ τούτου η τελική της τύχη θα εξαρτηθεί από τη "διαπραγμάτευση" των δύο σωμάτων του Κογκρέσου για το τελικό σχέδιο. Προσπερνώ, επίσης, πως ανεξαρτήτως τροπολογιών όλα θα κριθούν από τους συσχετισμούς που θα διαμορφώσουν οι ενδιάμεσες εκλογές της 8ης Νοεμβρίου σε Βουλή και Γερουσία.

Εκείνο που θέλω να επισημάνω είναι πως η "οργισμένη" -όσον αφορά τις κυβερνητικές ευθύνες- αντίδραση του ήρθε από μια οπτική γωνία σωβινιστική και ολίγον "τουρκοφαγική". Το ίδιο, άλλωστε, ισχύει και για την κριτική όσον αφορά την έλλειψη πίεσης από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης, ώστε να υιοθετήσει η Ε.Ε. κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Για να μη θυμηθώ το παλιότερο με την ανεκδιήγητη και καταγέλαστη επίθεση στον Κ. Μητσοτάκη επειδή δεν είχε αναφέρει το όνομα Τουρκία στην ομιλία του στο Κογκρέσο!!

Αν, όμως, στα ελληνοτουρκικά η οπτική γωνία από την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί κριτική στην κυβέρνηση είναι σωβινιστική, το ακριβώς αντίθετο ισχύει για άλλα ζητήματα.

Για παράδειγμα, στο προσφυγικό/μεταναστευτικό η σκοπιά από την οποία αντιδρά είναι ούλτρα αντισωβινιστική/δικαιωματική, σε βαθμό τέτοιο, μάλιστα, που γίνεται χρήση της από την τουρκική ηγεσία.

Η εξήγηση για αυτή τη... διπολική συμπεριφορά είναι, βέβαια, ο τυφλός και υστερικός αντιμητσοτακισμός. Όμως, η εικόνα που διαμορφώνεται στην κοινή γνώμη είναι πως πρόκειται για ένα κόμμα ό,τι να'ναι. Κι αυτό πληρώνεται όταν έρθει η ώρα του... Ταμείου.